toniescolumns

Psycho Motorische Therapie en Agressie Regulatie

11 november 202227 november 2022 toniescolumns1 reactie

Op het Leefstijl congres te Haarlem bezoek ik een workshop bokstherapie. Dit maakt indruk op mij. Een kickbokser en een cliënt staan in de ‘boksring’. De therapeut staat buiten de ring. Tijdens het boksen wordt door de therapeut regelmatig ‘de dans’ stopgezet, om via indringende vragen de cliënt zich bewust te laten worden van zijn gedrag en om vooral te stimuleren om met met gezonder gedrag te experimenteren. ‘Waarom deed je zo snel stappen naar achteren’ en herken je terugtrek gedrag in jouw dagelijks leven?, zijn enkele vragen die als een mokerslag binnen kunnen komen.Ik besluit om dit onderwerp in een podcast terug te laten komen.

On air

Twee mannen zitten tegenover elkaar, microfoons optimaal afgesteld en geluidskwaliteit gecheckt. De glazen water staan klaar. Ik neem nog een paar laatste pepernoten uit het schaaltje nu het nog kan. Nog een korte afstemming over de opzet en inhoud van ons gesprek, want hij heeft heel heel veel te vertellen, dus keuzes worden gemaakt. Ons gesprek gaat over Psycho Motorische Therapie (Pmt) en agressie regulatie. De lichten dempen en we zijn ‘On air’.

We zijn al decennia lang bevriend en bijzonder wat een microfoon voor je op de tafel en opname apparatuur doet met de interactie. Het heeft iets spannends en in het begin voelt het eerst wat vreemd om op deze wijze met elkaar te praten. Ik weet dat dit gevoel binnen vijf minuten zal verdwijnen. We hebben voor het komende uur een belangrijke missie, nl een goed en vooral leuk en ontspannen gesprek met heldere informatie over deze lichaamsgerichte therapie.

Psycho Motorische Therapie

‘Wat is pmt en wat is agressie regulatie’, vraag ik nadat Cees de pmter en bewegingswetenschapper zich heeft voorgesteld. Ik vraag hem om vooral in ‘Jip en Janneke taal’ ons mee te nemen in de wereld van de psycho motorische therapie. ‘We leren mensen met psychische klachten via lichaamsgerichte oefeningen zich bewust te worden van de signalen van het lichaam en hun gedachten, om te komen tot een gezondere manier van handelen’, zegt Cees.

Woede

Ik probeer het gesprek richting boksring te dirigeren, omdat ik dit zo indrukwekkend vond. ‘Het gaat ook over ‘agressie regulatie’, waarbij Cees het verschil tussen constructieve woede en destructieve woede uitlegt. Vanuit de actie komen mensen vaak letterlijk hun blokkades tegen. ‘Alleen maar rammen op de bokszak levert vaak alleen maar meer agressiegevoelens op’, legt Cees uit. Het is dus heel belangrijk om met kleinere opdrachten en vragen te werken om te ervaren dat je zelf weer de controle krijgt over je impulsen, patronen en gedachten.

‘Mijn pen blijft voor het eerst steken’. Ik adem bewust even rustig in en uit en het antwoord dient zich In de ontspanning van het parasympatische zenuwstelsel al aan. ‘Een column over Pmt laat zich niet vangen in een column’, besluit ik.

Non verbaal

Cees richt zijn hand op om zijn verhaal kracht bij te zetten. ‘Volgende keer bij een voortzetting van het gesprek wil ik er ook beeld bij’, besluit ik en visualiseer een interview in de boksring met camera’s rondom opgesteld.

Luistertip: Bellybotton, Naima Jorishttps://www.youtube.com/watch?v=2NRyeAmDPhM

Mocht je meer informatie over deze bijzondere vorm van behandeling willen hebben, luister dan naar de Podcast. Deze staat online (Instagram toniesleefstijl en klik link in de bio) Of via YouTube tonie roerdink

Fake it till you change it

4 november 2022 toniescolumnsEen reactie plaatsen

Afgelopen week beluisterde ik een ‘tedtalk’ van Mary Cuddy over je eigen grenzen verleggen. Haar headliner was ‘Fake it till you change it’. Oftewel, doe net alsof totdat je ook daadwerkelijk voelt dat er meer zelfvertrouwen is ontstaan. (niet los te zien van introspectie en het kunnen verdragen en toelaten van datgene wat zich aandient)

Lichaamssignalen

Ik moest denken aan het mooie en simpele voorbeeld om ineengedoken voorovergebogen te zitten en proberen je blij en energiek te voelen (wat niet lukt) en daarna rechtopstaand met de armen in de lucht met een blij gezicht proberen je somber te voelen. Beide lukt uiteraard niet, want je lichaam geeft direct signalen en stofjes af om de desbetreffende houding met de daarbij behorende stemming te ondersteunen.
Ook je zelfzorg en kleding kunnen helpen bij je gevoel van zelfvertrouwen.
Wat was ik blij en trots met mijn stoere leren jas. Als ik deze aanhad voelde ik mij al iets zekerder. Nog verder terug in de tijd herinnerde ik mij dat mijn moeder mij op een dag meenam naar een kledingzaak in de buurt waar wij woonden. Het was tijd voor een nieuwe winterjas voor mij, zo had zij besloten. Ik was veertien, middelbare school puber en kleding lag op z’n minst heel gevoelig.

