‘Wel thuis’, zei mijn directeur. Het was ondertussen alweer 1800 uur en ik was bezig mijn werk van deze dag zoveel mogelijk af te ronden. ‘Fijne avond’, zei ik en ging op weg naar een ander leeg gebouw ergens in Noord Holland voor mijn vervolg training persoonlijke groei. Dit keer zou ik echt helemaal alleen zijn en de nacht doorbrengen in dit te grote voormalige schoolcomplex. Mijn bewuste keuze, want de avond van te voren arriveren was wel zo relaxed, zo had ik de vorige keer ook ervaren. Ik had mij goed voorbereid, boeken mee, eten ingeslagen en mentaal ingesteld op wat komen ging. De mevrouw van de klantsupport had bij mijn boeking mij al verontschuldigend toegesproken dat ik dan wel alleen in het trainingscentrum zou zijn. Voorzichtig informeerde ze via een gesloten vraag, of ik dat dan wel prettig zou vinden. Aan de reactie de volgende dag van de groepsgenoten kon ik afmeten, dat ondanks persoonlijke groei, bijna iedereen het niet prettig vindt om alleen in een leeg schoolgebouw de nacht door te brengen. Toch kan ik iedereen aanbevelen om zo’n “lonely trip” te ervaren.

Eenmaal binnen startte mijn experiment. Mijn ‘hallo’ galmde door de lege donkere hal. Had ik de vorige keer nog beelden van enge films in mijn hoofd, dit keer was ik nog geheel blanco en mindful en was benieuwd welke richting mijn onbewuste mij mee zou nemen. Ik zag mijzelf via bar nr 1, toch weer in de richting van de voor mij bekende huiskamer lopen en nam mijn plek in op dezelfde bank in de huiskamer ( ik herkende mijn vaste patronen om altijd zoveel mogelijk op dezelfde plek te gaan zitten). Mjin solo performance met zang en gitaar, ‘Dance me to the end of love’, van Leonard Cohen, galmde een beetje onwerkelijk na en werd resoluut opgeslokt door de nog steeds voor mij neutrale stilte. Ik besloot na mijn eerste wijntje de stap te wagen en liep, nu toch enigszins op mijn hoede, door de donkere lange gangen ( lichtknopje niet te vinden) naar bar nr 2, met bijbehorende zitkamer. Als een geruststellend ‘token’ had ik mijn opnieuw ingeschonken glas witte wijn wel meegenomen in de linker hand en gebruikte mijn rechter vooruitgestoken arm en hand als wegwijzer om mij door de donkere gangen te loodsen. De voetstappen welke ik achter mij hoorde, moest het getik van een CV ketel zijn, zo analyseerde ik om mijzelf ondertussen gerust te stellen. Bar nr 2 met bijbehorende zitkamer was niet mijn plek. Mijn onderbuik gaf mij al snel duidelijke signalen om hier weg te gaan. Na een korte interne dialoog tussen mijn ratio ( stel je niet aan) en intuïtie, volgde ik de raad van de laatste op en liep zo ontspannen en kalm als nog mogelijk was weer terug naar de voor mij vertrouwde plek. Hier was het net zo stil, echter had ik blijkbaar wel al hier mijn eigen sfeer gecreëerd en voelde het meer vertrouwd.

Het was ochtend. We hadden een intensieve dag en avond training gehad om te leren luisteren naar de signalen van je lichaam om bij ons gevoel te komen. Ik nam ik een lang stuk touw mee naar buiten. Ik ging het pad af richting parkje op het terrein van dit gesloten kampement. Ik was door mijn perifere blik mij bewust van de net aangekomen ochtendploeg van de catering, die mij richting park zagen lopen. Met een glimlach realiseerde ik mij dat zij allen getraind waren in het lezen van lichaamstaal. Het was goed, ik ging alleen maar even touwtje springen.

Leonard Cohen – Dance Me to the End of Love