‘Wat wil China van mij’, dacht ik en staarde naar het scherm van mijn laptop.

Al meerdere jaren schrijf ik mijn wekelijkse column. In het najaar van 2016 begonnen met een gratis WordPress account. Voor enkele tientjes per jaar kreeg ik een reclamevrije site met enkele slimme mogelijkheden, waaronder de ‘statistieken’, waarop ik de dagelijkse (wekelijkse etc.) hoeveelheid bezoekers op aantallen krijg voorgeschoteld. Daarbij een digitale wereldkaart, waarbij een kleurtje oplicht vanwaar op de wereld (en hoeveelheid) de bezoeker mijn column aanklikt (en hopelijk leest). Tot nu toe was dit ook te herleiden tot familie in de VS en zuid- Afrika en lezers waarschijnlijk op vakantiebezoek ergens in de wereld. Echter, sinds enkele maanden licht opvallend vaak ‘China’ op. Ik ken China niet goed. Ook niet als vakantieland van vrienden en familie.

China

Wel de gemoedelijke dienstbare chinezen met hun Chinese restaurants. Al voor de tweede Wereldoorlog kwamen deze migranten naar Nederland. Meestal vanuit Nederlands-Indië, waar zij Nederlandse handelaren hadden leren kennen. Vanaf de jaren vijftig werden de Chinese restaurants steeds bekender. Ik ben opgegroeid met de Chinese afhaalcultuur van bami en nasi en alle andere Chinees Nederlandse gerechten. Er heeft al langere tijd geleden een verschuiving plaatsgevonden. De Chinese restaurants nemen fors in aantal af. In Nederland wonen gemiddeld 150000 Chinese Nederlanders. De meeste werken nog steeds in de horeca.

Via het programma en serie ‘door het hart van China’ en ‘Chinese dromen’ kwam ik in aanraking met het land en zijn cultuur. Documentairemaker en China- expert Ruben Terlou neemt ons in een reeks afleveringen mee door het immense land om via gesprekken met de ‘gewone Chinees’ het land en zijn cultuur beter te leren kennen.

Grootmacht

Ondertussen is het land steeds meer een diplomatieke, economische en militaire grootmacht geworden. Met Tibet (1951) en nu Hongkong werden we geconfronteerd met de hardheid en expansiedrift van de Chinese overheid. De Amsterdamse grachtenpanden worden door superrijke Chinezen opgekocht. Ik verwacht dezelfde bezitsdrang voor andere Europese landen en steden. China laat ook heel duidelijk weten dat het de machtigste natie van de wereld wil worden. Ze zijn al aardig onderweg.

Ik staar  naar mijn statistiek scherm. ‘Weer iemand in China die mijn column leest’?, Eronder staat ‘Baidu.com’ en dat blijkt een zoekmachine vergelijkbaar met Google te zijn. ‘Wat willen ze’, denk ik even, terwijl prille achterdochtige gedachten opkomen. Mij promoten? Dat is mooi, er wonen bijna 1,5 miljard (!) mensen. Of wil iemand mijn verhalen zelf gebruiken als de schrijver? Of gaat het over controleren wat wij hier denken en schrijven over China? Ik besluit het allemaal los te laten, oftewel te accepteren zoals het is. Wel wil ik ff een berichtje achterlaten;

Brief aan China

‘Hallo China, hoe is het met jullie? We lijken misschien verschillend en toch zijn we allemaal hetzelfde. Misschien heeft iemand van jullie iets aan mijn bemoedigende verhalen over liefde, zorg voor elkaar, vriendschap, of willen jullie gewoon een beetje ontspanning om op te kunnen reflecteren met humor en zelfrelativering. Fijne week.’

Enjoy, Liefs uit Holland

Luistertip:China girl, David Bowie