Duffelse Jopper

Mijn moeder dirigeerde mij direct richting ‘duffelse joppers’, een voor mij absolute foute keuze. Met terugwerkende kracht verdenk ik mijn moeder ervan, dat ze van te voren al nauwkeurig onderzoek had gedaan qua prijs, kwaliteit en wintergeschiktheid.
Het werd dus de ‘lekkere warme duffelse jopper’, zoals zij het aan mij probeerde ‘te verkopen’
De te wijde, te lange vormloze donkerblauwe jas met Houtje Touwtje knopen hielp in rap tempo mijn zelfvertrouwen naar ‘de knoppen’.
Ik liep dus vervolgens desbetreffende winter meestal zonder jas, behalve bij vertrek en thuiskomst.
Bovengenoemd trauma moest ik blijkbaar nog even kwijt. De jas verdween en de leren jas kwam ervoor in de plaats.
Ik had geleerd dat ook kleding je kan helpen om positieve stappen buiten je comfortzone te zetten. ‘Met mijn magische leren jas aan had ik het gevoel de wereld aan te kunnen. ‘Als het werkt, maak er dan gebruik van’, dacht ik.

Ik was blij verrast toen ik via Bessel van der Kolk een prachtig voorbeeld van Internal Family Systems- therapie tegenkwam.
De cliënt wees in de groep twee mensen aan als representant voor haar ouders, van wie zij nooit liefde had ontvangen. De representanten hielden haar liefdevol vast en spraken op verzoek van de begeleider helende zinnen uit, zoals ‘ ik ben er voor je’ ‘je bent goed zoals je bent’. Precies datgene wat zij bij haar ouders had gemist.
Is dit fake? Nee dus, want dit ‘herschrijven’ van je geschiedenis heeft een prachtige bijdrage aan het herstel van eigenliefde.
Fake it till you change it. Wel met kleine stappen, want het is geen alles veranderend toverstokje.

Welke ‘tokens’ gebruik jij, of draag je bij je?

Luistertip: Magic and loss, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=UOCs3CNdMVg

De kracht van muziek

28 oktober 2022 toniescolumnsEen reactie plaatsen

Ken je dat gevoel; je ziet iets en wilt dat het zich NU voltrekt , of je wilt het NU hebben. Alleen ligt dat moment nog zo ver weg, of je kunt het nog niet betalen. Het gaat hier over je korte termijn behoefte bevrediging kunnen uitstellen.

Mijn favoriete band komt naar Nederland en ik reserveer alvast een plek. Vervolgens duurt het nog minstens nog een jaar voordat het zover is. Mijn strategie is om wel direct de tickets (altijd minimaal twee) te kopen, het in mijn agenda te zetten en het vervolgens proberen los te laten. Dat laatste is niet makkelijk, want je kunt pas loslaten als er geen verwachtingen meer zijn. En die heb ik volop. Dan maar de strategie van de ‘voorpret’ inzetten.

Het was alweer zes jaar geleden dat één van mijn favoriete bands naar Groningen kwam. En nu was het weer zover. Mijn partner hoefde ik niet mee te vragen, zij kan niet zo goed tegen het diepdonkere stemgeluid van de frontzanger, inclusief zijn licht vibrerende ingetogen uithalen. De vriendin die zes jaar geleden spijt had niet mee te zijn gegaan, kon dit keer niet mee. Wederom geheel tot haar spijt, want oom Henk kwam het weekend logeren. De andere vriendin die graag mee wou, kwam erop terug. ‘Ik dacht met een biertje rond te kunnen lopen’, zei ze verontschuldigend.
Dat lukt dus niet op het pluche van de schouwburg te Groningen. Je kunt Niet vrij rondlopen, wel vanuit je plek je laten meevoeren naar muzikale hoogten.

Het is zover.
De melodieuze klanken tikken eerst nog voorzichtig aan bij de poort van mijn ziel.
Het concert wordt subtiel zacht fluisterend en fragiel geopend; een stem en een akoestische gitaar, that’s it en ik ben weliswaar nog lichamelijk aanwezig op mijn stoel, daar in de loge van de schouwburg en tegelijkertijd ook ‘vertrokken’. Meegevoerd naar de oneindig innerlijke diepten van mijn ziel.
Want muziek kan diep raken, gaat voorbij het bewustzijn richting hemelse sferen. Daar waar er geen vragen meer zijn. Daar waar de stilte, het hogere en de betoverende klanken elkaar ontmoeten.
‘Dit moment wil ik vasthouden’, besluit ik bij het voorbije moment, buiten de schouwburg van Groningen.
‘Hoe was het concert’, vraagt mijn partner bij mijn thuiskomst.
‘Oh, het was erg leuk’, zeg ik en voel tranen in mijn ogen. Want hiervoor bestaan geen woorden.
Dankjewel Tindersticks.

