‘Een laatste keer gaat vaak samen met weemoed, of met opluchting’, bedacht ik mij tijdens de voorlopig laatste spinningles van Marit van mijn sportschool Mind & Motion. Ik voelde nu al melancholie.

Ik had mij ooit opgegeven voor een cursus ‘Flora en Fauna in de provincie Groningen’. We hadden net besloten om op het Hoogeland te gaan wonen en ik wilde mij als stadsmens een beetje voorbereiden op mijn transformatie tot plattelander. De cursus bestond uit vier bijeenkomsten van anderhalf uur en bij binnenkomst op de eerste cursusavond met als thema ‘de mestkever, een ultieme ontdekkingsreis’, had ik al direct spijt van mijn impulsieve keuze. Ik kon mij niet meer omdraaien, want ik werd te hartelijk begroet en ontvangen. Als vijftiger was ik veruit de jongste en haalde daarmee de gemiddelde leeftijd nog enigzins naar beneden.

ik sloeg mij er die avond dapper doorheen, hield een geïnteresseerde blik ten koste van signalen van mijn lichaam. Ik bedankte heel subtiel en beleefd voor het aanbod om contact met de andere cursisten te blijven houden om studiegroepjes te vormen. Ik had iets gemompeld van verschillende hobby’s en prioriteiten stellen en was zo snel als de omstandigheden zich beleefdheidshalve toelieten de avond ingevlucht.

Soms kom je er pas veel later achter dat iets de laatste keer is geweest. Zo hadden we als twintigers een hechte vriendengroep en door omstandigheden werden bepaalde contacten steeds minder frequent. Ik probeerde eens terug te halen wanneer het de laatste keer was geweest dat we met de bekende voltallige club op de zaterdagavond bij elkaar hadden gezeten voor de traditionele weekend cocktails. Het was niet meer goed terug te halen. Zo anders was het met mijn herinneringen met betrekking tot mijn partnerrelaties. De laatste keer bij elkaar, een woordenwisseling, een blik en het uiteindelijk vertrek. Het huis waar we jarenlang lief en leed hadden gedeeld en waarbij ik mij de laatste nacht in het huis nog als de dag van gisteren kan herinneren. Ik hoor zelfs de deur nog achter mij met een heldere klik in het slot vallen.

De laatste vakantiedag; families die de auto alweer hadden ingepakt en zich na het douchen hadden omgekleed in hun ‘ik ga naar huis kleding’. Bij het afscheid zag je al dat ze al niet meer echt aanwezig waren en ……..

‘Tempo beetje opvoeren Anton’, Marit haalde mij weer terug bij de spinnningles en stimuleerde om echt alles te geven. Ze had op haar voorlopig laatste les een nog intensievere en langere training beloofd.

De aanmoedigingen wisselden zich passievol in rap tempo af van stimulerende oneliners zoals ‘kom op jongens’, ‘hou vol’, ‘geef alles in dit laatste nummer’, ‘je kunt meer dan je denkt’, tot de gemeende vette complimenten zoals ‘goed gedaan jongens’, ‘echt super’. Zij had zelf, samen met haar kindje in de buik, het ultieme voorbeeld gegeven hoe je alles, maar dan ook alles kan geven, als je maar wil. De immer vrolijke, stimulerende en meezingende sportcoach neemt mij elke keer weer mee tot net een klein stapje over wat ik dacht dat mijn grens was.

Ik gaf het laatste restje energie wat nog in mij zat, voorbij mijn eigen grens en deed mijn ogen dicht om te kunnen blijven focussen. Haar stem haalde mij uiteindelijk weer terug naar de zaal, naar het hier en nu.

‘Super, echt super gedaan jongens’.

‘Bedankt coach’, zei ik zachtjes en bedacht mij dat het gelukkig niet de laatste keer zou zijn.

Angels Robbie Williams