Sinds afgelopen zomer kijk ik bijna geen TV meer. De avonden voelen nu langer, ik heb veel meer tijd en energie en kom toe aan al die boeken welke al die tijd liggen te wachten om gelezen te worden.

Deze week keken we wel samen een keer naar het journaal. Op verzoek van mijn partner, niet om persé samen te kijken. Ik bevond mij namelijk in dezelfde kamer. Samenwonen is ook compromissen sluiten, geven en nemen. Dit voel ik in de herfst en winter meer, omdat in de zomermaanden het buitenleven ook heerlijk is en daarmee de bewegingsvrijheid en mogelijkheden toenemen om ook meer je eigen gang te kunnen gaan in de thuissituatie. Meestal komt er met het journaal een bak met ellende, welke in geluid en beeld over je heen gestort wordt. Ik zette mij dus alvast maar schrap voor wat komen ging. Dit keer viel het mee. Opvallend weinig IS en weinig verdere rampspoed. Totdat het item over de cliniclowns voorbij kwam.

Mijn vriendin veranderde binnen een split second van een rustige tv consument naar een heftig afreagerende geïrriteerde commentator. Naarmate het item voortschreed met beelden waarin het cliniclown echtpaar de helende werking van het ‘clownen’ binnen de ziekenhuis afdeling uitlegde, nam het ‘muppetachtige’ stekelige commentaar alleen maar toe. Zelfs na de uitleg van de verpleegkundige van de afdeling erg zieke kinderen, dat het allemaal zo fijn en een prachtige afleiding voor de kinderen was, veranderde haar stemming niet. Ik keek haar met lichte verbazing over zoveel heftigheid eens goed aan en deed een poging tot een redelijke conversatie over het gebeuren. Ik was vooral geïnteresseerd naar de mogelijke achterliggende oorzaken van zoveel heftigheid met betrekking tot deze clowns. Nu ben ik zelf ook niet echt een fan van clowns. Ze lachen onecht, zien er dom uit en de grappen liggen vaak op een zeer laag en infantiel niveau. Vroeger keek ik als kind wel eens naar Pipo de Clown en Mammaloe en volgens mij liggen hier een van de oorzaken van mijn achterliggende trauma’s. Het lied ‘hij was maar een clown’ en de horror films met clowns heeft mij enorm geholpen om afscheid te nemen van clowns. De deur ging voor mij helemaal dicht bij het zien van clowns in het circus. Eigenlijk hoopte ik als kind al dat de clown uit de touwladder zou vallen, of door de leeuw met een ferme uithaal van zijn voorpoot uit de circustent werd gemept. Enfin, het doet mij niet meer zoveel, denk ik.  Dus stortte ik mij op een ondervraging met bijbehorende analyse richting mijn vriendin.

Ik nam haar in mijn speurtocht mee langs de mogelijke oorzaken van de te bepalende ouder, verdrongen eenzaamheid of andere diep weggestopte emoties. Even was er een moment dat we beiden erg moesten lachen om dit diepte interview naar aanleiding van deze ‘rode neus’. Ons opgebouwde contact verbrak abrupt, toen het clownsechtpaar nog een keer in beeld kwam en zich al zwaaiend langzaam achterwaarts gebogen lopend en op fluistertoon zingend de ziekenhuis kamer verliet. De irritaties kwamen in volle hevigheid weer terug, met een ‘je kan toch ook als jezelf iets leuks voor deze kinderen doen, waarom via zo’n infantiele act’? Ik probeerde nog de zin ‘perceptie is projectie’ erin te gooien, echter dit kwam al helemaal niet meer over. Met een ‘laat mij, het is gewoon heerlijk om even flink te klagen’, analyseerde zij het gebeuren en sloot daarmee ons gesprek abrupt af.

‘Perceptie is projectie’ mompelde ik nog een keer en dook weg in mijn boek.

Luistertip

Royals – (“Sad Clown With The Golden Voice”) – Postmodern Jukebox Lorde Cover ft. Puddles Pity Party