Willem kwam direct naar ons toe, of we een goede reis hadden gehad, hulp nodig hadden en koffie wilden. Op zich heel aardig, echter na een lange reis en aankomst op de camping wil ik het liefst in volstrekte anonimiteit de tent opzetten en vooral mijn eigen gang gaan. Op zich is dat natuurlijk al een uitdaging, op een volle camping in het hoogseizoen. Iedereen is allang gesetteld en er wordt rechtstreeks of indirect door de gesettelde de bewegingen van de kunst van het tentopzetten van de nieuwkomer gevolgd. Meestal gaat dat subtiel. Niet met Willem. Ik was direct al op mijn hoede, want iets in mij zei dat dit wel eens een vermoeiende vakantie kon worden met Willem als directe buurman.

Nu weet ik de paradox van kamperen met kinderen, iedereen gaat naar dezelfde plek om daar rust en ruimte te vinden en het moet ook interessant voor de kinderen zijn. Deze twee gaan echter niet goed samen.

Willem stond met zijn gezin, vrouw en ADHD puber kind vlak naast ons, ook al waren het grote plaatsen, de afscheiding bestond alleen uit een lange houten paal op de grond.

De tent werd opgezet , de waslijnen gespannen en de felgekleurde kleedjes over de waslijn gespannen om nog iets van privacy te creëren.

Willem verscheen onder de waslijnen door, de kleedjes en onze privacy met een armslag wegduwend met twee dampende koppen koffie. Als wisselgeld moesten we zeker een half uur naar hem luisteren. We kregen een complete reisbeschrijving en wat er allemaal in de buurt te zien en te doen was. De pret van het allemaal zelf langzamerhand ontdekken was hiermee alweer verkeken. ‘We zijn hier al twee weken’, zei Willem. Ik vroeg met een hoopvolle intonatie hoelang ze dan nog vakantie hadden. ‘Ach, we hebben alle tijd’, antwoordde Willem en daarmee vervloog mijn hoop op een relaxte vakantie op deze plek.

Ik gooide alle communicatievaardigheden in de strijd, toen Willem een gezamenlijk leuk uitje, steen bikken ergens in de buurt, leuk voor de kinderen, voorstelde.

Ik had niet eens goed gehoord wat precies de bedoeling was, echter ik zag een kans om er een win- win situatie van te maken. Ik legde hem uit dat we hier met vrienden waren, zij in de mobile home

en wij hier bij de rivier en dat ik een missie had, namelijk de Mont Ventoux per fiets te gaan beklimmen. Ik stelde na razendsnel intern rekenen en afwegen voor om de komende vrijdag deze gezamenlijke tocht naar de bergen te gaan ondernemen. Mijn zoon keek mij veelbetekenend, rollend met zijn ogen van ergernis aan en verdween snel naar de mobile home van onze vrienden, onze vluchtplaats zo zou blijken. Ik dacht zo een aantal dagen vrijheid te hebben gewonnen.

Even leek het of mijn strategische zet vruchten ging afwerpen, echter Willem bleef dagelijks ongevraagd langskomen. Hij nam altijd iets mee als ruilmiddel, drank en eten voor aandacht. Zijn zoon en vrouw bleven altijd op hun eigen plekje. Ik voelde compassie voor hen.

Ik was eigenlijk weer aan het werk en herinnerde mij de techniek van spiegelen, dat is hetzelfde gedrag laten zien als de ander. Dit betekende dat ik Willem op een gegeven moment vriendelijk doch heel duidelijk confronteerde en aansprak op zijn plek en onze plek en legde hem het belang van onze privacy uit. Zijn vrouw herkende dat, zo vertrouwde hij mij toe.

De dag voordat ik mijn missie zou gaan volbrengen en mijn fiets nog eenmaal inspecteerde riep Willem vanuit zijn tent dat ik hem heftig had geïnspireerd en dat hij ook de Mont Ventoux zou gaan beklimmen en ja, ook op dezelfde dag en tijdstip waarop ik zou gaan.

Op dat moment gebruikte ik al mijn herkadering competenties en liet alle oefeningen in het hebben van compassie op mijzelf los. Het lukte mij nog om hem een fijne dag te wensen.

In Bedoin aangekomen nam ik nog een laatste kop koffie voordat ik mijzelf naar hogere sferen zou gaan brengen. Opeens zag ik Willem, een beetje onderuitgezakt met een hoogrode kleur aan een biertje op het terras. Hij vertelde mij verkeerd te hebben gefietst en er nu al zoveel kilometers op had zitten, dat de beklimming er niet meer van kwam. Wat een prachtig voorbeeld van externaliseren dacht ik en glimlachte hem vriendelijk toe, de berg riep mij….