‘Het is belangrijker dat je weet waar je heen gaat, dan dat je snel ergens aankomt’.

Deze zin bleef afgelopen zondagmiddag langere tijd bij mij hangen. Ik had het filosofieboek dichtgeklapt en dacht verder na over de grote en kleinere zin van het leven. De stilte in de tuin, de namiddagzon die nog even doorbrak en de tijdelijke helderblauwe lucht was een toegift bij mijn overdenkingsmood. De grote zin van het leven bleef alweer een groot vraagteken, dus genoot ik maar volop van het buiten zijn en mijmerde over mijn plannen, grote en kleine doelen.

We hadden de avond ervoor in ons dorp bij het vuur op de voormalige boerderij gezeten. Wij, de buurtgenoten waren uitgenodigd bij het voorjaarsfeest van onze nieuwe tijdelijke anti- kraak buren. Zij bewoonden een door de NAM opgekochte boerderij aan de rand van het dorp. Opnieuw werd ik geconfronteerd met het thema tijd en leeftijd. Eén voor één kwamen de overwegend dertigers in hun eigen busjes het betonnen terrein oprijden, de meesten met jonge kinderen. De ouders schaarden zich langzaamaan steeds meer rondom het vuur en de kinderen speelden tussen de geparkeerde busjes, op de grote houtsnipperbergen die op de betonnen voorplaats lagen, of verveelden zich de avond door. Ik besefte dat mijn kinderen ondertussen al jongvolwassenen waren en toch zag ik ze in gedachten ook op het terrein spelen alsof het gisteren was.

De bezoekers behoorden over het algemeen tot de categorie relaxed en diegenen die ik sprak woonden in community- achtige settingen. Reizen en het starten van eigen kleine bedrijfjes waren onder andere de gesprekken rondom het vuur. Hier waren mensen bijeen die voor zichzelf doelen en idealen hadden, of tenminste erin durfden te geloven.

In het schemerdonker schoof de gitarist aan bij het vuur en trok langzaamaan de aandacht ongewild naar zich toe. Bij het stemmige Eddy Vedder nummer ‘ Just Breathe’ realiseerde ik mij dat op dit boerenerf, een leven en een lange geschiedenis van een familie abrupt was afgebroken.

De laatste bewoners waren het slachtoffer van de aarbevingsproblematiek en na jaren juridische strijd met de NAM waren ze uiteindelijk uitgekocht. Ik had begrepen dat er geen winnaars waren, wel verliezers. Ik stelde mij voor dat hier generaties lang mensen hadden gewoond die met deze boerderij hun leven mede zin hadden gegeven. Dit alles bestond niet meer, alleen het gebouw droeg de herinneringen met zich mee. Ik schudde het gevoel van een lichte weemoed over doelen en vergankelijkheid van mij af en vroeg aan Tanja of zij die oudere mensen in het dorp bij het houten bruggetje met hun prachtige bloementuin ook kende. Ze moest hard lachen en schertste dat het mensen van mijn eigen leeftijd waren. ‘Een mooi voorbeeld van cognitieve dissonantie door mijzelf nogal leeftijdsloos te beleven’, dacht ik en spoelde deze confrontatie weg met nog maar een flesje bier.

We liepen in het donker de korte weg naar huis, het was een relaxed en leuk feestje geweest bij Bas en Annaroos, met een overvloed aan drank, lekker eten en leuke mensen. ‘Volgende keer op een feest mijn eigen flessenopener meenemen’ stelde ik als klein en praktisch doel. Sinds ik op het Hoogeland woonde, had ik al standaard een kleine zaklantaarn bij mij en dit voorwerp kon er nog prima bij. Of toch leren om alternatieve manieren te gebruiken? Ik zwaaide mijn bevriende buren goedenacht.

Luistertip

Eddy Vedder Just Breathe