We waren afgestapt van onze ‘doe het zelf fietsen’ en genoten van een verdiende lunch op het bankje in de duinen met een prachtig uitzicht over de kalme zee. Alles klopte; het zonovergoten windstille weer, het rustmoment na vele kilometers doorfietsen langs de kust en de lekkere meegebrachte broodjes en drankjes. Onderweg had ik wel een kleine dissonant ervaren; de ebikers. Ze rukken op. Al bij het eerste broodje waren er meerdere ‘net alsof fietsers’ ons voorbij gegaan. We besloten tot een kleine steekproef en na de lunch hadden we vastgesteld dat 60% van de fietsers zich met ondersteuning voortbewegen. Of er sprake was van een medische indicatie bij deze controlegroep, konden we niet meenemen. Het doet in ieder geval wel iets met mijn stemming en ik heb mijzelf menigmaal afgevraagd waar mijn afkeer nu mee te maken heeft. Een analyse:

Enkele jaren geleden kocht ik een echte sportieve ‘Stevensfiets’ via Marktplaats. Hiervoor moest ik op een zondag naar de Achterhoek. Aangekomen bij het huis deed een jongeman, ik schat begin twintig, de deur open. Zijn ’Stevens’ moest weg. Aan de staat van de fiets kon ik zien, dat deze fiets amper gebruikt was. Blij met mijn nieuwe sportieve bezit vroeg ik hem, nadat de deal gesloten was, wat hem had doen besluiten deze sportieve fiets te verkopen. Hij vertrouwde mij toe dat hij de fiets ging omruilen voor een mountainbike met ondersteuning. Hij keek hierbij toch enigszins schichtig om zich heen en sprak op gedempte toon. Ik kon mij niets bij zijn besluit voorstellen. Een mountainbike associeer ik met sportiviteit, met avontuur, met ploeteren en hijgen, afzien en helemaal stukgaan op een zwaar parcour. Mijn vreugde met mijn nieuwe aankoop overheerste. Ik was blij en vergat het voorval.

Na onze verhuizing naar het Hoogeland had ik mij voorgesteld om te blijven fietsen naar het werk. De afstand was weliswaar twee keer verder dan onze bedoeling was geweest qua wonen, echter het fietsen werd al snel een mooie routine. Zelfs de herfst en winter fietsten we blij en opgewekt door. Tegenwind, sneeuw, zelfs miezerige regen kon de glimlach niet tegenhouden. We waren omgeven door onze roze wolk van het leven op het land waar het leven goed is. We vielen zelfs kilo’s af en dat was mooi meegenomen. Een kleine kentering kwam toen we niet meer afvielen, zelfs weer aankwamen, waarschijnlijk ten gevolge van de verbeterde conditie, het kostte geen echte inspanning meer. Nog verder weg gaan wonen was ook geen optie. ‘Wacht maar tot je voor de tweede keer de donkere herfst ingaat, je vindt dan dat fietsen steeds minder leuk worden’ verzekerde een vriend met een ietwat cynische kijk op het leven. Dapper fietste ik door, bek op het stuur, echter de uitspraak van deze vriend bleef ergens op een irritant plekje in mijn hoofd hangen. De eerste barstjes in het prille fietsgeluk ontstonden onvermijdelijk. En ja hoor, hij had gelijk. De tegenwind en regen begon mij te irriteren. Windkracht vanaf 5 werd het signaal om de auto te pakken. Als ik dan toch mij aan mijn minimum van twee keer per week hield en s’ ochtends vroeg mijzelf in het aardedonker een weg baande over de kleine herfstige glibberige landweggetjes op weg naar de stad, was ik natuurlijk niet helemaal meer in een opgewekt vermogende stemming. Ploeterend, de elementen tartend met al mijn krachten, kwam er dan plotseling vanuit het niets een opvallend recht opzittende figuur voorbij suizen. Het ritme van de pedalen opvallend uit verhouding met de snelheid. Ook herkenbaar aan die licht verontschuldigende,’ ik kan er ook niets aan doen’ blik.

Ik denk dat daar op dat moment mijn ebike frustratie tot volle bloei is gekomen.

Luistertip

Queen – Bicycle Race