De avond van te voren arriveerde ik al. Mij was gevraagd om in verband met de ontvangst van de sleutel van de kamer voor 21.30 uur aanwezig te zijn. Na dit tijdstip zou er namelijk niemand meer in het gebouw zijn. Ruim op tijd reed ik het terrein op, ondertussen scherp bewust van mijn overtuiging om mij altijd stipt aan mijn afspraken te houden (wat ben ik braaf) en altijd ruim van te voren te arriveren.

( controle) ‘Waarom ben ik toch overal en altijd ruim op tijd’,  vroeg ik mijzelf af. Alleen al het arriveren op het trainingskamp maakte al dat ik mijn eigen gedrag scherp begon te observeren. Helemaal achteraan op het terrein stond het Trainingscentrum, wat ooit een school gebouw was geweest. Ik draaide de auto de parkeerplaats op en haalde de sleutel uit het contact, waarmee de stilte het resoluut overnam van Arcade Fire, ‘We don’t deserve love’. De vriendelijke gastvrouw met het Noord Hollandse accent, ‘hiero is je kamer’ gaf mij een rondleiding en wees me de weg door het doolhof van dit gebouw. Iedereen zou zo vertrekken. Ik hoorde ‘With or without you’ van U2 ergens in het gebouw, vertolkt door een gedreven vrouwenkoor. Ik installeerde me even op mijn kamer van drie bij vier meter. Het was lang geleden dat ik alleen was geweest. Ik voelde een lichte avontuurlijke sensatie. Ik zou hier de komende drie nachten en dagen gaan doorbrengen met een voor mij onbekende groep om eens flink aan mijn overgenomen beperkende overtuigingen te gaan werken en om onverwerkte onbewuste processen aan het licht te brengen, om ze vervolgens te laten gaan.

Voorlopig had ik het gebouw voor mijzelf. Tenminste dat dacht ik, want toen ik via de lange gangen en een paar rondjes verkeerde richtingen uiteindelijk weer beneden bij de bar aankwam (alles selfsupporting en opschrijven wat je gebruikt) werd ik verwelkomt door een geluidsmuur geproduceerd door het voltallige enthousiaste vrouwenkoor van nogal uiteenlopende leeftijden. Binnen no – time werd ik heel behulpzaam voorzien van het biertje, glas en opener door de behulpzame koorleden. Door een eerdere training ‘bij mijzelf blijven’ koos ik toch voor de lege woonkamer ernaast. Ook geholpen door de meerdere opmerkingen, ‘ha gezellig, een man aan de bar’. Het werd uiteindelijk stiller tot intens stil, iedereen was vertrokken en het alleen zijn was extra duidelijk voelbaar door verblijf in het nu te grote lege gebouw.

Mij bekroop langzaam het gevoel van vervreemding, was er wel een koor geweest? Alleen al de herinnering aan de film ‘the Shining’ gaf mij een huivering. Het appen met vrienden buiten het kampement gaf even de nodige afleiding. Al koos ik er wel voor om niet heb opgestuurde horrorfilmpje van ‘de mooie vrouw’ te openen. Ik besloot, onder lichte externe vrienden druk, om mijn telefoon en daarmee het contact met de buitenwereld voorlopig af te sluiten. Drie dagen lang liet ik mij meevoeren op de golven van mijn eigen naar boven gehaalde emoties, verdrongen herinneringen en flitsen van inzichten. ‘S avonds stortte ik lichamelijk steeds in, mede door totale mentale uitputting. Mijn sport uitrusting voor het hardlopen bleef het gehele weekend onaangeraakt in mijn tas liggen. Ik kreeg een terugval in het roken van meerdere stiekeme sigaretten na enkele heftige sessies. Op de laatste nacht sprak iemand opeens tot mij tijdens mijn periode tussen waak en slaap toestand, tenminste dat dacht ik….

Wat de training mij opleverde, was in ieder geval het besef dat de wolkenpartijen en lucht op het strand zo intens mooi waren. Ik werd namelijk steeds heen en weer geslingerd tussen euforie en naar boven gehaald diep verdrongen verdriet. Enkele dagen erna zweefde ik nog steeds ergens tussen het gevoel van een psychedelische trip en de dagelijkse focus activiteiten van alledag. Langzamerhand raakte de roes uitgewerkt, wat blijft is vooral een dieper besef dat ik mijn intuïtie altijd kan volgen.

Plannen? Ja hoor, op naar het volgende weekend persoonlijke groei.

Arcade Fire – We Don’t Deserve Love (Audio)