Afgelopen week zaten we bij elkaar in eetcafé Kaap Noord om de verjaardag van mijn oudste zoon alvast in te luiden. Het café was nog versierd met kerstverlichting, waarvoor het meisje van de bediening zich verontschuldigde. Het kon nog wel. Het gaf een gezellige sfeer, zo op de valreep van de winter waarbij het donker het aan het eind van de namiddag nog net won van het licht. Het was een verademing om de structuur van de werkdag, met bijbehorende strakke tijdsindelingen, even weer te kunnen loslaten. Rond het open haard vuur zat ik te genieten van de weldadige warmte, de sfeer, het weekend wat voor mij lag en het fijne gezelschap. Bij het winterbock bier van de tap toasten we op de goede gezondheid en de geboortedag van onze jarige.

Mijn zoon vond dat hij ondertussen al oud was geworden met z’n vijfentwintig jaar en haalde als een wijze oudere man met ons herinneringen op aan zijn jeugd. Dit maakte ons onbedoeld gelijk stokoud. ‘De middelbare school periode was de mooiste tijd van mijn leven’, zo mijmerde hij. ‘Wat is die tijd snel voorbij gegaan’, constateerde hij met iets van spijt in zijn stem. Dat het de mooiste tijd van zijn jonge leven was, realiseerde hij zich trouwens pas achteraf, zo gaf hij toe. Ik vertelde dat ik hem vaak gezegd had, dat het scholieren- en studentenleven een prachtige tijd is. ‘Geniet ervan’, zo gaf ik dan meermalen het advies. Eigenlijk bedoelde ik om er vooral bewust van te genieten.

Nadat ik het boek over ‘het Nu’ van Ekhart Tolle had gelezen, werd ik mij nog meer bewust van ‘het moment’ en poog dan daar ook regelmatig bij stil te staan. Het moment zelf is als water; ik doe de kraan open en het water stroomt en verdwijnt weer. Het is er nog wel, maar dan ergens anders. Ook dit boek over ‘het Nu’ is eigenlijk een grote paradox, omdat al lezend ‘het Nu’ ondertussen ook alweer voltooid verleden tijd is.

Ik heb zelf het gevoel dat de tijd steeds sneller voorbij gaat. Een beetje melancholisch dacht ik aan een uitspraak van mijn oma ( die ondertussen ook al een aardige tijd niet meer onder ons is) toen wij net kinderen kregen. ‘Geniet er maar van kind’ zei ze, ‘voor je het weet zijn ze groot’ en het klopt, ze zijn ondertussen allang de deur uit. Er waren wel momenten die niet snel voorbij gingen; zoals het schoolexamen, de kerkdienst, het reizen door Noord, Midden en Zuid Amerika, het wachten op de uitslag in het ziekenhuis. Eigenlijk spannende en ook saaie dingen.

Van de schrijver Douwe Draaisma leerde ik dat ook de stofwisseling een rol speelt bij tijdsbeleving. Bij het ouder worden vertraagd de stofwisseling, waardoor voor je gevoel er minder uren in een dag zitten. Kinderen ervaren meer uren in een dag , ongeveer 36 uur ipv 24 uur. Bij de tips van Douwe Draaisma zit ook weer een contradictie, want aan de ene kant wordt geadviseerd om toch vooral veel (nieuwe) ervaringen op te doen, om het te snel verglijden van de tijdsbeleving te voorkomen. Aan de andere kant wordt geadviseerd om eens wat minder te gaan doen en bv. vooral heel mindful in het vuur te staren.

Ik deed dus heel langzaam en bewust mijn horloge af, bestelde nog een bockbiertje van de tap en besprak allerlei nieuwe vakantie mogelijkheden om samen met mijn zoons deze zomer te gaan ondernemen, terwijl ik optimaal ontspannen in het vuur staarde. Ik heb ervan genoten, het is alweer even geleden……

Luistertip:

once upon a long ago