Het is 01.05 uur en ik word gewekt door het indringende geluid van mijn telefoon. Het duurt een tijdje voordat het gerinkel zich verplaatst naar mijn wakkere bewustzijn, die op dit moment nog op waakvlam niveau functioneert. Ik pak de telefoon en weet ik het eigenlijk al. ‘Het is zover pa’, zegt mijn jongste zoon. ‘Ik kom eraan’, zeg ik met schorre stem en ben verbaasd over mijn eigen emoties. Ik ben nu klaarwakker, bewust van de grootsheid van dit moment en van wat gaat komen. ‘Dit is toch wel heel bijzonder’, zeg ik hardop terwijl ik snel in mijn kleren schiet. Jij werd geboren op 23 november 1994 om 01.05 uur. Ik glimlach om het mysterie van het leven, om dit mooie teken van het Universum.

Het is 01.10 AM. We zijn onderweg naar Groningen. De Eemshavenweg functioneert als startbaan, we zijn alleen. De nacht heeft een tapijt van leegte uitgerold, rechtstreeks naar het prille wonder. In de stilte van de nacht rijden we naar Groningen, begeleidt door ontelbare sterren. Het is nacht, donker en tegelijkertijd licht, want de volle maan zet de omgeving in een intiem zacht schijnsel. Sirius, de meest heldere ster van ons melkwegstelsel reist vannacht met ons mee. Zijn schittering lijkt verderop neer te dalen en wijst daarmee de plek waar jij net bent geboren. Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie mijn engelen die ons zachtmoedig voortduwen. ‘Ring them Bells’(Bob Dylan), neurie ik plechtig en speciaal voor jou. ‘Halleluja, fluister ik richting mijn engelen.

Het is 01.30 Am. De dichtslaande autoportieren dirigeren de maat van een nieuwe tijd. Klikklak klikklak, ik tel even later de resolute stappen van de wit geüniformeerde arts, die door de lange glimmende steriele gang op hakken loopt. We zijn op weg naar kamer 01.05. ‘Waarom altijd pennen in het borstzakje’, vraag ik mijzelf af. Ik weet dat alles allang gedigitaliseerd is en verbaas mij tegelijkertijd over mijn nogal nutteloze gedachteloop ten tijde van dit grootse moment. ‘Ontspan’, beveel ik mijzelf, want mijn geest draait overuren en reist bliksemsnel tussen verleden en heden. ‘Jij was ooit ook zo klein en de tijd heeft het verleden allang ingehaald. Jij helpt mij onbedoeld met het definitief doorschuiven naar de oudste generatie, een nieuwe fase voor mij’, denk ik en voel me eventjes een oude man. Bij het vastpakken van de deurklink is mijn geest uitgeraasd en weer ontspannen. Ik onderneem een bewust diepe in- en uit -ademhaling en stap de kamer in, of beter de kamer komt naar mij. Hier ben ik getuige van een liefdevol, onroerend en sereen tafereel; twee jonge ouders samen met hun kindje. ‘En daarmee mijn kleinzoon’, realiseer ik mij.

Ik kijk achterom, want ik voel de familiegeneraties achter mij staan en weet daarmee dat alles goed is. ‘Dit kindje zal licht brengen’, hoor ik in – of buiten mij. Ik knik en zoek naar woorden. ‘Wauw’, hoor ik mijzelf zeggen. Verder heb ik even geen taal, maar mijn lichaam weet het precies en vreugdevolle tranen van de ziel vinden als kleine pareltjes hun weg naar buiten. ‘Wat ben je mooi, wat ben je lief’, fluister ik en kijk vervolgens liefdevol naar de ouders. ‘Welkom kleine man, je helpt mij nu al om de wereld even weer mooier te ervaren’. De arts geeft mij haar pen en loopt de kamer weer uit. Klikklak, klikklak klikklak, het geluid wordt vreemd genoeg steeds sterker terwijl de voetstappen steeds verder weggaan.

Het is 06.05 AM. Mijn wekker gaat ondertussen al een tijdje. Ik word wakker en glimlach. Ik voel het nu diep van binnen, alles zal straks goed gaan. ‘Welkom alvast kleine man’, zeg ik en laat een nieuwe dag in mij stappen.

Luistertip: Bring my Family back, Faithlesshttps://www.youtube.com/watch?v=pKBZs3tdNwM