Er kwamen herinneringen naar boven aan die keer van twee jaar geleden, waarbij ik de laatste 4 km in een worsteling met mijn wil om het te halen en een stemmetje die steeds harder riep ‘Waarom doe ik dit,’ had ik besloten een volgende keer wel optimaal getraind deze loop te verslaan. Vooral het beeld van de man op de fiets die zijn achterhoede groepje dames van een zekere leeftijd bemoedigend toeriep dat het nog prima kon die laatste kilometers voor de tijd deadline, was bij mij als een schrikbeeld blijven hangen. Ik werd ook nog ingehaald. Deze confrontatie maakte mij toen woedend. Mijn gekrenkte ego, vermengd met de wil om het te halen, hielp mij om met de laatste krachten deze finish te halen en om het achterhoede dames groepje in te halen. Mijn ego was toch nog groter dan gedacht. Met stramme benen en een grimas om de uitputting te verbergen, haalde ik de finish.

We waren afgelopen zaterdag op weg naar de start van de halve marathon. Opnieuw zat ik samen met Harry in zijn elektrisch aangedreven auto. Ik probeerde mij te concentreren en hoorde maar half wat Harry vertelde over de auto batterij die in de afgelopen weken met – 10 C had gezorgd voor een nog meer beperkter kilometer bereik. Ik vond het allang best. Dit keer was het een een kort ritje. De verwarming stond aan, al was het niet meer nodig dit keer. Ik ving flarden op van zijn in Engels gesproken telefonisch overleg, over een van hun schepen die in Panama aan de ketting was gelegd. ‘Panama’ mompelde ik afwezig en probeerde mij weer te focussen op wat komen ging. Ik was zenuwachtig. De afgelopen week had ik geheel volgens voorschriften geen grote sportieve inspanningen meer gedaan. Ik had helaas weer te weinig getraind voor zo’n ‘moeder van alle lopen’ tocht. Slechts twee keer had ik op het hoge land als ultieme test twee uur achter elkaar gejogd, zonder een behoorlijke versnelling. Te weinig echte conditietraining gedaan. Wel had ik mijn wekelijkse spinning lessen bij Marit van Sportschool Mind & Motion steeds trouw gevolgd, echter het ging nu om lopen en niet over fietsen.

Alle hulpmiddelen had ik in de afgelopen dagen op mijzelf losgelaten, zoals de visualisaties waarbij ik lachend over de finish kom, intense gebeden en positieve affirmaties, als ‘ik kan het’, ‘ik ben een kanjer’ en anderen gevraagd om mij over de streep te ‘denken’. De laatste dagen was ik veel water gaan drinken en had ik er liters bietensap doorheen gejaagd, dit zou iets voor een optimale electrolyten huishouding in het bloed doen. Een slimme zet dus. Elke ochtend ging ik in de laatste week toch nog maar even voor het vertrek naar mijn werk touwtjespringen en telde dan 100 keer, tot ik amechtig buiten adem aan het bijkomen was.

Vlak voor de start kreeg ik nog een Tshirt van Maatwerk advocaten overhandigd, omdat wij meededen aan de sponsorloop. Ik repeteerde uit een soort van collegialiteit hun kernwaarden nog snel even, voor het geval dat ik geïnterviewd zou worden over dit bedrijf. Dit keer geen geheim wapen, mocht ik onderweg ‘mijzelf tegen komen’. Mijn telefoon was namelijk vorige week gecrashed en alle hardloopmuziek daarmee ook verdwenen. De eerste 10 kilometer gingen in een mooie flow, tot 15 ging het gewoon goed. Vanaf 17 begon mijn lichaam signalen af te geven dat het zo wel mooi was geweest. Bij 18 gingen alle spiergroepen in de reserve, bij 20 was het code rood en bij 21,1 kilometer probeerde ik alsnog te glimlachen bij het passeren van de finish. Ik had het binnen de deadline volbracht.

Luister en kijktip

Darude Sandstorm