Ik deed de headset van mijn iPhone uit en keek naar het oplaaiende haardvuur. De podcast  ging over intenties, verlangens en doelen stellen en waarom we onszelf daarin zo vaak saboteren. Vaak zijn het de stemmetjes in ons hoofd die ons gedrag bepalen en afhouden van dat wat we (werkelijk) willen doen. We vertellen onszelf ‘verhaaltjes’ ( bv dat kan ik niet, ik ben te dom, ik heb geen tijd etc.) die niet op waarheid berusten. Dit is ‘de heer of mevrouw Ego’. Deze heeft in de loop van je leven heel ijverig een hele lijst met aantekeningen gemaakt over wat wel – en vooral niet kan. Deze (beperkende) overtuigingen zijn allemaal opgespaard uit onze eigen geschiedenis. Dit zijn diep ingesleten neurologische paden in onze hersenen. Het goede nieuws is dat deze paden verlegd kunnen worden, als je dat wil. Dit vraagt wel moed, zelfacceptatie, focus en actie.

Je ego neemt het ondertussen over en houd je daarmee af van wat je diep van binnen voelt. Ja, soms ook om ons ogenschijnlijk te helpen. Vaak weten we hiermee helaas onze diepste verlangens niet eens meer. Het ergste is ook nog eens dat het ego dit vanuit de beste bedoelingen doet. Paradoxaal genoeg is het steeds op zoek naar geruststelling.

Op een dag werd Angelique weer met een paniekaanval wakker. Tot nu toe was zij haar leven lang gewend geweest om constant spanningen in haar lichaam te voelen. Haar moeder had haar ooit uitgelegd dat de familie nu eenmaal ‘een zwak gestel’ had. Ze had deze uitspraak van haar nooit in twijfel getrokken. Ze was zeven toen ze voor het eerst klachten kreeg. Zelfs toen ze als jongvolwassene met haar pijnklachten bij de dorpsdokter kwam en deze haar verzekerde dat ze kerngezond was, bleef ze de uitspraak van haar moeder als de ultieme waarheid meedragen. Het waren ladingen stress, opgebouwd door de jaren heen en nooit afgevoerd.

Tot vandaag. Ze was het zat. Ze voelde de noodzaak en het verlangen om meer te doen dan de vertrouwelijke en gemoedelijke gesprekken met de pastoor. Deze adviezen werkten als een kleurrijke zeepbel zonder houdbaarheidsdatum, die helaas binnen notime uiteenspatte. Ze begreep opeens dat ze zelf keuzes moest maken. De avond ervoor had ze een afspraakje in het wijnlokaal de Barrel gehad. Ze had een uur tevergeefs op haar date gewacht. Net toen ze boos en gefrustreerd weg wilde gaan, kwamen er een paar jonge vrouwen binnen. ‘Mogen we aanschuiven’, vroeg de blonde vrouw opgewekt. Er volgde een geanimeerd gesprek over het aangaan van uitdagingen. De zin ‘je bent het gewoon waard’, had haar diep geraakt.

Vanochtend dacht ze er weer aan terug. Ze zag opeens een manier die bij haar paste om te werken aan haar gezondheid, weerstand en trainen van haar ademhaling. Ook had de vrouw uitgelegd dat koudetherapie (het nemen van een ijsbad met ademhalingsoefeningen) helpt bij het beter kunnen omgaan met stressvolle situaties, omdat je leert om tijdens stress heel bewust rustig te blijven ademhalen. ‘Ik ga het gewoon doen’, besloot ze. ‘Gewoon omdat ik het waard ben’. Alleen al het uitspreken van deze twee energieke zinnen deden de hoofdpijn en buikpijn verminderen.

Ik gaf de laatste dakpannen aan. De timmervrouw vertelde hier hoog boven op het dak dat ze geen kou meer voelde en veel meer controle over haar leven ervaarde. ‘Ik weet het, koudetherapie en daarna heb je wijn gedronken in de Barrel’, zei ik. ‘Ik ken het script, je hebt gisteren namelijk mijn roman personage ontmoet’, vervolgde ik en glimlachte. Ze keek mij even verbijsterd aan, bijna viel de laatste nokdakpan, die ik trefzeker met mijn rechterhand kon redden tegen een verpletterend einde door de zwaartekracht. De haan van de buren kraaide een aantal keren op dit ongebruikelijk tijdstip.

‘Vooral hiermee doorgaan’. Je bent het waard’, riep ik dwars door de opstekende harde wind en winterregen en daalde de ladder weer af richting tuin.

Luistertip:Weightless, Marconi union

Quote: als je altijd denkt wat je gedacht hebt, zal je altijd doen wat je altijd hebt gedaan en datgene krijgen wat je altijd gekregen hebt.