Luistertip: Medicine, Tinderstickshttps://www.youtube.com/watch?v=5v1eFVOj4is
Quote: muziek ondersteunt je stemming die sluimert

Overleven in de schotse natuur

21 oktober 202221 oktober 2022 toniescolumnsEen reactie plaatsen

Over – leven in de natuur.
De afspraak met Ritzo stond al een tijdje gepland. Als slot van zijn opleiding tot bushcrafter moest hij nog een laatste ‘proeve van bekwaamheid’ voltooien.
Dit betekent vijf dagen en nachten met een klein groepje overleven in de Schotse natuur. Door de opleiders bewust gepland in de herfst, met de meeste kans op onaangenaam koel en regenachtig weer in een onherbergzaam en leeg gebied.
Er was een serieuze opleiding van twee jaar aan voorafgegaan; kennis opdoen en ervaren hoe te kunnen overleven en leven met en van wat de natuur te bieden heeft.

Ritzo is net een paar dagen ‘geland’, terug uit het over – leven en we zitten tegenover elkaar in de knusse studio van het tuinhuis voor een podcast gesprek in de reeks gezondheid en leefstijl. Een format van ongeveer 45 minuten.
Tenminste dat dacht ik. Gaandeweg het gesprek bemerk ik dat dit een dermate heftig verhaal is met diepe impact dat het zich niet laat vangen in drie kwartier. Ik laat het kader van de tijd maar los door proberen mee te gaan in de vertraging, wat mij bij vlagen lukt.

Trauma experiment

Ritzo is namelijk helemaal nog niet ‘geland’. Zijn avontuur is een min of meer (on) bewust gekozen trauma experiment, waarbij de stresshormonen nog volop in zijn lijf zitten.
Het enige verschil met trauma is dat er geen herinneringen zijn verdrongen en de emotie regulatie in wakkere staat nog intact is.

Mijn verbazing neemt tijdens het gesprek steeds meer toe. ‘Dus geen tent, slaapzak, geen regenkleding, geen voedsel, geen water, geen aansteker mee en een veter uit je schoen gebruiken om vuur te maken’, zeg ik en bemerk bij mijzelf het ongeloof. Ik neem nog een slok van mijn warme thee.
‘Klopt’, zegt Ritzo en hij vertelt dat naast je eigen kleding er alleen een mes, pannetje, stuk touw en vishaakjes mee mag in het grote ruige Schotse gebied voor vijf dagen en vijf nachten.
Het bosrijke gebied grenst aan de zee. ‘Vandaar de bemoedigende vishaakjes’, denk ik en vraag hoe ze bescherming tegen de kou vonden. Ik kijk even naar de rustgevende vuurvlammen van de houtkachel rechts van mij en denk aan mijn eigen aversie tegen kou en liefde voor warmte.
‘Vuur en water is het allerbelangrijkste en rondom het vuur bouwden we op dag 1 onze shelter van boomtakken en takjes van de groenblijvende zilverspar’.
‘Op de avond voordat we het gebied in gingen, vertelde de leiding ons dat er de komende dagen veel regen en ook storm verwacht werd’.

‘Alle ingrediënten voor een heftig avontuur aanwezig, met als extraatje een storm’, overweeg ik alvast als headline.
Ritzo vertelt zijn verhaal op een ingetogen, haast gemoedelijke manier, alsof we een dagje uit nog even doornemen.

Gaandeweg het gesprek besef ik dat dit veel verder gaat dan een serieuze scouting overlevingstocht met spannende opdrachten om de teamspirit te verhogen. Dit gaat over overleven. Dit gaat over de actie die dwingend noodzakelijk is, omdat je het anders gewoonweg niet overleeft.
‘is dit spelen met vuur, gaat dit niet te ver’?, vraag ik mijzelf af en vraag wat het hem heeft opgeleverd.
‘Overleven, leven met de dood dichtbij en diep respect en liefde voor de natuur’ is mijn korte samenvatting van Ritzo zijn antwoord.
‘Misschien is het goed om te luisteren naar de podcast voor het hele verhaal’, denk ik.
Het verhaal heeft mij geraakt, met het dringende besef dat wij de natuur hard nodig hebben en de natuur ons niet.

