Het was zover. Samen met mijn gepensioneerde vriend reden wij naar onze bestemming. Zijn bejaarde camper deed het nog steeds goed. De maximale snelheid van 100 km dicteerde een haalbare afstand voor een weekend weg. Ik ging maandag immers weer werken. Ik probeerde te onthaasten. Voor mijn vriend maakten de dagen, afstand en tijd niet zoveel meer uit, ‘de vrijdag was allang een zaterdag voor hem’. De laatste keer in de camper was alweer twee jaar geleden. De herinnering aan dat weekend in de Achterhoek ging samen met gemengde gevoelens. Het was erg gezellig geweest met bijpraten, terrassen, filosofische beschouwingen en geouwehoer. Ook was het nogal benauwd geweest daar in de slaapcabine onder het dak van de camper. Dat laatste had ik allang verdrongen en kwam ondertussen langzaam weer naar boven.
Dit keer was de bestemming het Friese Gaasterland, vlakbij het Slotermeer en op fietsafstand van het IJsselmeer. Mijn angst voor de komende nachtelijke slaaptaferelen schoof ik nog maar even voor mij uit, tegen beter weten in.
Even later zitten twee mannen rond het middaguur aan een tafeltje bij het Slotermeer. Deze eerste weekend fietstocht bracht ons naar dit prachtige plekje, met de nieuwsgierigheid opwekkende naam ‘Badmeester Keimpe’. De verzengende zon zorgde ervoor dat alle schaduwplekken bezet waren. ‘Shit, alweer een petje en zonnebril vergeten’, realiseerde ik mij te laat en zou later die dag mijn zoveelste pet en zonnebril aanschaffen.

Ondertussen beukt de zon er intimiderend wellustig op los. Gelukkig mogen we van het aardige stel (zij net zwanger, hij extra zorgzaam) ons tafeltje bij hun onder de parasol schuiven. Overmoedig geworden en dankbaar voor dit sublieme hemelse ‘hier en nu’ gevoel op dit terras aan het water, bestel ik een tweede Leffe blond bij de leuke, aardige en attente jonge serveerster. Dit werd natuurlijk even later keihard afgestraft tijdens het fietsen bij tropische temperaturen met een hete (mistral) tegenwind. Mijn gedachten werden door de hitte en het ‘mayday signaal’ van mijn lichaam, in verband met watertekort, steeds mistiger. Ik bleef kilometers lang ‘haken’ bij de nutteloze gedachte, wie badmeester Keimpe zou zijn. Twee inhaal flessen water later ben ik ongeveer weer in de realiteit. Terug op het overzichtelijke veld waar de gemiddelde leeftijd ver voorbij een zekere leeftijd ligt met een hoog ‘rollator gehalte’. Hier heerst de ijzeren wet van Rust, Reinheid en Regelmaat. Na de siësta volgen we met hernieuwde energie de fiets knooppunten aanwijzingen door het oude bos richting een eetgelegenheid. Op een of andere manier stimuleert de RRR omgeving om juist vooral in de actie te gaan, op weg naar wilde avonturen.

Op het gemoedelijke dorpsplein van Oudemirdum zingt en speelt een fries duo. Hun geluidsinstallatie overschreeuwt de mogelijkheden voor een gesprek. Ik laat het volgen van een gezonde leefstijl even los en schakel over op koele witte wijn. Deze verdoving helpt ook tegen de irritatie gevoelens met betrekking tot deze ‘muziek’.

Ik had mij dit keer goed voorbereid. Gewapend met Deet antimug van de zwaarste categorie beklim ik later die avond, via het handige solitaire trapje, gelaten de slaapplek onder het dak van de camper. Ik wist het eigenlijk al; nadat de zon de gehele dag het polyester dak heftig heeft voorverwarmd, lag ik hier in een open doodskist met temperaturen vergelijkbaar met de crematieoven. Doodstil lag ik te wachten tot de lange nacht voorbij zou zijn. Ik ontving ter plekke inzichten hoe een acute paniekaanval moest voelen. Met rustige diepe in- en uit ademhaling kreeg ik weer controle en bracht mijn zuurstof en CO2 verhouding uiteindelijk weer op orde.
‘Slaap je al vriend’, vroeg mijn maatje irritant relaxed ergens vanuit de begane grond. ‘Bijna’ , overschreeuwde ik mijzelf en fantaseerde ondertussen hoe ik het matras naar buiten door de te smalle deur kreeg, op weg naar vrijheid. Ik moet toch, geveld door slaaptekort, fiets inspanning, emoties en alcohol vlak daarna in slaap zijn gevallen.

Waarschijnlijk had mijn vriend een totaal andere temperatuur beleving, toen hij het ontbijt in de camper op het handige uitklaptafeltje klaar ging zetten. Ik zag dat hij het prijskaartje van de WE nog aan zijn korte broek had hangen.
Het werd naar aanleiding van mijn dwingende respons een buiten ontbijt beleving. Gelukkig werd er sterke koffie geserveerd. Al kreeg ik eerst Nespresso met een smaakje.

Tijdens fietstocht nummer twee, zag ik dat hij nog steeds het prijskaartje van de WE aan zijn korte broek had hangen. We namen een frisse duik in het IJsselmeer, zagen vrienden in Stavoren en genoten van het fantastische zomerse weer. Ik was weer geïnspireerd geraakt voor het kamperen en dan vooral buiten slapen.

Met uiteraard ook dank aan de gastvrijheid van mijn goede vriend, die zijn camper een weekend met mij wilde delen. Het moet ook niet altijd even makkelijk zijn om met mij op te trekken.

P.s: er hangt nog een prijskaartje aan je korte broek.

Luistertip: Winter in America is cold, Doug Ashdown