Ook wel suppen genoemd. ‘Doe je mee met suppen’, vroeg Rhaisa verwachtingsvol. Ik voelde de subtiele hint richting mijn collegialiteit. Ik had er nog nooit van gehoord. Omdat het een initiatief van onze afdeling Leefstijl is, begreep ik dat het over gezonde leefstijl moest gaan. Een SUP- board clinic, onder enthousiaste begeleiding van Martin (V moves).

Het is Maandagavond 1900 uur en ik sta op een verlaten Parkeerplaats ergens tussen Paviljoen Meerzicht en Waterpark de Bloemert aan het Zuidlaardermeer. ‘Sta ik wel op de goede plek’ denk ik lichtelijk verontrust. Als lid van de club voel mij extra verantwoordelijk dat alles goed komt. Daarnaast is richtingsgevoel niet mijn sterkste kant.

Tot mijn opluchting zie ik even later de eersten op de Parkeerplaats aankomen, herkenbaar aan de ‘dresscode’ van makkelijk zittende kleding. Vijftien enthousiastelingen hebben zich verwachtingsvol verzameld op het grasveldje bij de lange stijger aan het nazomerse golvende Zuidlaardermeer water. Trainer Martin verschijnt even later met zijn busje. De lichtgewicht SUP- planken met bijbehorende peddels worden uitgeladen. De uitleg is kort en krachtig; eerst met de knieën op de plank, vervolgens langzaam maar zeker omhoog komen, met de peddel rechtop als steunpilaar in het midden. ‘Het gaat vooral over balans’, zegt Martin.

Vallen en weer opstaan

Bij de start hoor ik direct de eerste plons geluiden. ‘Het gaat dus vooral om letterlijke balans’, constateer ik droogjes. Het lukt mij om op de plank omhoog te komen. Ik ben mij ervan bewust dat het niet echt een soepel beeld moet zijn om naar te kijken. Mijn benen beginnen lichtjes te trillen en zullen dat de gehele exercitie blijven doen.

Balans

De geoefende Supper Rogier glijdt ogenschijnlijk soepel en moeiteloos staand op zijn surfplank over het water. Ik krijg associaties met Jezus die ooit behendig en met zelfvertrouwen over het water liep. Het doet mij weer denken aan mijn fietstochten in gevecht met de tegenwind. Een onnatuurlijk rechtop zittende Ebiker haalt mij in, met eenzelfde soort glimlach als Rogier en Jezus. ik schrik op uit mijn interne monoloog.

‘Aaien met de Peddel door het water’ is de bemoedigende instructie van de trainer. Zijn stem draagt ver over het water en verdwijnt aan de horizon. Helaas kom ik bijna niet vooruit. Maar ik sta nog steeds, denk ik hoopvol. Om mij heen vallen mensen ‘als rijp fruit’ in het water, verdwijnen naast en onder de plank, in laaghangende struiken en klauteren weer op hun surfplank. Het is een doorlopend vallen en weer opstaan. De visser pakt zijn spullen in en gaat op huis aan. We zijn in gevecht met de natuurwetten en zoeken steeds weer balans. Na nog een rondje, is het bijna tijd.

Water

Mijn glimlach wordt breder, mijn zelfvertrouwen groeit, want ik sta nog altijd in droge kleren. ‘I Made it’, roep ik licht euforisch en val aansluitend alsnog in het te enthousiast kabbelende water. ‘De plank is te licht’, mompel ik en bedenk gelijk dat dit heel dichtbij ‘het ligt aan de ander (en niet aan mij)’ komt. Ik corrigeer mijzelf een beetje beschaamd, want dag in dag uit coach ik mensen om verantwoordelijkheid voor zichzelf te nemen.

‘Ik kan het nog niet zo goed’, zeg ik nu tegen mijzelf. Dit te zeggen voelt beter, eerlijker. Dit avontuur was gelukkig niet te ver uit mijn comfort zone (that’s were the shit happens). Het was als niet echte water liefhebber een klein stapje buiten mijn comfortzone. En that’s were the magic happens.

Luistertip: Down the Waterline, Dire Straitshttps://www.youtube.com/watch?v=ugZRzISBrKk

Quote: over de comfortzone: Paul Plasman, Wim Hof ademcoachhttps://www.paulplasman.nl/