Luistertip: Eli, Kaz Lux en Jan Akkermanhttps://www.youtube.com/watch?v=ZtxaoRdXVs4
Quote: Leef alsof je morgen zou sterven. Leer alsof je eeuwig zou leven.” – Mahatma Gandhi
Tonies Podcast:https://youtu.be/TTD8-UnnQCo

In de War – Taal

14 oktober 202227 oktober 2022 toniescolumns3 reacties

‘Wat is zo pijnlijk om onder ogen te komen, dat zoveel woorden nodig zijn om ervan weg te bewegen’?
Deze zin (met veel woorden) las ik op de site van het Bert Hellinger instituut Nederland van het systemisch fenomenologisch werk.
‘Wat een mooie en indringende zin’, dacht ik en noteerde het in mijn aantekeningen boekje.
Geïnspireerd door deze inhoud, ging ik ‘graven’ in mijn eigen afweermechanismen van het gesproken woord.
Zelf kon ik er ook wat van en nog steeds verdwaal ik soms in het mijn eigen oerwoud van woorden.

Signalen
Ik herinner me nog heel goed dat ik als jongeman van bijna 18 jaar mij had opgegeven voor de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige. Na de allereerste stage bij mensen die langdurig verbleven (woonden) op een langdurige verblijfsafdeling, zou ik de volgende stage ook weer bij ouderen doorbrengen. Dit keer ouderen met ook lichamelijke problemen erbij.
Ik vertelde mijn stagebegeleider dat ik de verkeerde richting had gekozen, dat ik het saai vond, dat ik wilde stoppen. Mijn autonome zenuwstelsel gaf mij allerlei signalen, zoals vage nekklachten, pijn in de buik, kramp in de kaken etc. Het liet mij weten dat ik eigenlijk bang was. Bang om niet goed genoeg te zijn, bang om af te gaan, bang voor de verantwoordelijkheid. Ik negeerde deze signalen, zocht vooral afleiding in feesten en minder gezonde hulpbronnen en verdwaalde in mijn eigen verhaal, waar ik ook nog eens in ging geloven. Dus Ik vertrok.
Drie woordjes waren genoeg geweest. ’Ik ben bang’.
De energie zou direct weer zijn gaan stromen, de connectie tussen mijn denken, voelen en lichaam herstelt in een harmonieuze samenwerking, of in ieder geval een start daarmee.
Ik heb geen spijt, want ik besefte uiteindelijk wel dat ik bang was en koos later op de voor mij juiste tijd wel voor het vak psychiatrie.
Metafoor
Het beeld van de jongen die zijn praktijkbegeleider zo kunstig ‘om de tuin leidde’ blijft voor mij altijd een krachtige metafoor.
Vooral als ik weer eens de neiging heb om te verzanden in een woordenstroom die mij laat wegvoeren van datgene waar het werkelijk om gaat. ‘Kwetsbaarheid tonen is krachtig’ dacht ik en plaatste het fotoalbum weer in de kast.

Luistertip: Words, Bee Gees https://www.youtube.com/watch?v=pkqwRC23HN8
Quote: Woorden kunnen raken, gebruik ze dus liefdevol.

Muziek _Therapie

7 oktober 20229 oktober 2022 toniescolumns1 reactie

Muziek bij de kachel (I will sing for you)
In mijn column van 15 november 2019 schreef ik over muziek als medicijn. Binnen de gezondheidszorg valt muziektherapie onder de noemer vak therapie. Soms (en vaker) is het beter en indringender om geen woorden meer te gebruiken. Taal kan zo ingewikkeld en verwarrend zijn. Het kan verbinden en je kan er ook afstand mee scheppen, of in verstrikt raken. Als wapen inzetten.
Het is het een wonder dat we elkaar nog redelijk goed kunnen begrijpen. Omdat we elkaar niet kunnen ‘zien’ en alleen een verhaal creëren in ons hoofd over de ander.
Muziek kan de juiste snaar raken bij de passende omstandigheden. Het komt dan rechtstreeks binnen; verbind, verblind, maakt hard of zacht, zoekt harmonie, ontmoet, verenigd, heelt wonden en kiest de eigen snelweg naar het hart en soms bereikt het opeens de ziel.

Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band

Al heel jong kwam ik in aanraking met muziek. Als jongste in een gezin met vijf kinderen luisterde ik naar de muziek van the Beatles en Rolling Stones die door mijn broers en zus gekocht werden. Ik zie mijzelf liggen op de vloer van de woonkamer op het voor mij oneindig grote vloerkleed en luister diep onder de indruk naar Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band van de Beatles. Het is 1967 en ik ben in vervoering van deze bijzondere LP die mijn zus van haar toenmalige vriend kreeg.
Mijn moeder hield veel van klassieke muziek en op één of andere manier sloot dat toentertijd niet bij mij aan. Waarschijnlijk speelde hier de operante conditionering een rol. Klassieke muziek werd uit de kerk op de lange voor mij saaie zondagen ‘eindeloos’ lang thuis ‘gedraaid’. Ik associeerde het dus niet met voor mij fijne dingen.

