‘Een gezamenlijke intense belevenis schept nog meer een band’, bedacht ik in de auto onderweg vanuit het Zuiden terug naar het Hogeland.

Het was prachtig zonnig en bijna windstil weer geweest en omdat Nederlanders toch altijd iets vinden van het weer, had ik kunnen zeggen dat 28 C net iets teveel van het goede was voor zo’n intensieve heuvelige fietstocht, of dat er te weinig wind stond. Ik besloot dat niet te gaan doen en gewoon dankbaar te zijn voor de prachtige heerlijke zomerse temperaturen, het schitterende glooiende landschap, voor het gezelschap met mijn goede vrienden en familie om bij heen.

Sinds kort is namelijk de lading bij mij ten aanzien van het woord ‘dankbaar’ eraf. Het heeft wel even een ‘tijdje’ geduurd voordat ik het woord ‘dankbaar’ positief kon gaan gebruiken. De zanger, schrijver en cabaretier Robert Long ( leeft helaas niet meer) heeft het begrip dankbaarheid nog het beste beschreven in een lied, waarin hij zingt en uitlegt dat dankbaarheid vanuit bepaalde religieuze overtuigingen verbonden werd met nederig en klein voelen. Dit ‘we hebben het eigenlijk niet verdiend’ syndroom, waarin een groot deel van mijn generatie mee is grootgebracht, heeft nog lang bij mij doorgesluimerd. Ook al vond ik allang dat ik het zeker allemaal meer dan verdiend had, toch bleef het woord een beetje besmet.

Vlak voor vertrek checkten we nog even de fietsen en onze kampeeruitrusting. De matjes waren vorig jaar gesneuveld en via het omdenken van onze hoogbegaafde vriendin, kwamen we uit bij het handige Ikea dekmatras, die opgevouwen toch ook nog wel in de auto paste. Ik wierp nog snel een laatste blik op eventuele interessante mails in mijn mailbox en raakte geïrriteerd door een (spam) mail van ‘uw Traplift Adviseur’, met de dwingende tekst dat een traplift uw dagelijks leven comfortabeler zou maken. Het ergste is nog de foto erbij, waarbij een grijze goed geconserveerde dame van zekere leeftijd, modern gekleed, lachend in de traplift stoel zit, wachtend op het moment om naar beneden te suizen. Alsof het leven pas echt sprankelend en aangenaam zou zijn bij het hebben van een traplift, alsof je als traplift gebruiker redenen hebt om te blijven lachen.

Ik heb hierover nog nooit met iemand gesproken, echter sinds mijn laatste verjaardag bereiken mij steeds vaker mails met aanbiedingen zoals dus die traplift. Gisteren kwam een mail binnen van ‘comfortabel wonen’ met de verontrustende quote ‘comfortabel ouder worden in uw eigen huis’. Misschien dat de nieuwe AVG wet nog een handje kan helpen om deze mail terreur te stoppen. Ik bedacht mij dat al deze ‘hulpstukken’ aanbiedingen ook iets moet zeggen over het gemiddelde niveau van de kwaliteit van leven en staat van gezondheid van de Nederlandse bevolking in de categorie van de SENIOREN leeftijd. Ook al zo’n belachelijk woord. Ik bepaal zelf wel even of ik senior ben.

We hadden voorpret op de door mij zorgvuldig uitgekozen Zuid-Limburgse minicamping met zwembad met de ludieke naam ‘High Chaperal’. Mijn groepsgenoten deden eerst nog wat lacherig over deze naam en hadden allerlei aannames over deze voorziening. Echter bij aankomst ontstond er al snel bewondering voor deze keuze. Het bleek een oase van rust, ruimte en voorzien van een een fantastische toiletgroep voorziening. Dit alles maakte dat we ons rustig mentaal konden gaan voorbereiden op het Limburgse fietsevenement, waarin we met duizenden de heuvels in tropische omstandigheden zouden gaan beklimmen en naar beneden suizen.

Het traditionele finishbiertje bij aankomst te Heerlen bij het passeren van de lijn smaakte fantastisch en we toastten op onze eigen overwinning en mooie gezamenlijke beleving. De bourgondische afterparty maaitijd bij onze familie was weer tot in de kleine details subliem georganiseerd. De herontdekte Limburse vlaaien waren meer dan voortreffelijk en het klopt; deze gezamenlijke intense beleving bracht ons nog dichter bij elkaar dan we al waren.

Luistertip  Eric Clapton You were there