De vakantie was nog maar net begonnen en het gevoel van tijdloosheid lag voor mij. We staarden naar de hemel zwaar van sterren. De schipper had ons uitgelegd dat juist vannacht het vallende sterren zou gaan regenen. De wedstrijd was begonnen, want het was 6- 1- 0 vallende sterren tellen tegen mij. ‘Ja, ik zie er weer 1’, zei ze heel irritant, want het ging allemaal geheel langs mij heen. Ik vond het best. We lagen op het houten dek van de platbodem “Jeppe van Schier” en ik genoot volop van de vrijheid en start van mijn boot avontuur. Het voornemen om in de slaapzak de nacht door te brengen op het dek brokkelde af, toen de dames toch maar heel laf kozen voor het bed in de boot. Een beetje recalcitrant bleef ik op het dek liggen en hoorde mijzelf hardop zeggen dat ik hier heerlijk lag (al voelde ik mijn rug door de slaapzak op de harde houten planken ondergrond van het schuine dek) en zeker van plan was om hier op het dek de nacht door te gaan brengen. Met mijn boven middelbare leeftijd voelde ik mij wel een beetje een puber die koppig en tegendraads bleef liggen. Gelukkig had ik nog de prachtige nacht met de schitterende sterren als ultiem excuus om te blijven liggen.

Ik lag in het bed benedendeks. Na een uur was het namelijk nogal koud geworden en er trok (gelukkig) een mist gordijn over die schitterende sterrenhemel, waardoor ik met opgeheven hoofd het dek kon verlaten richting bed. Liggend in mijn hut dacht ik terug aan het vrijheidsgevoel, zodra je op de boot stapt. Een bijzondere wereld, want eerst geniet je van de stilte, rust en ruimte en even later komt er een schip compleet strak tegen je aanliggen, ze noemen dit “verhalen”. Hiermee worden in mijn optiek alle regels van gepaste afstand en nabijheid (comfort zone) ernstig overtreden. Alsof er iemand schofferend dichtbij tegenover je staat tegen je aan te praten, waardoor je steeds een stapje terug wilt doen.

Van ‘rust en stilte’ staarden we nu naar (op drie meter afstand) een groep jongelui uit Roemenië, die gewapend met gitaren gezamenlijk liedjes aan het zingen waren. Je hoorde aan de brave klankkleur vibraties en voorzichtig en lief gesproken woorden tussen de liedjes door, dat het een christelijke inhoud had. Gelukkig, want mijn aanname dat het geen orgie met schreeuwerige, brallerige taferelen zou worden, kwam uit toen de groep op een zeer keurige tijd naar hun eigen benedendeks verdween. Ik concentreerde mij maar weer op de nog steeds niet vallende sterren.

We gingen. De diesel pruttelde en bij het verlaten van de haven werd het menens. De motor ging uit en ik werd meegenomen in de wereld van Fok, Grootzeil en Kluiver. Ik had in het geheel geen ervaring met zeilen, behalve dan een keer in een ver verleden, waarbij ik goed onthouden had dat je steeds moest oppassen dat je de horizontale paal niet tegen je hoofd geslingerd kreeg. Ik voelde mij als een danser die net steeds het pasje te laat deed. De juiste knoop leggen werd mij verschillende keren ( uiterst beheerst kalm inclusief bemoedigende glimlach) voorgedaan, waarbij ik na de vijfde uitleg dan maar net deed of ik het wist. Op hoop van zegen dat het touw niet los zou schieten wanneer het erop aankwam. Het hijsen van het grote zeil moest met z’n tweeën in een gelijk ritme. Ik was steeds een kwartmaat te vroeg, of te laat. Alleen het “opschieten”, oftewel het touw in een keurig rondje op het dek neerleggen, ging mij  goed af. Alleen hierbij vroeg ik mij steeds af, wat de zin hiervan nou was.

Er waren twee schippers en ik voelde mij beloond en vereerd toen ik gevraagd werd om het schip veilig naar de overkant te sturen. Op het immense dek stond ik achter het grote stuur ( al mocht ik dat niet zo noemen). Het was een mooie bijkomstigheid dat juist op dat moment de wind behoorlijk in kracht toenam, de regen tegen mij striemde en ik   (‘regenpakloos’) de elementen trotseerde. De lichtmatroos bracht mij mijn koffie en ik voelde mij even 1 met de elementen. Al denk ik dat het wel een vreemd gezicht moet zijn geweest dat het schip zich nogal ‘koers onzeker’ zigzaggend tussen de boeien naar de overkant bewoog. Ik wil hierbij de schippers en verdere bemanning intens bedanken voor hun gastvrijheid en vertrouwen. We gaan graag weer mee naar het ruime sop op weg naar volgende avonturen.

I Am Sailing – Rod Stewart