Mijn moeder zong ook in een oratorium en had een prachtige sopraan stem. Haar gezang werd thuis niet geheel serieus genomen in de overwegend macho mannen wereld. Als we meededen, dan was het een beetje plagerig meegalmen. Ik realiseer mij nu dat zij er nooit iets van heeft gezegd.

‘Wat zou ik graag alsnog eens met haar zingen’, besef ik en voeg alsnog een bladzijde van het verre verleden toe.
‘Ik pak mijn gitaar en zit weer op het oude kleurrijke haardbankje in de woonkamer op het niet meer zo grote vloerkleed.
Mijn moeder staat rechts van mij. Ze ziet er prachtig uit in haar lange zwarte kanten opera jurk. Haar mooie zwarte halflange krulhaar accentueert haar blanke huid en diepbruine ogen.
Ik ben een beetje zenuwachtig nu ik met haar mag zingen en begin met de eerste voorzichtige kleurklanken van mijn gitaar. Alsof mijn moeder het aanvoelt, legt ze liefdevol haar linkerhand op mijn rechterschouder, waarmee woorden overbodig zijn geworden.
Mijn stem hervindt zichzelf. ‘If it be your will’, zing ik en de hemelse klanken van haar stem doen de engelen om ons heen meezingen. Iedereen is opeens doodstil; mijn vader, broers en zus, zittend met z’n allen op de grote bank bij de kachel.
Langzamerhand verschuift het beeld en in deze gecreëerde tijd van het moment raken de handen van Joke heel zachtjes de toetsen van de piano. Naast Joke zit Tanja en met haar cello tokkelt zij zachtjes mee en gaat langzaam over naar de strijkstok voor de liefdevolle diepe zielsgeluiden.
Cees zit achter ons op de Cajon en zijn handen zijn als de brushes voor een completerende stevige maat.
De hemel huilt en lacht tegelijkertijd.
Ik wil deze bladzijde nog niet omslaan. Mijn moeder kijkt mij nog even aan en ik weet dat dit nummer voor altijd in mijn hart is gesloten’.

Luistertip: If it be your will, Leonard Cohenhttps://www.youtube.com/watch?v=9mqhuNrdwFw

Appelboom

29 september 202229 september 2022 toniescolumnsEen reactie plaatsen

Ondertussen wonen we alweer acht jaar in de Parel van het Noorden. Ik heb een groot deel van mijn leven in de stad Groningen gewoond en besloot om naar het groene weidse platteland te verhuizen als de kinderen het huis uit gingen. Het werd uiteindelijk Westeremden. Collega Peter (Luttikhuizen) tipte mij; ‘ik moet je even wat laten zien’, zei hij op een ochtend met zijn bekende ingetogen glimlach. Vervolgens toonde hij via het grote scherm ons toekomstige huis.
‘Wauw dankjewel voor de tip Peter’, zei ik behoorlijk onder de indruk en maakte er nog diezelfde dag werk van. Mede aan hem hebben we te danken dat we hier wonen. Een lunch ergens tussen kerst en oud en nieuw met hem en z’n gezin op locatie was mijn wijze om hem te bedanken.
Nog geen drieënhalf jaar later overleed Peter en zijn dochtertje Aminga. Op 22 augustus 2017 bij het oversteken op de parkeerplaats Lauwersoog richting boot, ten gevolge van een fataal verkeersdrama.

Ik transformeerde van een ‘betonmens’ richting natuurmens. Als stadjer had ik niet veel kennis van de natuur en nog steeds niet, maar ik begon steeds meer bewondering en respect voor flora en fauna te krijgen.
Ik ‘viel’ direct voor de bijzondere appelboom achterin onze tuin. De stoere uit de kluiten gewassen Groninger Goudreinet boom overleefde tot nu toe alle bewoners die hier tijdelijk hun levens hadden geleefd.
Onverstoorbaar geeft de boom al decennia elk seizoen weer een nieuwe prachtige aanblik, met als ultiem hoogtepunt het herfst cadeau van honderden rijpe appels en dat ieder jaar weer opnieuw.

Appelboom
‘Wat ben je een prachtige boom’, zeg ik bewonderend.
Ik klim met behulp van de uitschuifbare ladder vanuit het midden van de boom omhoog
en word op grote hoogte gedragen door zijn sterke zijarmen.
De appels pluk ik van hun plek en leg ze zorgvuldig één voor één in de omhoog meegebrachte emmer.
Hier op grote hoogte voel ik de energie van de boom nog intenser. Intuïtief sla ik mijn armen om de dikke stam en vlij mijn wang even tegen de koele bast.
Bijna alle appels heb ik ondertussen geplukt, urenlang trap op trap af, of ze zijn uit zichzelf gevallen en opgeraapt.

