(Bestemming bereikt)

Het was zover. Op deze prachtig zonnige doordeweekse herfstochtend reden we onze familie tegemoet. Ontmoetingsplaats Schiphol. Twee mensen die na een lang leven elders, besloten om definitief terug te keren naar hun geboorteland. Bestemming: Groningen. We rijden na enkele start uitdagingen, zoals (ringweg) files en andere logistieke uitdagingen, uiteindelijk de steeds meer uitdijende stad uit op weg naar het vliegveld. ‘Deze is gelegen op vier meter onder de zeespiegel op de bodem van het voormalige Haarlemmermeer’, laat mijn geheugen mij als ‘weetje’ ongevraagd weten. Ik ben mij bewust van de andere uitdaging om op tijd in de ontvangsthal aan te komen. We hopen stiekem op een kleine vertraging van vlucht KL592 uit Johannesburg. Mijn twee medepassagiers zijn zich misschien ondertussen aan het voorbereiden op de definitieve terugkeer van hun ouders, zo stel ik mij voor. Terwijl mijn nicht haar uiterste best doet om nog even te kunnen slapen na haar nachtdienst, is mijn neef al volop aan het werk. De laptop op schoot. ‘Wat een heerlijke werkplek’, roept hij vanaf de achterbank en de telefoon gaat alweer. ‘Twee werelden die even niet samengaan’ denk ik en check ondertussen onze ETA. ‘Om eerder te arriveren dan het vliegtuig gaat landen gaat niet meer lukken’, constateer ik en besluit voor deze keer de maximumsnelheid van 100 km per uur ruimschoots te gaan overtreden om tijd te winnen.

 Achter het stuur

Ik voel mij nog meer ‘de piloot in mijn eigen cockpit’. ‘temperatuur binnen aangenaam, windsnelheid te verwaarlozen, zicht prima, rustige snelwegen, eten en drinken aan boord en een volle tank’, alles zit mee gelukkig. Zelfs het weer. ‘Douane tijd en het ritueel van wachten op de koffers, is ook zeker een half uur’ zegt mijn nicht bemoedigend, die haar slaappogingen ondertussen volledig heeft losgelaten. Enige tijd later staan we in de grote ontvangsthal. ‘Helaas geen gelegenheid meer voor het maken van een spandoek met de briljant creatieve tekst ‘Welkom thuis’, vermeld ik met enige teleurstelling in mijn stem. Ik vind namelijk de Banner Xpress, spandoeken automaat in de ontvangsthal, waar je binnen tien minuten je eigen spandoek (keuze met kleur, lettertype, afmetingen) kunt maken, zo ontzettend leuk.

Niet Invullen Voor Een Ander

‘Mijn inschatting is dat ze het toch een beetje ‘teveel’ zouden vinden’. ‘Dit moet ik later nog wel even bij hun navragen’, besef ik. Want, ik heb allang geleerd dat je nooit zeker kunt weten wat de ander denkt. ‘Nivea’, citeer ik uit mijn eigen cursus, wat staat voor Niet Invullen Voor een Ander en ANNA (altijd navragen, nooit aannemen). De aankomsthal is op deze ochtend opvallend leeg met het en der een ‘verdwaalde’ wachtende. Ook staat er een broer en schoonzus, speciaal uit Ermelo gereden voor dit kleine en belangrijke moment. Ik stel mij aan hun voor, inclusief het overbruggen van de wederzijdse aarzeling om handen te schudden. ‘Het Rutte effect’, flitst door mij heen. Er is geen tijd meer voor een diepte interview over gevoelens met betrekking tot het weerzien, want achter ‘het glas’ van deze twee gescheiden werelden zien we de ‘thuiskomers’ al en de zwaaimomenten zijn hiermee vanaf dit moment ingezet.

‘Wat zou ik zeggen als Joris Linssen van het programma Hello Goodbye opeens naast mij stond, om met zacht omfloerste ingetogen, begripvolle en invoelende stem mijn gemoedstoestand te peilen? ‘Ik zou wel heftig mijn best doen om in de categorie ‘uit te zenden opnames’ terecht te komen’, besluit ik en probeer alvast emoties met behulp van eerdere emotionele situaties op te wekken. Want je weet maar nooit. ‘Er komen mensen aan’, zegt mijn neef en we staan gelijk op scherp. Want nu zullen ze zo wel op komen dagen.

Documentaire

Ik visualiseer alvast in slowmotion hoe de schuifdeuren opengaan en de volwassen kinderen naar hun ouders rennen om even later via een intense omhelzing het samenzijn te beleven. Alle emoties mogen er zijn; de blijdschap van het weerzien, maar ook andere emoties over datgene wat al die jaren gemist is. ‘Ik zoom in op de traan’; Moeder veegt liefdevol de traan bij haar dochter weg en zoon en vader uiten zichzelf in een ontroerende vader/zoon hug. ’Wat voor song zou hier het beste bij passen?’, overdenk ik in de rol van regisseur. ‘Misschien Reunited, van Peaches& Herb en mijn keuze is hiermee voor de komende documentaire ‘thuiskomen’ gemaakt.

En ik? Mijn rol als aangetrouwde is bescheiden en leg deze mooie momenten met mijn camera vast. ‘Aangetrouwd’, maar dan via een samenlevingscontract, telt ook, spreek ik hoopvol naar mijzelf uit. ‘Welkom thuis lieve mensen’, fluister ik zachtjes en voel een traantje van ontroering opkomen.

Luistertip: Our house, CSNYhttps://www.youtube.com/watch?v=tKYjUn-SBcg