Ochtendritueel

Ik hoor het bekende pingel geluidje op m’n telefoon, dwars door de ontspanningsmuziek heen.

Ik onderdruk heel bewust mijn eerste impuls om op mijn telefoon te kijken. ‘Ik ben de baas over mijn telefoon en de telefoon is niet de baas over mij’, herhaal ik verschillende keren in gedachten uitsprekend. Deze mantra vervlecht ik vanochtend spontaan in mijn ochtendritueel op mijn yogamat. 

Pas na mijn uitgebreide ochtendsessie sta ik mij toe, om bij het ritueel van het koffiemoment, op mijn telefoon te gaan kijken.

Het blijkt een uitnodiging van een vriend te zijn voor zijn verjaardag. Ik neem een slok van mijn espresso (sama, espresso green) en lees verder:

Bericht

Lieve vrienden en familie. Ik heb zin om mijn  verjaardag te vieren. Het kan een mooi ritueel zijn. Het ontvangen van belangstellenden thuis. Het taartje bij de koffie of thee, de hapjes en drankjes. Het staan, zitten, babbelen, of gewoon even ‘Zijn’. En voor wie later op de dag wil komen, de wat uitgebreidere buffet ambulante met de bekende kwalitatief hoogstaande catering. Ook de cadeautjes kunnen een aardig ritueel genoemd worden. Op dit laatste wil ik graag dieper ingaan. 

Want dit keer wil ik jullie inspireren tot een ‘out of the box’ uiting.

Het lijkt mij namelijk fijn om jullie REACTIES op de uitnodiging als cadeau te mogen ontvangen. Want elke reactie en in welke vorm dan ook is energie die meestal intern bij de ontvanger blijft en de uitnodiging is om deze te gaan uiten. Voor diegenen die het (nog) niet  helemaal kunnen volgen, hierbij een ‘Jip & Janneke’ toelichting:

Richtlijnen van de vraag: 

Wat ging er als allereerste door je heen, toen je deze uitnodiging las?

Wat dacht je in tweede en derde  instantie?

Hoe en op welke manier zou jij je reactie willen vertolken? (Dit is het ultieme Kunstmoment)

Hoe en op welke manier zou je deze reactie willen (over) brengen?

Wees ongebreideld eerlijk en oprecht, zonder enige filters of terughoudendheid, want anders vervormd het zich weer richting sociaal wenselijke uitingsvormen, of slaat het zich weer bij jou intern op. Dat is zonde van de energie. Deze wil namelijk stromen.

Mocht je daarnaast ook daadwerkelijk willen komen, laat het dan ff weten. Het huis staat vanaf 1400 uur open. (Ps, andere opties elders in de tijd zijn bespreekbaar) liefs, Tonie.

Ontroering 

Ik leg mijn telefoon op de unieke eikenhouten tafel neer (999,99 nog in voorraad, maar wees er snel bij) en neem nog een slok Sama Green Espresso kwaliteitskoffie.

Ik staar voor mij uit en bemerk dat ik onhoorbaar en zachtjes huil. Ik ben heel diep geraakt en ontroert. Nog nooit had ik zo’n mooie uitnodiging ontvangen. Voor het eerst in mijn leven voel ik via deze metaforische uitnodiging zoveel verbinding in optimale vrijheid.

Ik pak in de stille ruimte van deze trance mijn kleurpotloden, laptop, telefoon, muziekinstrument, camera en andere opname apparatuur en REAGEER.

Luistertip: In da Club, 50 cent

Extra (internet)

‘Het is het shotje dopamine dat vrijkomt in het brein die ons als verslaafden naar de telefoon doet grijpen bij elk pingeltje. Dat lees je overal. Zou het kloppen? Neurowetenschappers zijn allesbehalve overtuigd’.

De situatie

Ik ben geabonneerd op een ochtendkrant en de eindeloze herhaling van al het slechte nieuws, gecombineerd met alle waarschuwingen om op je hoede te zijn, begint mij niet alleen op te vallen, maar ook te irriteren. ‘De krant’ kan daar niet zoveel aan doen, ze doen naar beste kunnen hun werk. De talkshows doen daar bovenop ook nog eens intensief mee, door dagelijkse kringgesprekken te houden met deskundigen over hoe dreigend deze bedreiging momenteel is.

Er is inderdaad een gespannen situatie en grote ego’s doen daarbij veel ‘olie op het vuur’.

Ontkennen of bagatelliseren is ook contraproductief en klopt ook niet. Hopelijk leren we van onze geschiedenis om de juiste stappen te kunnen zetten.

En dus is de dialoog nog altijd het allerbeste wapen richting oplossingen. Ik realiseer me dat er niet 1 makkelijke oplossing is, anders was het allang opgelost.

Surrealistisch 

De metafoor voor de huidige situatie die bij mij naar boven komt wil ik even met jullie delen.