Blijf bij ons

Boven mij, net waar ik niet meer bij kan hangt de laatste appel.
‘Blijf nog lang bij ons’, fluister ik en bemerk tot mijn eigen verbazing dat ik ben ga praten met mijn boom. Opeens ben ik bang dat de boom ziek wordt of nog erger, doodgaat. Ik voel tranen opkomen en sta het gevoel hier boven in de boom maar even toe; mijn angst om dood te gaan, mijn melancholie over de tijdelijkheid van ons bestaan, mijn emoties over de tijd die aan mij voorbijglijd en nooit is vast te pakken.
Hier bovenin de grote stoere sterke oude appelboom komen verleden en heden even samen. De boom laat mij naar beneden kijken en opnieuw zie ik de vele feestelijke tuin belevingen met vrienden en familie van de afgelopen jaren voorbijkomen.

Peter

Ook mijn herinnering aan het bezoek van Peter hier in ons huis en tuin ergens tussen kerst en oud en nieuw in 2014 komt via de ‘hoog boven in de boom tijdlijn’ nogmaals voorbij. Net zoals de aankoop van het huis acht jaar geleden en het prachtige gedicht van Leonie over de appelboom die zij enkele jaren geleden schreef vanuit het tuinhuis met uitzicht op de appelboom:

Eenzame Appel (Leonie Bais)

Eenzame appel

 Verwoede pogingen van de omstandigheden

 Om hem van zijn voetstuk te blazen 

Velen had hij al zien vallen 

Maar het was nog niet zijn tijd

Hij wachtte liever op de lente

‘Blijf nog lang bij ons’, spreek ik bezwerend uit en vul de laatste kist met appels.

Luistertip: Ombra Mai Fu , Nederlands Blazers Ensemble/ Maria Fiselierin / Handelhttps://www.youtube.com/watch?v=NqLT5RMJuPg

Leestip: Leven en dood, toniescolumns 31 augustus 2017

Alzheimer café

23 september 2022 toniescolumns1 reactie

Of ik een presentatie wil geven in het Alzheimer café Oldambt/ Westerwolde aan mantelzorgers, mensen met dementie en andere belangstellenden. ‘Misschien een goed idee om vooral iets positiefs te bespreken’, geeft de coördinator mantelzorger Femke van Stichting Welzijn Westerwolde mij mee.

Als preventiemedewerker mag ik allerlei cursussen en workshops geven namens de afdeling Preventie van GGZ Lentis aan mensen met niet altijd even makkelijke omstandigheden, waarbij de draaglast vaak ver uit verhouding is met de draagkracht. Daarnaast is het ook bedoeld voor mensen die vooral geïnteresseerd zijn en durven te stappen in de wereld van persoonlijke groei. Onze workshops, cursussen en trainingen zijn altijd gebaseerd op positieve gezondheid en positieve psychologie. Gaan over een gezonde leefstijl, mentaal fitter worden, leren ontspannen, veerkracht ontwikkelen, helpende gedachten leren ontwikkelen en vooral je eigen balans (her)vinden. We richten ons op datgene wat (nog) wel mogelijk is.

Zorgcentrum Blanckenborg Blijham

Het is vroeg in de avond en alweer een beetje schemerig. Ik rijd het stille Blijham in en parkeer de auto in een doodnormale straat in een doorsnee buitenwijk. Op dat moment weet ik nog niet dat het een magistraal magisch mooie avond zal worden. Altijd ben ik vroeg aanwezig, zodat er ruimschoots tijd is om de beamer aan te sluiten en andere relevante attributen klaar te zetten voor mijn presentatie.

Ik kan vervolgens bij de inloop in alle rust mensen gaan ontmoeten, ipv mij te buigen over stekkers, snoertjes, aansluitingen, opstarten laptop en andere noodzakelijke ‘ongemakken’. Ik stap het gebouw binnen en word vriendelijk welkom geheten door de coördinator en meerdere vrijwilligers en vergezeld naar de ruime zaal. Er is vanavond zelfs een avond gespreksleider aanwezig en er is permanent een coach ‘leefplezier’ verbonden aan dit zorgcentrum. Ik ben blij verrast om dit te horen.

Zingeving

Een uur voor aanvang van het programma komen de bezoekers al binnen. Eigenlijk is het programma al begonnen, want de twee muzikanten spelen op een prettig geluidsniveau ‘de sterren van de hemel’. Heerlijke ontspannen relaxte muziek. Het heeft een weldadige invloed op de nu al fijne sfeer. Ik waan me op een cruiseschip die zachtjes deinend en gedragen op langzame golven mij richting de start van mijn presentatie dirigeert. Het thema van vanavond is zingeving en je eigen invloed op geluk en welbevinden.

Het is een grote groep belangstellenden, wat meestal betekent dat er iets minder interactie mogelijk is. Ik besluit intuïtief op het laatste moment om te starten met het voorlezen van mijn column over mijn broer die Parkinson heeft. (BikevoorParkinson 09 sept 2022 toniescolumns.blog) Het gaat vooral om het voorbeeld hoe om te gaan met ziekte en mijn broer is een prachtig voorbeeld in het zich richten op datgene wat nog wel mogelijk is.

