‘1800 uur vijf personen Niek’ stond op het bierviltje. Wij kwamen stipt om half zes binnen en ik realiseerde mij aan de hand van deze aanwijzing welke op de aaneengeschoven tafels 12 en 13 lag, dat ik mij in de tijd vergist had. Hierdoor kon ik de omgeving van dit restaurantje eens rustig in mij opnemen. Kleine tafels dicht op elkaar met verschillende soorten stoelen, krukjes en een echte werkbank als tafel om zoveel mogelijk bezoekers een plekje te gunnen. Lekker rommelig en alternatieve verlichting boven ons. De grote steenoven als epi centrum rondom het gezellige knusse en licht chaotische gebeuren. Het personeel, jong, enthousiast, lief voor elkaar, vriendelijk en supersnel qua bediening.

Ik had het gehaald. Ik had mij die dag erg moe en koud gevoeld en de auto in de stad omgeruild voor de fiets om het laatste stuk in de winterse regen naar het restaurant te overbruggen. Verkleumd was ik binnengekomen en warmde mij met beide handen aan een grote kom hete thee. Ik kwam bij met behulp van de intense warmte van de steenoven. De hete thee en lichte koorts namen mij mee naar herinneringen aan een eerder verjaardagsfeestje van mijn jongste zoon bij ons thuis.

Het was in het laatste jaar van de lagere school. Een groepje overwegend meiden en enkele jongens bleven slapen. We keken onder het genot van cola en grote zakken chips naar twee spannende Pirates of the Carirbean films. We zaten opeengepakt op en rondom de bank en op de al uitgerolde slaapzakken, welke verspreid door de kamer lagen. Geen nabespreking van de film ter afsluiting met een kopje thee erbij. Nee, eigenlijk begon het feest toen pas echt. Het was ondertussen al middernacht geworden. Gelukkig was mijn slaapplek boven in ons huis, ver weg van de feestelijke geluidsmuur en ik wenste ze veel plezier. Al snel viel ik in een diepe slaap. Ergens diep in de nacht werd ik even wakker door alle geluiden welke van beneden zich een weg vonden naar de zolder. Ik draaide mij om en sliep tot de ochtend.

Ik stapte voorzichtig over de her en der verspreid liggende kinderen om de eerste rotzooi van het feest alvast een beetje weg te werken. Het al eerste wakkere meisje vertelde mij met lichte bewondering en ontzag dat mijn andere zoon die nacht naar beneden was gekomen en met enige krachttermen duidelijk had gemaakt dat hij nu eindelijk eens rustig wilde kunnen slapen. Hij had een zaterdags Jumbo baantje en moest vroeg op. Zijn uitbarsting inclusief krachttermen had indruk gemaakt. Hij had uit eigenbelang de rol van de ouder van mij die nacht op zich genomen. 14 en 12 waren mijn jongens toen.

Het is tien jaar later en ik zit met mijn volwassenen zoons in een restaurant. De opvoeding allang afgerond en mijn ouderlijke bemoeienissen nog steeds onverstoorbaar volop in werking. Misschien was ik in die tijd te weinig opvoedkundig bezig geweest, had ik ze te vrij gelaten?

Alice Miller had al heel mooi in haar boek ‘het drama van het begaafde kind’ geschreven over de onbedoelde trauma’s die ouders per definitie altijd weer op hun kinderen overbrengen. ‘We hoeven niet te veranderen’ dacht ik vanuit mijn koortsige toestand. Ik mijmerde door op dit verlichte spoor en bedacht mij dat iedereen goed is zoals hij is. Niet veranderen, wel leren loslaten van de ballast die wij allen onbedoeld meegekregen hebben is de weg. De onbewust beperkende overtuigingen vinden en loslaten is onze uitdaging. ‘Wat denk je pap’, vroeg Niek, omdat ik waarschijnlijk nogal voor mij uit zat te staren. ‘Dat ik zoveel van jullie hou’, zei ik spontaan. De bewustzijns- veranderende koorts bracht mij diepe inzichten, over waar het werkelijk om gaat.

Luistertip: Beyoncé – Fever