Shine a light

Ik moest opnieuw denken aan de kracht van gedachten in positieve en andere zin. Vooral aan de worsteling die velen (inclusief mijzelf) vaak met onaangekondigde kritische gedachten hebben, Ze hebben de neiging om als botsautootjes heen en weer schieten. Ze bezoeken ons op de meest onverwachtse momenten en blijven ronddwalen en malen in de geest, waar ze zich het liefst willen settelen. ‘Vergelijkbaar met een gast die over je grenzen heengaat en jouw behoeften niet aanvoelt’, bedacht ik en had er enkele herinneringen bij.

Gedachtenstroom

Eerder schreef ik al over de aannames, waarden, normen, (beperkende ) overtuigingen, cultuur en over veerkracht met betrekking tot onze gedachten. Het lijkt wel alsof deze ‘interne criticus’, de ‘niet goed genoeg‘ stem het vaak ruimschoots wint van de opgewekte, blije en vrije gedachtestroom van zelfvertrouwen, lichtheid en plezier. Vaak vergeten we om even stil te staan, in stilte te luisteren naar de goede bedoeling achter de boodschap van deze ‘aandachttrekker’, want we willen het liefst zo snel mogelijk dat de bijbehorende ‘pijn’ gefikst wordt. Het aanbod van coaching-, cursus- en therapie mogelijkheden om de gedachten last te tackelen lijkt haast oneindig en dat betekent volgens mij dat het een universeel herkenbaar probleem (lees; verlangen) is. Zelfs in de dromen stopt het niet. Diep weggestopte angsten worden met soms surrealistisch beeldmateriaal in het droomlicht gezet en maken er een schimmige B film van. Gelukkig zijn er soms ook louterende inzichtgevende ‘Aha’ momenten vergezeld met prachtige beelden, tenminste als het vele verwerken een beetje geordend is.

Hulpmiddelen

We kunnen alle hulpmiddelen krachtdadig inzetten en uiteraard is dit helpend. De paradox is echter dat bij het durven toelaten van de gedachten met bijbehorende emoties, deze verminderen, of vaak verdwijnen. De gedachten zijn zich gaan aanpassen aan een ander of nieuw verhaal, waarmee je kunt dealen, ook wel eens veerkracht en zingeving genoemd. Ik vroeg mij af, waarom we vooral specialist zijn geworden in het opmerken van wat niet goed gaat in plaats van wat wel goed gaat. (Ik heb het hier niet over traumatische gebeurtenissen).

Een simpel voorbeeld; ik had onlangs de trap in huis geverfd en er was een klein spettertje van deze goudgele verf op de witte muur gekomen. Niet ingewikkeld om te raden waar mijn aandacht vooral naartoe ging. Nog eentje; ik gaf een training en dat ging goed. Er was maar één persoon die de training niet echt van toepassing vond….

Overleven

De uitleg hiervan gaat ver terug, toen we nog aan het jagen waren. Onze hersenen waren ingesteld op overleven en we werden specialisten in het detecteren van gevaar, van wat eventueel niet goed zou kunnen gaan. De reacties waren vechten, vluchten, of ‘bevriezen’, om het gevaar te tackelen. Onze ‘bedrading’ van de hersenen is dus nogal verouderd. Het ‘acute’ gevaar is nu ‘een angst voor afgang’, afwijzing, niet gehoord en gezien worden et cetera. Dit beseffen kan op zich al helpend zijn. We rijden eigenlijk in een Daf 33 op een TT circuit.

Stilte

Bij mijn ochtendritueel, een door mijzelf samengestelde hoeveelheid rek- en strek oefeningen en sinds kort aangevuld met (adem) meditatie, zoek ik ook steeds meer naar de stilte tussen twee gedachten. ‘Een mooie gedachte’, dacht ik met een berustende glimlach. Hoe beter ik voor mijzelf zorg, des te meer licht er is en kan ik ook met aandacht en focus mij tot de ander richten. ‘Shine a light’, zong ik en bedacht dat het mooi zou zijn om in contact daadwerkelijk een prachtig en helder licht op de ander te mogen schijnen, of gewoon iemand eens in het zonnetje te zetten.

Luistertip:

Have you ever seen the rain, CCR/John Fogertyhttps://www.youtube.com/watch?v=u1V8YRJnr4Q

Quote: van zorgen (maken) om, naar zorgen voor