Mijn eerste herinnering aan zelfstandig boodschappen doen was toen mijn zus mij vroeg om aan de overkant van de weg bij de sigarettenwinkel in onze buurt een rolletje drop voor haar te kopen. Op één of andere manier vond zij het zo schattig hoe ik de ‘R’ uitsprak. ‘Dus wat moet je voor mij halen?’, vroeg zij met goed verborgen binnenpret. ‘Rolletje drop’ antwoordde ik, met een onbedoeld Engelse uitspraak, waarbij zij moest lachen, omdat ik de rollende ‘R’ nog niet volledig machtig was. Ik had zelf geen last van deze onschuldige plagerij en werd juist hierdoor bewust van de wereld van het boodschappen doen.

Vroeger werden wekelijks bij ons de boodschappen thuis bezorgd door kruidenier Bosker van twee straten verderop. Ik herinner mij dat kruidenier Bosker altijd in een blauwe stoffen jas liep en er ook wat stoffig uitzag. Soms waren er boodschappen vergeten en mocht ik deze halen bij de buurtwinkel. Dit werd dan in het rekeningenboekje genoteerd. Een keer maakte ik stiekem misbruik van deze mogelijkheid. Naast het ‘vergeten’ artikel bestelde ik namelijk ook een rolletje drop. Het ging heel gemakkelijk en op de terugweg naar huis genoot ik van de dropjes, welke ik allemaal opat. Niemand die ervan af wist dacht ik. Totdat een week later mijn moeder mij ter verantwoording riep. Het systeem was sluitend en genadeloos, want daar stond inderdaad het rolletje drop in het kruideniersboekje geschreven. Het bedrag werd van mijn wekelijks zakgeld ingehouden en hiermee was de zaak gesloten.

De twee ervaringen met het ‘rolletje drop’ hebben op een of andere manier toch een impact gehad op mij met betrekking tot boodschappen doen. Onlangs analyseerde ik dat ik niet wilde opvallen tijdens het boodschappen doen en lekker ongedwongen wilde dwalen door de winkel om vooral mijn eigen gang te gaan. Een soort van ultiem vrijheidsgevoel met alle keuze mogelijkheden. Vandaar dat ik het ook lastig en zelfs irritant vond toen er weer eens een artikel op het boodschappenlijstje was gezet door mijn partner, welke ik niet kende. De anonimiteit werd hiermee doorbroken. Want hierdoor moest ik eerst een medewerker zien te vinden, die ik vervolgens moest vragen naar het desbetreffende artikel. Bijna altijd hadden ze er nog nooit van gehoord, vooral bij onze AH te Loppersum.

Afgelopen zaterdag was het weer eens zover. We hadden de taken verdeeld en ik koos voor het boodschappen doen in plaats van het stofzuigen en was ophangen. De lijst met boodschappen was al klaargelegd en ik nam deze argeloos en nietsvermoedend mee richting winkel. Ongedwongen en ontspannen werkte ik de lijst met boodschappen af. Plotseling staarde ik naar de artikelen ‘Sumac’ en ‘Piment’ op het lijstje. Gelukkig had ik mijn smartphone bij mij en wist hiermee uiteindelijk dat het kruiden waren. Uiteraard stond het weer niet in het kruidenschap. Ik had deze volledig gescreend, tot en met liggend op mijn knieën om de onderste plank te ‘scannen’. Ik had zelfs mijn bril erbij opgezet om voor de tweede keer alles ‘rustig’ wederom te scannen en uiteraard werd mijn vermoeden met toegenomen irritatie bevestigd dat het er echt niet lag. Nadat de medewerker mij wat glazig aankeek en er nog een medewerker bij werd gehaald was ik een half uur verder, de opgewekte stemming was ondertussen veranderd richting nog meer irritatie en had ik geen Piment en Sumac in mijn winkelwagentje.

‘Naar de biologische winkel ‘adviseerde mijn partner mij bemoedigend via de app.

Had ik toch maar voor stofzuigen gekozen.

Luistertip:

Django – Freedom