‘There is a crack in everything, thats how the light gets in’ zong de baritonstem en het concert van de Leonard Cohen Tribute band begon in een theater zaal in Oirschot te Brabant.

Mijn gedachten gingen terug naar lang geleden. Het was 1967, mijn broer studeerde en woonde op kamers in de binnenstad van Groningen. Ik was acht jaar en ging bij mijn grote broer op bezoek. Ik herinner mij zijn studentenkamer nog goed; een beetje rommelig, overal boeken, stoelen en bed strak naast elkaar en een gezellige uitstraling. De koffiegeur completeerde het geheel.

Mijn broer zette een LP op en de muziek kwam direct als een mokerslag bij mij naar binnen. Het intieme geluid, de monotone rustgevende stem en vredige sfeer welke de ruimte vulde nam mij mee naar verwarring. Ik voelde dat het bijzonder moest zijn, al verstond ik de teksten niet. Ik bekeek de hoes, waarop een foto van Cohen stond met de titel van zijn eerste Lp ‘Songs of Leonard Cohen’.

Wat heb ik in al die jaren genoten van deze Canadese zanger, schrijver, boeddhist en dichter. Susanne is een van zijn eerste nummers en vele prachtige werken volgden over een periode van bijna vijftig jaar. Dit nummer en vele anderen zijn uiteraard veel en vaak gecoverd. Susanne is heel vakkundig door Herman van Veen om zeep geholpen, met zijn verschrikkelijke timbre in zijn stem en eigen gemaakte tekst op de muziek van dit Goddelijke nummer. Vooral de zin ‘en ze geeft je pepermuntjes’ roept bij mij nog steeds afkeer en walging op. Vooral omdat de prachtige poëzie van de meester werd omgezet naar ultieme verkrachting van dit nummer. De klassieke conditionering werkt na al die jaren nog steeds feilloos als ik een pepermuntje krijg aangeboden. Waarschijnlijk heeft het ‘kerk pepermuntje’ hier ook nog een bijdrage aan geleverd. Enfin, het is nooit meer goed gekomen tussen de pepermunt en mij. Cohen wordt vaak vergeleken met somberheid en cynisme, terwijl hij prachtige bemoedigende teksten schreef. Jaren geleden gaf ik een groot swingfeest en had ik het plan bedacht om te testen, of muziek van Cohen daadwerkelijk een gezellig feest richting ‘verdoemenis’ kon dirigeren.

Ik had met de dj afgesproken dat op het hoogtepunt van het feest, als er een volle zaal met joelende, blije swingende mensen zichzelf naar hoogtepunten bewogen, de muziek plotseling zou stoppen. Vervolgens deelde ik een mooie tekst uit van Cohen ( Dance me to the end of love) met het verzoek om dit met z’n allen te zingen. De test pakte fantastisch uit, iedereen zong overtuigend mee en aansluitend swingden we weer intens verder op heftige en speelse geluiden. Ik geef toe, Cohen was ook bij mij na mijn eerste heftige liefdesverdriet en later bij mijn scheiding en bij andere periodes van rouw. We daalden dan samen af naar een melancholische staat en bleven daar dan een tijdje.

En nu is hij sinds 07 november 2016 niet meer bij ons. Een maand voor zijn dood nam hij afscheid van ons met ‘You want it darker’, een prachtig album met verwijzingen naar zijn eigen einde. Een goede vriend had mij al ruim een half jaar geleden gevraagd om een datum te reserveren om naar Oirschot te komen. Het was een verrassing. Nu was het zover, we gooiden de auto vol met alle mogelijke kledingcombinaties, want het zou een bruiloft kunnen zijn, of gingen we iets sportiefs doen? We wisten het niet. Het bleek een concert van de Brabantse Leonard Cohen Tribute band te zijn. Ik was op mijn hoede, want hoe kun je deze prachtige Cohen stem en sfeer evenaren? De tienkoppige band speelde erg goed. De saxofonist en violist waren subliem. De achtergrond zangeressen waren naar mijn idee wel teveel op de voorgrond en de ‘Cohen’ zanger had een mooie warme diepe stem.

En toch,…. was het de door mij gevoelde melancholie van een vervlogen en dus afgesloten Cohen tijdperk, of de brabants engelse tongval, of het Cohen hoedje, waardoor ik hem teveel zijn best zag doen om op Cohen te lijken? Na ruim drie uur tribute was het genoeg.

Here it is