Ik zat in het vliegtuig op weg naar huis. ‘I’am slowly drifting away, wave after wave, wave after wave’, van Mr Protz. Met deze muziek raakte ik nog verder weg in mijn eigen gedachten ergens tussen waak en slaap toestand. Het was nacht en ik vloog zittend in mijn vliegtuigstoel, gedesoriënteerd in plaats en tijd op tien km hoogte. Ik was ontzettend moe, maar te onrustig om de slaap te kunnen vatten. Er waren blijkbaar teveel indrukken. Meestal worden gedachten en belevenissen enigszins via dromen verwerkt en opgeborgen in het geheugen. Dit zat er voor mij momenteel niet in, (aarden lukte mij ook niet op deze hoogte) dus bestelde ik nog maar een whisky bij de aardige nacht stewardess. Ik was eerder in Colombia geweest. Mijn zoon was toen zes weken oud en wij waren in Bogota om hem op te halen. Beelden van toen flitsten door mij heen, als in een ongemonteerde film. Alles had ik op film staan, het land, de mensen en mijn zoon, mijn gezin. Ook het ziekenhuis waar hij was geboren, had ik aan de buitenkant gefilmd omdat dit binnen niet mocht. Het was een verblijf van enkele maanden en een tijd vol tegenstellingen. De heerlijke gelukzaligheid en kneuterigheid van het verzorgen en vertroetelen van ons kindje. Daarnaast de keiharde tijd waarin talloze lijm- en harddrugs verslaafde kinderen in de riolen van Bogota leefden. Later begreep ik dat het leven van deze kinderen voor de politie toen niet veel waard was. Gelukkig bestaat het fenomeen haast niet meer. Tegenwoordig sporen hulpverleners deze kinderen op en brengen ze onder in opvanghuizen, waar ze tot en met hun dertiende kunnen wonen en leren, waarna ze het vervolgens zelf moeten redden. Ons bezoek aan een opvanghuis was voor mijn zoon erg indrukwekkend en indringend. Ik huiverde bij de gedachte dat hij ook in zo’n goedbedoelde opvang terecht had kunnen komen.
Op een middag 24 jaar geleden ging ik met een clubje adoptievrienden wat slenteren door deze imposante miljoenenstad. De vele auto’s op de zes rijbanen brede weg, werden uit het niets in één keer stopgezet toen de ‘Escobarbom’ allesvernietigend afging. Het was net alsof een film op pauze werd gezet; een ‘flight or fight’ moment dat ik voor altijd bij mij zal dragen. Bijna een kwart eeuw later was ik weer terug in Bogota. Dit keer met mijn volwassen zoon voor een heel bijzondere ontmoeting met zijn biologische familie.
De eerste ontmoeting had niet het ‘Spoorloos’ gehalte, waarbij mensen elkaar in slowmotion in de armen vallen. Na beleefde uitwisselingen in de functionele en saaie hotelkamer, was het zelfs met behulp van de opgetrommelde tolk, zoeken naar woorden. Want wat moet je zeggen na al die jaren? En toch, geloof ik in een ‘dieper weten’, want al snel was er bij de verschillende ontmoetingen een bijzondere vertrouwdheid ontstaan. We konden met elkaar spreken met en ook zonder woorden. Ik nam nog een slok van mijn whisky en maakte in gedachten een buiging voor de moeder. Ik keek in de stoel naast mij met liefde en respect naar mijn moedige zoon die dit avontuur was aangegaan.
Tonies columns (Elk weekend😎) 