Weekendje Harz.

Ik was alweer jarig. Dit keer zocht ik de stilte op. Voor mijn gevoel was het nog maar net geleden dat ik mijn verjaardag uitbundig had gevierd. Het was een speciaal jaar, het jaar waarop ik de leeftijd van mijn vader had ingehaald.

Op de scheiding van de winter en het voorjaar gingen wij naar Sankt Andreasberg, een verborgen parel diep weggestopt in het prachtige Harz gebied van deelstaat Nedersaksen in Duitsland. Het was een extreem koud weekend. De omgeving van dit gebied werd opnieuw bedekt onder een diepe laag verse sneeuw. We hadden enkele extreem winterse foto’s gedeeld via de whatsapp en mijn collega columnist reageerde direct. Ze had inspiratie gekregen en stuurde ons de eerste ruwe werkaantekeningen van haar boek ‘Het gebeurde in Sankt Andreasberg’;

‘Ze hadden zich, de wanhoop nabij, door de sneeuw ternauwernood een weg weten te banen naar de auto en zijn zonder nog om te kijken met een noodgang weggescheurd. Eens Sankt Andreas, maar nooit weer’. Een andere reactie op Facebook kwam van onze buren en tevens eigenaar van het appartement, ‘Ik ben bang dat ze de verkeerde afslag hebben genomen…..dit is Siberië!!!’

Het begon op vrijdagmiddag. We vertrokken ’s middags op tijd voor een autorit waar maximaal vierenhalf uur voor stond. Er bleek een ernstig auto ongeluk te zijn gebeurd ter hoogte van Bremen, waardoor de GPS ons adviseerde om vooral van de snelweg af te gaan. Daarnaast begon het heftig te sneeuwen. We reden uiteindelijk met gemiddeld 40 km per uur over de snelweg. Uiteindelijk kwamen we uren later aan dan gepland. Gelukkig had ik het verjaardagscadeautje ‘De kunst van goed leven, 52 simpele levenstechnieken voor geluk’ nog snel in mijn tas gestopt. Tip 1 betreffende ‘mental accounting’ kon ik gelijk toepassen. Ik hoefde mij niet op te winden vanwege al het tijdsverlies. Nee, ik realiseerde mij dat door mij juist niet te ergeren, er geen toxische stoffen meer aangemaakt zouden worden en daardoor zeker een jaar langer zou blijven leven. Hiermee werden deze paar uurtjes oponthoud vakkundig door mijzelf weggerelativeerd en bleef mijn stemming optimaal.

Op zaterdag viel ons op dat er niemand buiten was. De mevrouw van het informatiecentum ontving ons hartelijk. Met moeite hadden we in de harde wind de buitendeur open gekregen en stonden nu binnen in de grote hal ons te ontdoen van al het sneeuw en ontdooiden langzaam. We waren de eerste en waarschijnlijk ook laatste gasten van de dag. Extreme kou, harde poolwind en heftige windvlagen gaven een gevoelstemperatuur van minus 25. Ze adviseerde ons om vooral op de gebaande wegen rondom het dorp te blijven, indien we dan perse wilden gaan wandelen. Langlaufen kon echt niet.  ‘Zu gefahrlich’ adviseerde zij vrij dwingend.

Tijdens onze 6 uur durende wandeling leerde ik mijn partner nog beter kennen. Zij genoot volop van de extreem koude omstandigheden. Ik hield de barre tocht vol dankzij tip 48 uit het boek om vooral de realiteit te accepteren; ‘accepteer de realiteit met alles erop en eraan, juist met elk aspect dat je niet fijn vindt’. Ik bedankte de schrijver Rolf Dobelli voor deze wijze les.

Ondertussen verlangde ik wel heftig tijdens deze Siberische wandeling naar de warme kachel en een cognacje. Geweldig hé, schreeuwde mijn vriendin, om zich nog enigszins verstaanbaar te maken in de gierende wind. Ik probeerde te glimlachen en stak mijn bevroren duim op. We waren gelukkig bijna thuis.

Kanye West Winter