In mijn studententijd woonde ik in een bovenwoning gelegen aan een besloten pleintje in Groningen. In het midden een grasveldje met een kleine kinderspeeltuin en enkele zitplekken. Heel knus allemaal. Ik wandelde naar thuis, het was een prachtige dag met zon en een strakblauwe lucht. De vogeltjes floten en het was stil. In dit vredige tafereel liep opeens een man met pistool in de aanslag over het pleintje. ‘Je kunt beter naar binnen gaan’, riep iemand. Al weet ik dat niet meer zeker, het zou ook mijn interne stem hebben kunnen zijn.

Lichtheid 

Bovenstaande ervaar ik nu ook. Als ik de tv uitzet, de krant even niet lees, m’n telefoon aan de kant leg, zie en ervaar ik een vredig tafereel. Ons leventje draait door, vakanties worden gepland, verjaardagen gevierd. 

En toch is het nu anders, ik ervaar een haast surrealistisch tafereel van ‘niets aan de hand’ met een voelbare gespannen onderstroom.

Ik pak de krant en mijn blik valt direct op een uitspraak van de minister van Justitie en Veiligheid dat we in ieder geval 72 uur zelfredzaam moeten kunnen zijn.

Ik heb opeens heel veel zin in lichtheid.

Luistertip: Rocket man, Elton Johnhttps://youtu.be/r_QZe8Z66x8?si=LRCM4Ilsa261Cshs

Dit jaar is het dertien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ze had Alzheimer. Ze is toch nog 89 jaar geworden, waarbij het alzheimer proces zes jaar eerder begon. Gelukkig had ze al een lang en gezond leven achter zich.

Mijn moeder was altijd zeer sportief en hield ook van reizen, wandelen, zingen en fietsen. Ook hield ze veel van gezelligheid. Toen haar man, oftewel mijn vader, op een te vroege leeftijd ruim voor zijn pensionering overleed, heeft zij een lange en zware tijd gehad. Na ruim tien jaar ontmoette ze haar vriend Jens, waarmee ze innig bevriend raakte. Het plezier en de lichtheid kwam gelukkig weer terug in haar leven. Ze hadden het heel goed samen en ondernamen veel. Samen reisjes maken, wandelen en fietsen en genoten van alle contacten met elkaar en met beide families met hun kinderen en kleinkinderen. Het waren twee sportieve pensionado’s die nog langere tijd konden liefhebben en het leven ten volle vierden.

Alzheimer

Vanaf haar 82e levensjaar werd haar wereldje steeds kleiner. Eerst onopvallend, behorend bij haar leeftijd, zo dachten wij. Gaandeweg veranderde ook haar gedrag en werd ze opvallend vergeetachtig en paniekerig, totdat we moesten doorpakken omdat het alleen wonen niet meer veilig was. Vier jaar lang heeft mijn moeder nog in een verpleeghuis gewoond. Geheel tegen haar zin en met intense opstandigheid, want ze wilde naar huis. Ook heeft ze alzheimer altijd ontkent. Ze wuifde het standaard weg met de opmerking dat haar vader haar als kind al aansprak op haar vergeetachtigheid. Hoe mooi zou het geweest zijn als ze wel erover had kunnen praten?

Het zou voor haarzelf en voor ons (kinderen) in de beginfase zoveel meer ontspannen geweest zijn, om er met elkaar over te kunnen hebben, om samen te kunnen rouwen, om elkaar te kunnen ondersteunen, om van daaruit het leven te mogen vieren.

Podcast over Alzheimer met Willem-Jan en Leny

Alles kwam weer even terug toen ik onlangs een podcast over omgaan met alzheimer mocht opnemen. Ik sprak met Leny en Willem-Jan. Zij hebben er dagelijks mee te maken en waren bereid om met mij in gesprek te gaan hoe zij beiden omgaan met alzheimer. Willem-Jan heeft tweeënhalf jaar geleden de diagnose gekregen. Zijn gevleugelde uitspraak is ‘ik word steeds beter in vergeten’. Hij staat open voor een persoonlijk en intiem gesprek over zijn ziekte, om anderen hiermee ook te kunnen ondersteunen en te adviseren. Zijn uitspraak staat ook voor zijn flegmatische persoonlijkheid en humor. Hij is een voorbeeld voor ons, hoe het lot te kunnen accepteren en om te kunnen gaan met alzheimer.

‘En hoe kijken jullie naar de toekomst’, vraag ik tot slot enigszins beschroomd.

‘Uiteraard zal het ook zwaarder worden, maar we leven en genieten vooral nu’, is hun wijze antwoord. Ik ben onder de indruk en blij en trots dat we dit mooie, openhartige en inspirerende gesprek de wereld in mogen slingeren.

Dankjewel Willem-Jan en Leny.

(Voor mijn moeder, die door alzheimer werd getroffen maar nooit vergeten zal worden.)

Luister en kijktip: De podcast met Willem-Jan en Lenyhttps://youtu.be/Ezx0fOGatwI?si=qamAyg1-FfPTAIuS

Tachtig jaar geleden is actueel

Het is dit jaar tachtig jaar geleden dat we werden bevrijd door de geallieerden, ook met hulp van een kleine groep moedige verzetsstrijders. Het gehele jaar door herdenken en vieren we op verschillende manieren en momenten het einde van de tweede wereldoorlog.

