Ik stond met mijn eerste kopje koffie in de hand en staarde in de vroege ochtendschemering naar buiten. Met mijn perifere blik, besefte ik dat het beeld vanochtend anders was; er liepen namelijk koeien in de wei. Het was een intens vredig en vrolijk tafereel. Op zich niets bijzonders zou je denken, echter de koeien van de buurtboerderij verderop links kwamen helaas nooit buiten. Het weiland was altijd leeg. Waren dit koeien in ‘Hongkong stemming’ en in protest tegen overheersing en onderdrukking? Helaas bleken het alleen de koeien van de vrijheidslievende rechter buur boer te zijn.
Ik associeerde verder, na een volgende slok van mijn voortreffelijke espresso. ‘Gelukkig kunnen wij in vrijheid kiezen, in plaats dat er voor ons gekozen wordt’, dacht ik. ‘ Ja, zelfs of ik vandaag ook naar mijn werk zal gaan’, weersprak ik mijn eigen irritante calvinistische stemmetje. Het zou lastig zijn met alle geplande afspraken, maar de mogelijkheid had ik zeker wel. Deze omdenk gedachtegang dat ik in alle vrijheid vandaag kon bedenken wat ik zou gaan doen, (werd het Amsterdam of Parijs, bleef ik thuis) maakte dat ik heel tevreden er vandaag bewust voor koos om naar mijn werk te gaan.
Mijn schoonmoeder had mij enkele dagen eerder al op het filosofische spoor van ‘keuzes maken’ gezet.
Het nieuws bereikte mij zaterdagmiddag toen ik via het tuinhekje haar zonnig domein binnenkwam en gelijk mee kon genieten van de koffie met eigen gemaakte appeltaart onder het zonnescherm. ‘Dit was haar laatste appeltaart’ , vertrouwde zoon Henk mij fluisterend toe. Ik keek mijn schoonmoeder verbaasd aan. ‘Het klopt’, legde zij mij uit. Ze had besloten om geen appeltaart meer te bakken. Ik voelde mij nogal overvallen door deze mededeling en daarbij,  werd zij niet altijd bejubeld om haar onnavolgbare boterkoek? Door mijn verwarring vergat ik haar te vragen, of dit ook het einde van het boterkoek tijdperk betekende. Dat zou ik namelijk verschrikkelijk vinden. Bezoek bij mijn schoonmoeder betekende koffie met boterkoek en dat moet altijd zo blijven, dacht ik tegen beter weten in.
De appeltaart bleek subliem. Dit overtrof met gemak de finale van ‘Heel Holland bakt’ en zette de winnaar van ‘the Great British Bake Off’ genadeloos naast het erepodium. Hier zat zoveel liefde, passie, kennis, kunde en vakmanschap in. Dit was haar finale.

Pas later begreep ik haar briljante ‘stoppen’ keuze, terwijl ik eerst dacht ‘ waar gaat dit over’. Meestal verwacht je uitspraken in de trant van ’dit is onze laatste nieuwe auto’, of onze laatste hond, of onze laatste fietsvakantie. Of ik stop met deze baan, of dit huwelijk, of ‘ik ga wonen met begeleiding’.
Nee, dit was een subliem doordachte kleine afbouw van handelingen. Een omgekeerd ‘doelen stellen in kleine stapjes’.
Het boek ‘Kaizen’ leert ons om doelen te stellen en te halen in kleine stapjes. Mijn schoonmoeder maakt ons bewust van het langzaam afbouwen van handelingen, zodat het leven fijn en overzichtelijk blijft. Ik maakte in gedachten een buiging in respect voor haar wijsheid en impliciete wijze les.

Ik krijg ondertussen wel trek in boterkoek.

Luistertip: traveling light, Leonard Cohen