Marcel Hensema nam ons in de theatervoorstelling ‘mijn vrede’ mee naar zijn betekenis van kerst. Iets met samenzijn met je dierbaren en liefde en zijn voorkeursmenu zoals het voeger thuis was.
Ik was met mijn zoon op weg naar een weekendje bourgondisch Maastricht. Bij afslag Grubbenvorst in Limburg kwam ons gesprek op je eigen identiteit in relatie tot de plaats waar je verblijft. Dat moest niet makkelijk zijn voor de Grubbenvorsters besloten wij nogal vooringenomen. Het item bracht ons in ieder geval al in een sfeer van overdenking. We lieten ons in Maastricht volop meevoeren in het uitgaansleven, dompelden ons iets minder enthousiast onder in de pretparkachtige kerstmarkt op het Vrijthof en scoorden een T-shirt in één van de vele tientallen te druk bezochte kledingwinkels. Om ook iets cultureels te doen kozen we voor een bezichtiging van de statige St. Servaas kerk. De diavoorstelling in het donkere voorportaal met rechte harde houten stoelen ging al na enkele minuten compleet aan mij voorbij. Ik was wel geobsedeerd met betrekking tot de monotone bijna niet te verstane voice-over stem. ‘Zullen we verdergaan’, vroeg mijn zoon die ook al behoorlijk ver van de diavoorstelling was afgedwaald. Zijn stemgeluid vulde de lege grote ruimte en bracht mij weer bij het moment.
We openden de grote zware middeleeuwse kerkdeur. Misschien was het de immense stilte die mij plotseling volledig meenam. Via het uitgesleten stenen gangpad zwaar van herinneringen stond ik voor een altaar waar tientallen kaarsjes brandden. Vanuit een impuls stak ik drie kaarsen aan. Één voor diegene die het nu zwaar heeft, één voor mijn dierbaren die niet meer hier zijn en één voor mijzelf en mijn eigen worstelingen. Perceptie is projectie mompelde ik, toen ik zag dat het Mariabeeld moest huilen. We namen de stilte en rust mee naar de chaotische buitenwereld. Opnieuw bewust van het nut van deze rituelen. Ik herhaalde mijn wiskundige berekening van Compassie+ Liefde + Respect= Vrede.
Altijd en overal toe te passen, ook met kerst.