Ik had mij in het restaurant aan de groep voorgesteld en was bijna direct de meeste namen alweer kwijt. ‘Gebrek aan focus’, bedacht ik mij en moest denken aan het hulpmiddel om betekenis te geven aan situaties om beter te kunnen onthouden. Ik zou hun namen beter hebben kunnen onthouden, als ik ter plekke er iets bij gedacht had wat op deze persoon van toepassing is. Bv, ‘Jan heeft een blauw colbertjasje aan’, ‘Mariette heeft mooie blauwe ogen’. Al moet ik hiermee natuurlijk ook weer voorzichtig zijn, want Jan heeft de volgende keer misschien geen blauw colbert aan en Mariette had die dag misschien gekleurde lenzen in….
Meestal vergeet ik dit hulpmiddel en maak spelenderwijs gebruik van andere strategieën door goed op te letten als de aanwezigen elkaar tijdens het gesprek bij de naam gaan noemen. Ik heb gemerkt dat het ook helemaal ok is, om vooral tijdens een eerste kennismaking gewoon te benoemen dat je de naam even vergeten bent en of ze deze nog een keertje willen zeggen. En ja hoor, de anderen hadden precies  dezelfde ‘namen blackout’, herkenning.
Het wordt natuurlijk anders als je elkaar al een tijd kent. Een beetje pijnlijk voelt het wel als er dan naar je naam gevraagd wordt. Een veronderstelling zou kunnen zijn, dat er dan ipv focus , sprake is van een gebrek aan interesse. Voorzichtigheid is geboden, want ook hier kunnen weer andere factoren een rol meespelen, zoals de medemens die op het randje van een burn-out balanceert, externe omstandigheden die maken dat je er niet meer helemaal bij bent, Korsakov, depressie, dementie, de overgang en een andere eindeloze reeks ziektebeelden die het geheugen behoorlijk kunnen beïnvloeden.

Helaas werd mijn moeder getroffen door de ziekte alzheimer, dit maakte dat ze de laatste vier jaar van haar leven in een verpleeghuis moest doorbrengen. Als ik soms enige vergeetachtigheid bij mijzelf bemerk, dan hoop ik maar dat alzheimer mij bespaard mag blijven.

Laatst voelde ik mij na een korte nacht nogal moe en was voorzitter bij een vergadering. Plotseling kwam er een belemmerende gedachte bij mij op, toen ik bij het bekende rondje langs alle deelnemers opeens bang was dat ik een naam niet meer zou weten. Helpende gedachten, zoals vertrouwen dat het goed komt en dat het ook prima is om fouten te maken, of even in de war te zijn, hielp de beperkende gedachte gelukkig al gauw weer om zeep.
Ik had net een artikel gelezen over het trainen van het geheugen. Het geheugen kan blijkbaar fantastisch en oneindig getraind worden. Het voorbeeld ging over de taxichauffeurs van Londen die wel 25000 straten uit hun hoofd kennen. Ze waren zelfs beter dan Google maps. Er is  heel veel onderzoek gedaan naar het trainen van het geheugen en het belangrijkste wat ik ervan onthouden heb is dat een goede zelfzorg ( balans in inspanning en ontspanning,, gezonde voeding, vooral voldoende slaap, dagelijks bewegen, sociale interactie, opgewektheid en kunnen omgaan met tegenslagen) heel belangrijk zijn.
Ik herinnerde mij hoe ik tijdens een vakantie ‘betekenis gaf’ aan een belangrijke cijferreeks, die ik moest onthouden. Om van de camping op het strand te komen, moest je namelijk via een hek met cijferslot. Deze was te openen via een cijferreeks 921548. Om het te onthouden bedacht ik het volgende; ‘Een man van 92 heeft 15 kinderen en 48 kleinkinderen’. Vervolgens kon ik genieten van het privé strand en zee bij de camping. Hoe extremer de voorbeelden, des te beter schijn je het te kunnen onthouden.

Ik keek met ontzag naar de ober in het restaurant. Hij had net in ogenschijnlijk zeer ontspannen staat de bestelling van ons allen opgenomen. Hij liet zich zelfs niet ontmoedigen door mijn vriendin, die er een ster in is, om tijdens de bestelling nog allerlei vragen over het gerecht te stellen, om uiteindelijk toch maar dat andere gerecht te kiezen. In het café waar onlangs was, vroeg ik aan de ober hoe hij alle opgeschreven bestellingen op het papier achter de kassa toch kon onthouden, want het komt niet vaak voor dat de ober je naam vraagt. Was ik ‘de kale’, ‘de atletische’, of gewoon heel saai ‘een tafelnummer?’
‘Meneer; u bent onze gast en wij willen dat u een fijne tijd bij ons heeft’, zijn antwoord voelde als een compliment. Ik weet ook niet meer of hij wel antwoord op mijn vraag had gegeven. Was ik het vergeten?

Luistertip:Voor ik vergeet, Spinvis