Ik bladerde in mijn notebook door de vele opgeschreven ideeën, flarden van losse gedachten en andere invallen voor mijn columns. Hierbij moest ik onmiddellijk denken aan het ogenschijnlijk rommelige aantekenschrift van mijn moeder, die we gingen uitpluizen na haar overlijden. In deze speurtocht naar een vorm van contact met haar ‘gedachten’ vonden we een recept voor kippensoep. Ze adviseerde om gebruik te maken van ‘Maggi’ als basis en gaf persoonlijke tips waarmee de soep meer ‘eigen’ werd. Verder veel krabbels en nog een paar recepten. Ergens verscholen tussen het kippensoep recept stond ‘Mahler, Adagietto, Symphony nr. 5 ‘Mooi!’ geschreven. Waarschijnlijk had ze even snel dit willen onthouden en was het schriftje op deze pagina op dat moment voorhanden.

Verlangen

In mijn eigen ogenschijnlijk ongeordende aantekeningen zag ik ‘ver weg’ staan, zonder verdere uitleg en ik had geen idee meer waarom ik dit had opgeschreven. Was het een briljante ingeving, opgediept uit de donkere hoeken van mijn onbewuste, of was het gedicteerd vanuit frustratie om ver weg te zijn van gedoe in het hier en nu? Onze ‘ver weg’ vakantie naar Canada ging niet door, de refund nog steeds onzeker (zeg maar kansloos) en dit seizoen blijft iedereen ‘thuis’ in Nederland, waardoor er zelfs ‘dichtbij’ geen huisje meer beschikbaar is in het komend hoogseizoen. ‘Luxe problemen’, relativeerde ik met berusting, waardoor dit verlangen geen probleem meer was.

Ver weg

Op het moment van schrijven is de wens tot ‘ver weg’, in ieder geval ver weg, want het is zo’n heerlijk lome zonnige tijdloze en langzame zondag, met een speelse voorjaarszon die zich overtuigend aanbiedt. Vandaag geen afspraken. De beschutte tuin is mijn decor, van waaruit ik de dag geniet, beleef en aanschouw. Het voorjaarsgroen neemt het in rap tempo over van de winterse kale takken en struiken en ook dit jaar word ik weer blij ‘verrast’ door de snelheid en precisie van het ontluiken van de natuur. Elke keer weer komt zij met dezelfde hartstochtelijke passie en overtuiging, alsof het de eerste keer is om het groen en alle kleurenpracht te delen.

Bij mijn associaties op het thema, denk ik opeens weer aan het boek ‘de alchemist’ van Paulo Coelho. Mijn zoon ging met zijn toenmalige vriendin op vliegvakantie naar de zon en ik wou hem iets meegeven. Het werd dit boek, waarin een herdersjongen naar aanleiding van een droom de hele wereld doorreist op zoek naar zijn lotsbestemming. Uiteindelijk leert hij dat het luisteren naar je hart het belangrijkste is in je leven. Wat ver weg leek, was al die tijd dichtbij. Bij het uitzwaaien op het vliegveld hadden we al gesproken over de grote kans dat oma tijdens hun afwezigheid zou komen te overlijden. Het heeft inderdaad zo moeten zijn.

Tijd en afstand

Met de muziek van Mahler, ben ik direct weer terug bij het afscheidsritueel van mijn moeder op die warme zonnige dag in juli 2012. Herinneringen komen in een vrije val, waarbij de associaties over elkaar heen buitelen om de herinnering weer eens te mogen tonen. Ik glimlach en in de mix van weemoed, liefde respect en dankbaarheid realiseer ik mij dat herinneringen vanuit mijn hart mij dicht bij haar brengen. ‘Ongeacht tijd en afstand’, filosofeer ik en krijg heel even een glimp van het besef dat tijd en ruimte niet echt bestaan.

Luistertip: The Alan Parsons Project- Timehttps://www.youtube.com/watch?v=yiPtOVP-kec