Mijn zoon was net begonnen aan het reizen door Australië. Hij had de wekker gezet en stond om 04.00 AM op om uit het hostel te vertrekken naar de bushalte. Alleen was zijn bio ritme nogal van slag en dus ook zijn horloge, want beiden stonden nog op Europa ingesteld. Kortom hij was een slordige tien uur te vroeg bij de bushalte. Het wachten begon.

Allerlei herinneringen,vooral uit mijn periode van mijn eigen vroegere reizen kwamen weer naar boven. De ervaringen met lange wachttijden bij bushaltes, vliegvelden, liftend langs de 1500 km lange weg van het schiereiland Baja Californie/Mexico kwamen weer terug. Wachten tijdens vakanties hoort er ook bij. Ik kan bijvoorbeeld intens genieten van het wachten op een Vliegveld, tenminste als je eenmaal door de douane bent gekomen. Al vind ik de douanebeambten met hun aangeleerde streng onderzoekende blik ook wel weer interessant. De sfeer, de mensen en het avontuur wat nog voor mij ligt maakt het wachten onbelangrijk.

Iets minder enthousiast ben ik over het wachten in een file. Tijdens de vakantie ben je net lekker aan het rijden en dan plotseling gaan voor je de knipperlichten aan en staat de auto  vervolgens tempoloos in die file. Na de eerste reflex check, heb ik nog genoeg brandstof, geef ik mij noodgedwongen over aan het wachten. Het is een kwestie van verwachtingen bijstellen, zo overtuig ik mijzelf.

Mijn laatste langere file duurde een uur. Er was een, zo bleek later, fataal motorongeluk vlak voor ons gebeurd en wij raakten ondertussen ergens op de A73 in een goed gesprek. Het wachten was niet meer aan de orde en werd vervangen door een tijdloos gebeuren. De tijd vloog weg.

Ik ging thuisgekomen voor mijzelf eens langs hoeveel en hoe vaak ik nu eigenlijk aan het wachten ben. Ik bedoel niet het wachten op dat concert welke pas over een half jaar plaatsvind en waarvoor ik de tickets al in huis heb, wel het dagelijkse wachten.

Enige tijd hield ik de dagelijkse wachtscore bij. Ik reken voor het gemak ook even ons gezamenlijke auto vertrek mee bij minder goed weer. De auto vertrekt (vind ik) precies om half acht, dit om alle files voor te zijn. Meestal ga ik dan maar om 7.30 uur sharp alvast in de auto zitten en pareer het wachten met het afhandelen van mails via mijn smartphone. Aangekomen op het werk is het nog heerlijk rustig, pak een kop koffie en start de pc. Eigenlijk moet zo’n apparaat het gelijk doen, echter het opstarten en alle benodigde programma’s geopend krijgen zijn vaak lange slepende minuten. Net te kort om ondertussen even iets anders op te pakken en dus staar ik naar het scherm en houd ook mijzelf nauwlettend in de gaten en ja, ik constateer roffelende vingers en een iets te diepe in- en uitademing inclusief ongeduldige zucht bij mijzelf.

Het handige restaurant van het buurbedrijf serveert in de middagpauze een rij wachtenden bij de kassa, onder anderen door te weinig personeel en een medewerker met mogelijkheden die uiterst zorgvuldig en dus tergend langzaam het broodje gezond in elkaar zet.

Aan het einde van de dag op weg naar huis springen standaard alle zeven stoplichten op rood, terwijl mijn fietstocht eigenlijk pas echt begint als ik Groningen van Zuid tot Noord heb genomen.

Onlangs nam ik noodgedwongen de trein terug. Mijn fietsketting liet het, na een seizoen fietsen, afweten. Uiteraard constateerde ik pas twee minuten voor vertrek dat mijn OV kaart nog opgeladen moest worden en terwijl ik de benodigde handelingen quasi ontspannen verrichtte, hoorde ik de trein aankomen en ook weer vertrekken. Genoeg tijd dus voor “de kunst van het omdenken” en voor de smartphone tot de volgende trein arriveerde.

In verband met mijn haat/ liefde met dit vervoersmiddel bleef de trein uiteraard dit keer op het hoofdstation van Bedum langer staan dan normaal. De minuten tikten voorbij en gaandeweg wist ik dat er iets ergs was gebeurd verderop op het spoor. De fiets lag tientallen meters verderop, het wiel nog zinloos doordraaiend, een verkreukelde jas vlak bij het spoor en ik relativeerde in no- time mijn eigen kleine wachten en bijbehorende pietluttigheden.

De trein kwam met een schok weer in beweging, het bleek dat we moesten wachten omdat de trein naar Groningen vertraging had gehad. In deze paar minuten had ik blijkbaar mijn fantasie nodig gehad om mijn eigen wachten totaal onbelangrijk en failliet te verklaren.