Van uw verslaggever Tonie

Het was de ultieme uitdaging om iedereen bij elkaar te krijgen voor een vervolg. Het laatste familieweekend was alweer twaalf jaar geleden. Alle kinderen waren volwassen geworden en hadden partners, banen, auto’s, gezinnen. En wij volwassenen waren ondertussen vooral allemaal ouder geworden.

Kern Waarden

Ik pakte mijn tas in voor het weekend en besloot op het laatste moment om mijn kernwaarden spel mee te nemen. Ik houd helemaal niet van spelletjes en dacht hiermee een aardig alternatief te kunnen inbrengen tegen de doorsnee spelletjes terreur. ‘Dit is namelijk een spel om elkaar nog beter te leren kennen’, zonder winnaars en verliezers’, leg ik uit. (win- win) ‘Laten we het een beetje luchtig houden’, reageerde mijn partner met een ietwat dwingende ondertoon. Ik stopte toch de kaarten in mijn weekendtas, ik kon immers altijd nog mijzelf beter leren kennen, zo besloot ik een beetje recalcitrant. ‘Deze familie is goed in ‘going with the flow’ dacht ik en besloot om de regie qua programmering los te laten. ‘Daarbij komt dat ik als ‘aangetrouwde’ geen onderdeel ben van de familie dynamieken’, dacht ik en besloot mij vooral bescheiden op te stellen.

Bij Bill en Constance

Met een volgeladen auto met benodigdheden zoals eten, wijnen, frisdrank en bier arriveren we aan het begin van het weekend bij ons tijdelijk verblijf ‘in de Rozenhof’. Een rijksmonument, pension, boerderij, waar we genoeg ruimte hebben om ons ongedwongen luchtig samenzijn te kunnen beleven. In hun website beloven de krasse ouderen Bill en Constance rust (om te kunnen vergaderen en brainstormen) sfeervolle ruimtes, heerlijke bedden en een huiselijke en vertrouwde ambiance.

De sfeer is ‘landhuis- gemoedelijk’. Langzamerhand arriveert iedereen en we besluiten ‘Chinees te halen’. Mijn schoonzus met haar mannen- gezin, constateert binnen 10 minuten dat de door mij meegebrachte kwaliteitsbieren bij lange na niet genoeg is. De voorraad is binnen een mum van tijd door haar zonen opgewaardeerd met meerdere kratten makkelijk en toegankelijk bier.

Porche

Het is prachtig weer. Er wordt gewandeld, gegeten en gedronken en heerlijk gechilled op het zonnige terras. De zwager verdwijnt regelmatig met verschillende neven in zijn Porsche voor een ritje over de dijk langs de Linge. ‘Het geluid van de uitlaat kan in twee standen, hard en iets minder hard’, legt de zwager uit. ‘Ok, reageer ik’ en ga in gedachten terug naar de opgevoerde Puch of Tomos brommer (1968) van mijn broer. De uitlaat werd afgezaagd voor optimaal geluidsgenot. Zelfs neef Harry van de elektrische auto gaat overstag en het schijnt dat hij overweegt om terug naar de fossiele brandstof te gaan. Iets met een nieuwe baan en langere afstanden, zo begrijp ik.

Asperen moet je gezien hebben

Ergens op de dag wordt toch een verzoek tot een inhoudelijk programma gedaan en even later rijden we met een gedeelte van ons autopark over de smalle dijk richting Toren Fort te Asperen.

‘We zijn gesloten’, zegt de man bij het hek. ‘Het lijkt ook net, alsof hij dit met veel plezier brengt. Het blijkt vooral een restaurant te zijn en deze is ook gesloten. ‘Zes mei gaan we open’, vult hij aan en peilt onze reactie. ‘Goed, dan wachten we wel’, reageer ik semi nonchalant.

Asperen blijkt een grote uitdaging en oefening in acceptatie, want het café met terras in het centrum blijkt ook gesloten. Ook de imposante kerk is gesloten. ‘Het lijkt de cursus omgaan met teleurstellingen wel’, denk ik en speur verder naar mogelijkheden. Alleen de begraafplaats is geopend. Onze (schoon) moeder wordt in de Porsche gezet, het vele lopen heeft de energie doen slinken tot het minimum. In verband met de koude wind versus het open dak krijgt zij een hoofddoekje en zonnebril opgezet. ‘92 jarig lid van het koningshuis bezoekt incognito gesloten Asperen’, zie ik in mijn gedachten als hoofdartikel in ‘De Asperse Courant’ staan.

En verder? (slow belevingen)

Terug op het landgoed doen we ons tegoed aan de gezelligheid, eten, drinken en ‘hoe fijn is het om te merken dat een programmaloos weekend zo louterend werkt’, denk ik en kijk de kring op het zonnige terras rond. ‘Wat moet het voor onze (schoon) moeder het ultieme genieten zijn’, mijmer ik en neem nog een Leffe kwaliteitsbiertje, hier in de prachtige Betuwe bij het meanderende rivierenlandschap.

Volgend jaar weer?

Luistertip: Maaltijd, Maarten van Roosendaalhttps://www.youtube.com/watch?v=_7WGAbCWYvQ