In het hier en nu leven, doelen stellen, accepteren van dat wat er is. Ik legde het artikel aan de kant. Het zijn allemaal waarheden, alleen dacht ik de laatste tijd juist veel aan vroeger. Zoals we het in de opleiding noemen, het systeem van oorsprong.
Mijn ouders leven allang niet meer en wij proberen als broers en zus met partners in ieder geval jaarlijks bij elkaar te komen. Begonnen vanuit een urgentie gevoel toen de laatste ouder kwam te overlijden. Wij waren hiermee officieel op middelbare leeftijd ‘weeskinderen’ geworden en schoven door in in de rij van familie wetmatigheden.
De gezamenlijke afspraken lukken niet altijd elk jaar, vanwege eigen levens en kinderen, volle agenda’s en afstand. De intentie is er in ieder geval wel.
Ik besloot onlangs om in mijn vroege jeugd te duiken, een onderzoek naar mijn jonge zelf en familie in de periode tot mijn tiende jaar. Deels uit nieuwsgierigheid in verband met de weinige vroege herinneringen en ook omdat ik gerichte vragen had naar aanleiding van flarden van herinneringen waar ik graag antwoorden op wilde. Ik besloot iedereen op te zoeken en had mooie en intense gesprekken over vroeger en nu tijdens wandelingen door het heuvelachtige Limburgse landschap en een café afspraak in Leeuwarden. Als laatste sprak ik op een mooie zondagmiddag met mijn oudste broer ergens in een café aan de waddenkust in Friesland. Het was een afronding van mijn duik in het verre verleden.
We hadden nooit veel contact gehad. Met de anderen deelde ik mijn passie voor muziek en sportieve evenementen zoals fietsen, wadlopen en wandelen. Mijn oudste broer heeft niets met sport en muziek, al weet ik dat laatste niet zeker. Daarmee misten we al een mogelijkheid voor contact. We schelen elf jaar en mijn broer ging al heel jong het huis uit om te varen. Ik was toen vier jaar, waardoor we weinig samen opgetrokken hadden. Hij emigreerde tijdelijk en ik realiseerde mij pas veel later dat hij nog maar een jongen van negentien of twintig jaar was toen hij vertrok naar Nieuw Zeeland.
Hier zaten we dan, de oudste en de jongste van het gezin, verbonden door onze gezamenlijke familiegeschiedenis aan de stamtafel van café de zwarte Haan bij de Waddenzee herinneringen op te halen. Even werd het verre vergeten verleden van ons gezin in de zestiger jaren weer ‘tot leven gebracht’ en bijna tastbaar door zijn verhalen over onze ouders en het gezin, in mijn geboortehuis aan de Bankastraat. Bijzonder om gebeurtenissen steeds vanuit een ander perspectief met verschillende emoties van iedereen te horen. Ik staarde uit het raam en zag het waterige zonnetje langzaam oplossen in de heiige lucht om vervolgens weg te trekken achter de dijk. ‘Niets heeft betekenis van zichzelf, behalve de betekenis die jij eraan geeft’, is zo waar, dacht ik en bestelde nog een rondje voor ons.
Vooral het gesprek over de brand van onze familiezaak in het centrum van Groningen gaf mij na vijftig jaar verrassend genoeg toch nog nieuwe informatie.
‘Dit is wat we delen’, dacht ik, terwijl ik luisterde naar zijn verhaal over onze ouders met de daarbij behorende dynamiek en familie lot. Ik keek naar mijn oudste broer; we hebben dezelfde familienaam, dezelfde ouders, totaal verschillende levens en blijven altijd met elkaar verbonden. Die middag voelde als het afronden van een een grote legpuzzel over onze familie (geschiedenis). ‘laten we weer eens een familiedag organiseren,’ besloot ik en we reden langs de dijk door het vlakke overzichtelijke landschap terug.
Tonies columns (Elk weekend😎) 