Eerder ging ik af en toe naar de sauna. Elke keer moest ik dan toch weer een drempel over, want ik bedacht mij altijd op weg ernaar toe, wie ik dan juist niet zou willen tegenkomen. Ik moest terug denken aan een van die bezoeken aan de sauna te Peize. Ik was met de voetbalvrienden van een goede vriend van mij. Dit was op zich al een uitdaging, omdat ik helemaal niets heb met voetbal. Zolang het niet over voetballen ging, was het zeker gezellig. Ik stond op een gegeven moment onder de grote gemeenschappelijke douche. Tijdens het inzepen keek een vrouw naast mij nogal te lang naar mij ‘He, je komt mij bekend voor, kennen we elkaar ergens van’? vroeg ze. Toen ik de zeep enigszins uit mijn ogen had weggewerkt, kon ik haar beter zien en al verder inzepend kwamen we erachter dat we elkaar kenden uit een ver verleden, ooit werkzaam bij hetzelfde bedrijf in Drenthe. Het was een bijzonder moment om elkaar, naakt naast elkaar staand, redelijk formeel de hand te schudden. Na een pauze moment met de jongens van de voetbalclub, begaf ik mij wederom naar een van de vele sauna cabines. In deze ruimte pasten met gemak vijftien bezoekers. Ik probeerde een mindful momentje voor mijzelf te pakken, wat nogal irritant belemmerd werd doordat twee mannen luid en indringend hun hypotheek overwegingen met elkaar bespraken. Ik probeerde toen maar noodgedwongen de uitrust kamer, voorzien van stretchers, zand en strand geluiden. Ook dit was geen succes, omdat ik na tien minuten mij realiseerde dat het bandje met ‘ontspannen’ geluidsmomenten zich eindeloos herhaalde. Ik kreeg associaties met dwingende ondervragingstechnieken, waarbij 24 uur lang hetzelfde nummer, bijvoorbeeld ‘ heb je even voor mij ’ van Frans Bauer op de ondervraagde wordt losgelaten om hem te ‘breken’. Vooral het ‘subtiel’ ingebrachte stemgeluid van de ijscoman die vanuit de verte ‘Ice cream’ op het strand aanprees dwars door de zeemeeuwengeluiden heen, begon mij steeds meer te irriteren.
Ook had ik ondertussen associaties met een ‘strandkamer’ voor mensen met Alzheimer. Ik had daar eens een artikel over gelezen. Het maakte voor de ‘alzheimers ’ in het verpleeghuis niet zoveel meer uit of dit strand nu realiteit of fake was. Het bleek heel goed te werken, mensen werden er heel rustig en ontspannen van. Het werkte in de sauna in ieder geval dus niet voor mij. Ik vertrok naar de bar en ging in mijn gehuurde stralend witte badjas ( logo ‘Peizer Sauna’) bij de vele andere ‘witte badjassen’ zitten. Tijdens een vakantie in Finland heb ik vaak de sauna bezocht. Iedereen heeft hier zo’n beetje een sauna aan huis. Ook dit keer had ik weer een drempel te nemen, want toen we met de op reis ontmoette Finse vriendinnen meegingen naar hun zomer huisje in de bossen bij een meer, zaten we na de eerste verdere kennismaking al even later met z’n allen bloot in de hout gestookte sauna. Het volgens Fins gebruik elkaar bemoedigend met het sauna takkenbosje op de rug meppen om de bloedsomloop nog meer te stimuleren, liet ik maar aan mij voorbij gaan.
Ondertussen sprenkel ik nog voorzichtig wat water over de sauna kachel en geef een ‘start schot’ op mijn klankschaal. Ik luister ontspannen naar het langzaam verdwijnende geluid. Wat is het heerlijk om in absolute stilte hier te zijn. Vrienden welkom, kennissen niet.
Tonies columns (Elk weekend😎) 