Mijn stem bereikt, gedragen door de microfoon, met gemak alle uithoeken van de zaal en bij de laatste zinnen word ik verrast door mijn eigen emotie en ontroering. Het gaat toch over mijn eigen broer. Het applaus is de ontlading en bevestiging dat de boodschap van mijn broer bij iedereen al is binnengekomen.

Voorbeeld en respect

De twee krasse mannen van in de negentig op de eerste rij zijn voor mij een voorbeeld van behouden veerkracht, plezier, gecombineerd met kracht en kwetsbaarheid ten gevolge van een lang en voluit geleefd leven. Ik praat even met ze in de pauze en realiseer en voel weer dat contact de motor van verbinding is.

‘Wat een schitterend beroep heb ik toch’ denk ik, om te helpen bewustwording te creëren richting mogelijkheden voor mentale fitness en bedank iedereen voor de inspirerende avond die we met elkaar hebben mogen creëren en beleven.

Luistertip: Andra Day, Rise uphttps://www.youtube.com/watch?v=lwgr_IMeEgA

Quote: Kwetsbaarheid is het nieuwe stoer zijn

Tonies Podcast

16 september 2022 toniescolumns1 reactie

Voor mijn vertrek naar mijn gast check ik nogmaals of ik alle attributen voor de geluidsopname bij mij heb. Uiteraard zit alles er nog in de handkoffer; mijn laptop, microfoons met standaard, katrol- verlengsnoer, geluid verdeelkastje, geluidsbox om geluid te kunnen checken en mijn vragenlijstje voor het gesprek.

‘De controle behoefte neemt toe bij toename van consequenties’, besef ik en denk aan de talloze keren dat ik toch maar even terugloop om te checken of ik de autolampen wel heb uitgedaan.
Een vriendin legde mij een keer uit dat zij altijd heel bang is om de strijkbout vergeten uit te doen. Vandaar haar hardop uitgesproken mantra tijdens het strijken ‘strijkbout uitdoen’ (column ‘strijkbout uitgedaan’? (29 juli 2022) ‘Het heeft allemaal met focus te maken’, bedenk ik en stap ondertussen weer uit de auto om weer terug naar het huis te lopen om alsnog de autosleutel te pakken.

Studio

Meestal heb ik de podcast gesprekken in mijn tuinhuis. Dit is een mooie rustgevende en groene omgeving. De omstandigheden voor het geluid zijn goed, de sfeer in het tuinhuis relaxed. Soms vraagt een gast om op eigen locatie te komen.
Even later rijd ik dus naar Groningen, uiteraard ruimschoots op tijd. Mijn gewoonte om ‘te vroeg’ te vertrekken heeft mij al talloze keren geholpen om stressvrij te blijven als er onderweg onvoorziene omstandigheden voordoen. Mocht het toch anders lopen, dan kan ik dat meestal ook accepteren.

Mijn mantra is ‘Het loopt altijd anders dan verwacht’.

Deze mooie overtuiging scheelt heel veel frustratie. Ik heb er wel wat voor moeten doen in mijn leven om deze mantra te accepteren en erin te geloven.
Ik constateer bij mijzelf toch een lichte spanning, want het is een andere locatie, plus ik ken de geïnterviewde niet en de apparatuur moet op de bestemming nog geïnstalleerd worden. Afzonderlijk van elkaar allemaal niet erg, maar bij elkaar zorgt het toch voor enige spanning. ‘Vooral of de apparatuur het wel weer doet’, weet ik. En ik denk onwillekeurig weer aan die ene keer dat een gesprek niet goed was opgenomen.
Kundalini yoga

Dit keer spreek ik Agnes Klinkert. Zij is kundalini yogadocent. We hadden afgesproken dat ik eerst een individuele les zou volgen om aansluitend in gesprek te gaan.
De gecombineerde verbonden ademhalingsoefeningen met archaïsche bewegingen zorgen voor een ontspannen staat van zijn. Ik ga even uit mijn hoofd en vooral richting lichaam.
Even later ben ik heerlijk ontspannen en met een energieke focus gaan we in gesprek over de voordelen van kundalini yoga voor een positieve gezondheid en leefstijl.

‘Voorlopig kan ik nog wel doorgaan met mijn reis langs mensen die zich bezighouden met gezonde leefstijl en geluk’, denk ik op weg naar huis.
In gedachten reciteer ik mijn intro van onze podcast;
‘We zijn allemaal op zoek naar geluk en welbevinden, naar balans. We hebben allemaal te maken met tegenslagen en soms met het lot. Voor de een lijkt dat goed af te gaan en voor de ander is het lastiger.
Hoe kun je nu zelf je invloed op geluk en welbevinden verhogen? En wie zijn die mensen met hun specialisme en drive, die klaarstaan om anderen te ondersteunen. Deze vragen houden mij als coach en begeleider al langere tijd bezig. Vandaar deze Podcast’.

