Ik parkeerde de auto op de parkeerplaats bij het winkelcentrum. Herinneringen kwamen terug over de eerste keer; we woonden nog maar net op het Hoge land en kwamen voor het eerst in Loppersum. We volgden het bordje winkelcentrum en kwamen uit op een parkeerplaats. Alleen zagen we nog steeds geen winkelcentrum. Het bleek een voorziening anders dan onze verwachtingen, er was heel overzichtelijk één winkel. We waren de stad gewend en dus meer drukte, meer voorzieningen, meer prikkels. Het adaptatie proces had ondertussen zijn werk gedaan. Ik vond het er nu druk. Mijn uitvoerige kerst boodschappenlijst lag naast mij in de auto. Met een zucht pakte ik mijn ‘opdracht’ en verliet de auto op weg naar, volgens mijn inschatting, twee uur boodschappen doen in een te druk bezochte winkel. De onderlinge taken tussen mijn vriendin en mij waren eerder eerlijk verdeeld en ik zou de boodschappen voor mijn rekening nemen. Het lijstje was zorgvuldig per dag gerangschikt en samengesteld. Uiteraard stonden er weer items op, waarvan ik verwachtte dat ik lange tijd vruchteloos bezig zou zijn om alle schappen van boven tot onder te inspecteren, zonder resultaat. ‘Pecorino’ was zo’n uitdaging. Ik ging er al helemaal vanuit de ze dit hier niet zouden kennen en mij een beetje glazig aan zouden kijken, wanneer ik een hulplijn zou inschakelen in mijn speurtocht naar de Pecorino. De sfeer in de AH was goed. Vriendelijk personeel met kerst jasjes en kerstmutsen liepen rond, alert om de schappen gevuld te houden. Gelukkig was er geen (kerst) muziek, waardoor ik mij optimaal kon concentreren op mijn werk. Na anderhalf uur kon ik, inclusief de Pecorino, de winkel weer verlaten. Al had het meisje van de kaasafdeling mij wel wat verontschuldigend lachend aangekeken. Ze had er nog nooit van gehoord. Het lag er wel en dus waren we allebei blij. Ik had ondertussen mijn weerstand tegen de kerst achter mij gelaten. Net zoals een verjaardag een overdenking en bewust stilstaan bij je leven is, geldt dit ook voor de kerst periode.

Ik was moe en in de laatste week voor deze kerstreces hoorde ik dit meer van collega’s. Onze hersenen zijn ook niet ingesteld op deze ‘sneltrein’ evolutie. Vele prikkels en een overdaad aan informatie komen dagelijks in te grote aantallen op ons af. Woorden als ‘even bijtanken’ en cocoonen’ waren veelvuldig voorbij gekomen. ‘Wij zijn niet ziek, de maatschappij is ziek’, dacht ik heel filosofisch. Ik stopte de auto ergens tussen Loppersum en Westeremden en staarde voor mij uit over de weilanden van het prikkelarme overzichtelijke Hogeland.

De komende weken zouden ‘langzamer gaan’ en ik keek uit naar een samenzijn met vrienden en familie. Deze vertraging werd al mooi ingezet bij onze gezamenlijke vrienden muziekgroep ontmoeting, waarbij Eddy ons meenam in een oude compilatie van de VPRO met een tergend langzaam nummer, Wim en Elke langzame kerstnummers zongen, Tanja zich moed indronk om vervolgens een subliem Cello concert te geven en Joke de sterren van de hemel speelde op haar piano. Ik sloot af met een nummer over kerst van John lennon. De metafoor van het geboren kindje, onschuld en vrede kwam via mijn gedachten de auto binnen. Op de radio zong John Lennon ‘War is over, if you want it’. Helaas is hij zelf door geweld om het leven gekomen.

‘Waarom is de boodschap voor ons toch zo ingewikkeld’, dacht ik. Herhaling is de kracht van de boodschap; ‘War is not the answer, the answer lies within you ( Ray Lamontagne)

Fijne dagen, liefs Tonie

Luistertip : ( aanklikken)  Within you Ray Lamontagne