‘Weg van liefde’, zei de timmervrouw. We namen tussen het dakpannen leggen ‘koffiepauze’ en bespraken enkele filosofische werken. ‘Je kunt deze zin uit dit werk op drie manieren interpreteren,’ benadrukte ze met een lichte triomfantelijke speelse blik vanuit de verwachting dat de timmerman en ik dit toch niet zouden weten. Ik stak mijn vinger op. ‘Zeg het maar’, zei ze spottend. Ik had erop vertrouwd dat ik het wist en kwam uiteindelijk helaas tot twee; ‘de weg van de liefde’ en ‘weggaan van de liefde’. Triomfantelijk deelde ze de derde interpretatie met ons…dat je ook helemaal weg kan zijn van de liefde. Ik raakte in de ban van woorden die meerdere betekenissen hebben.

De timmerman had mijn column over de verbouwing gelezen; ‘interessant, maar zo lang’, zei hij met een zucht. Ik vroeg een beetje flauw of hij wel boeken las, terwijl ik eigenlijk  wist dat ik de neiging heb om te lang van stof te zijn. ‘ Hier ga ik aan werken’, besloot ik en dacht ondertussen na over de multi interpretabele betekenis van het woord ‘werk’.

Onlangs waren wij bij het pianoconcert van Joep Beving in de Aa- kerk geweest. Hij speelt heel minimalistisch en raakte mijn ziel. De componist speelde alleen eigen ‘werk’, waar hij volgens mij vooral mee door moet gaan. Kun je essentie overbrengen zonder woorden, vroeg ik mijzelf retorisch. Joep deed dat fantastisch met zijn contemplatieve peaceful pianospel. Ik was die avond in een trance weggegleden, als ik mij niet bij tijden pijnlijk bewust werd van de calvinistisch kaarsrechte kerkbanken. Deze duwde mij steeds weer in een ongemakkelijke S bocht, wegglijdend op het bankkleedje, die ter compensatie was neergelegd om een ‘houten kont’ te voorkomen.

Joep ‘schildert’ met zijn muziek woordeloze hogere sferen die het gelijkgestemde ingetogen publiek terugwierp naar een individuele ontdekkingsreis diep naar binnen.

De uitleg van de componist waar het muziekstuk over zou gaan, was voor mij het enige overbodige. Zijn muziek geeft zoveel ruimte voor eigen overdenkingen. ‘Het heeft geen woorden nodig’, dacht ik en brandde in gedachten een kaars om het serene gevoel nog even vast te kunnen houden.

‘Pauze is voorbij’, zei de timmervrouw resoluut en dirigeerde ons weer met een dwingende blik richting pizzaoven bouwplaats. ‘Nogal korte pauze’ mompelde ik recalcitrant en bewust onhoorbaar. Ik realiseerde mij dat ik ook in korte zinnen kon denken.

Luistertip: Into the dark blue, Joep Beving