Met een druk op de ‘We transfer’ knop stuur ik alles naar mijn zoon Devon en schoondochter Amber.
De techniek en lay-out verzorgen zij elke keer weer met focus en liefde voor weer een mooie Podcast.
‘Wat een mooie missie hebben wij’ om gezonde leefstijl onder de aandacht te brengen’, denk ik met een glimlach en beluister op weg naar huis de swingende Podcast tune van Brent Lewis.

Luistertip: Dinner at the sugerbush, Brent Lewishttps://www.youtube.com/watch?v=cLj-h4qvw-U
Luistertip 2: Tonies Podcast voorbeeld https://youtu.be/cbMIfbyVy8E

BikevoorParkinson 2022

9 september 20229 september 2022 toniescolumns3 reacties

Afgelopen weekend mochten we weer meedoen met de Bike voor Parkinson in het glooiende zuid Limburg.
Ik las mijn eigen Parkinson column van precies een jaar geleden terug en twijfelde even of ik het onderwerp wederom zou beschrijven.
Ik had immers alles al verwoord? ‘Toch niet’, dacht ik, want herhaling is de kracht van de boodschap. Ook moet dit onder de aandacht blijven. Vorig jaar fietsten we voor de mantelzorgers en dit jaar worden de donaties besteed aan online sportlessen voor mensen met Parkinson.

Saamhorigheid

Ook dit keer was het weer een prachtige warme nazomerse dag, de omgeving betoverend mooi, de zon uitbundig en de onderlinge sfeer goed. Deze wielertocht is een mooi voorbeeld van anti stigma en een inclusieve maatschappij, waarin iedereen zichzelf kan zijn en geaccepteerd wordt.
Ebikers, toerfietsers in allerlei variaties, racefietsers, alles zag ik voorbij komen. Geen machogedrag, wel saamhorigheid.
‘Eigenlijk moet het Bike tegen Parkinson heten’, dacht ik of ‘Bike voor Parkinson de wereld uit’, want ik ben tegen Parkinson.

Parkinson

Mijn broer heeft ondertussen al meer dan vijf jaar Parkinson. Hij gaat passievol gedreven door met fietsen. Mijn broer is een goed voorbeeld van iemand die denkt en handelt in mogelijkheden.
Langzamerhand moeten zijn doelen worden bijgesteld. De racefiets is, gedicteerd door de Parkinson, ingeruild voor de Ebike tourfiets.
De snelheid is verruild voor een meer ontspannen (meditatieve) manier van fietsen.
Mijn broer moet zich bewust regelmatig aanpassen en keuzes maken, omdat zijn lichaam hier vaak dwingend aandacht voor vraagt.
Wat kan nog en waar moet ik afscheid van nemen, zijn reële vragen die hij zich bewust regelmatig moet stellen.

Leef- Tijd

‘Verandering is de enige constante en geldt voor ons allemaal’, denk ik. Alleen gaat het afnemen van lichaamskracht met het klimmen van de jaren over het algemeen sluipenderwijs. Confrontaties zijn er soms ook, bv bij het zien van een vroegere foto van jezelf, of bij een ontmoeting met iemand uit vervlogen tijden, of bij het overlijden van een dierbare.
We zijn meestal niet te vaak bewust met de tijd bezig.

Met Parkinson wel, de tijd wordt dwingender. De drie maal daags medicatie is een conditionering en een noodzakelijk hulpmiddel. Bij kou begint het lichaam te trillen. De lijst van ongemakken is lang en dan heb ik het nog niet eens gehad over het mentale stuk.
Mijn broer richt zich op mogelijkheden. Hij fietst net als vorig jaar naast en soms voor mij aan. Ik zie jarenlange fietservaring in zijn houding en bemerk zijn onverzettelijkheid. Ondanks de belemmeringen speelt voor hem de Chronos tijd nog een belangrijke rol. ‘Doorgaan en eerst flink kilometers maken’, is zijn reactie op mijn te vroege ‘koffie op een terras’ verzoek.
Respect

Ik heb respect voor hem, net als vorig jaar.
Ik heb bewondering voor hem, net als vorig jaar.
Ik ben blij en dankbaar dat hij mijn broer is, net als vorig jaar.

Ik wens ons nog vele mooie gezamenlijke fiets avonturen, waarbij de Chronos (klok) tijd even minder telt en de Kairos (gevoel) tijd ons meeneemt naar de intensiteit van het plezierige tijdloze moment.
(Net als vorig jaar)

Recept: Drie maal daags: ‘Ik ben blij en dankbaar dat….’
Luistertip: Clocks, Coldplayhttps://www.youtube.com/watch?v=PFW2uSCZ0uE