Ondertussen heeft er de laatste jaren ook een verschuiving plaatsgevonden, namelijk herdenken we niet alleen de verschrikkingen van de tweede wereldoorlog, maar worden ook de slachtoffers van alle oorlogssituaties en bij vredesoperaties  herdacht.

Een mooie ontwikkeling vind ik, want het is goed om geen onderscheid te maken, want alle oorlogen zijn verschrikkelijk.

Oorlogen afschaffen

‘Zullen we het oorlogvoeren gewoon afschaffen’, denk ik maar weer eens tegen beter weten in.

Eerder deed ik al een paar briljante suggesties, om het maken van wapens strafbaar te stellen en de geïnde boetes te gebruiken voor vredesactiviteiten en wederopbouw.

De andere suggestie was om wapens te vervangen voor speelgoedwapens. (Lees hiervoor de column Geweldsconflicten van 13-10-2023)

Ondertussen is mijn lief intensief bezig om aan de hand van correspondentie van haar vader en opa uit de tweede wereldoorlog, een verhaal te schrijven voor een herdenkingsboek ‘tachtig jaar vrijheid’. Dit heeft veel impact op haar. Ze voelt door de brieven van weleer zelf de pijn, het verdriet, het gemis. Het raakt, komt hard binnen en het schuurt. Het is de pijn van familie die vanuit het Duitsland uit de tweede wereldoorlog, vanuit een werkkamp in Duitsland brieven naar huis schrijven. Vader en zoon zitten, zonder het van elkaar te weten, op zestig kilometer afstand in het Harz gebied in Duitsland. Haar vader overleeft de oorlog, haar opa niet.

Ik lees haar vertelling en voel zelf ook tranen komen. Het is een aangrijpend verhaal en ik moet daarnaast denken aan de vergelijkbare situatie van onderduiken, opgepakt worden en te werk gesteld worden van mijn eigen vader en opa.

Het zijn naast tranen van verdriet en ontroering, ook tranen van onmacht.

Polarisatie 

Want wat is er momenteel vooral aan de hand? Er waait een gure wind van polarisatie, machtsmisbruik en kilheid. Daarnaast is er de dreiging van onrechtvaardige ‘vrede’. Een zogenaamde oorlogstaal ‘vrede’ Een ‘vrede’ gebaseerd op machtsposities van enkelingen. Dit is geen vrede, dit is manipulatie.

‘Laten we van de geschiedenis leren’, constateer ik opnieuw, aangezien er helaas vele parallellen zijn met 1938.

Ik zag een Duitse studente in een protestmars meelopen, ze hield een bord omhoog met de tekst: ‘Nie wieder ist jetzt’. Hier komen historie en het heden vlijmscherp bij elkaar.

Hoe verder?

Chat Gpt geeft een uitgebreid antwoord op mijn vraag hoe polarisatie tegen te gaan.

De samenvatting:

‘Dit vereist een combinatie van strategische acties op individueel, sociaal en beleidsmatig niveau’. Hoe vertalen we dat?

Laten we in ieder geval respectvol met elkaar in gesprek blijven gaan. Ons richten op de feiten. Luister vooral in plaats van direct je mening te willen ventileren en wees kritisch op het verschil van informatie en fake news. Zoek vooral naar gezamenlijke positieve waarden die verbinden in plaats van polariseren.

En vul maar aan🙏

Luistertip: I’ve got a feeling, The Beatleshttps://youtu.be/DbKPZd5oihc?si=EM_GG0OJ6FVgPBgU 

Een ontroerend mooie theatervoorstelling.

Omdat een vriend van ons onlangs met pensioen ging (lees hiervoor de spannende column ‘pensioendilemma’s’, van 10 januari 2025) hadden we onze vrienden en onszelf tickets cadeau gedaan voor de muzikale theatervoorstelling Coming of age van drie operazangeressen op leeftijd.

Ze boden ons door middel van zang en dialogen een inkijkje in de opera cultuur en deelden hun ervaringen in deze wereld vol glitter en glamour, maar ook van hiërarchie, bloed, zweet en tranen.

Tijd 

We volgen hen op de reis door hun professionele muzikale carrière, waarin ze vooral stilstaan bij de invloed van leeftijd en de verwachtingen en reacties van hun omgeving. Ze durven zichzelf te laten zien, inclusief de kwetsbaarheden die het ouder worden met zich meebrengt.

Want hoe kijk jij? Hoe kijken wij naar de oudere medemens? Worden zij nog steeds serieus genomen? Of kijk je (nog) liever niet in deze onontkoombare spiegel?

Oosterpoort 

We staan tamelijk opeengepakt in een lange rij voor de ingang van ‘de kleine zaal’ in het evenementencentrum de Oosterpoort te Groningen.

We zijn zelf (bijna) al zestig (plus) en maken onderling jolige opmerkingen over deze grijze golf van aanwezigen. Alleen, …we horen er zelf ondertussen ook al bij. In het publiek zijn trouwens geen jongeren te bekennen, behalve bij de garderobe en achter de bar.

De deuren gaan allereerst alleen open voor de oudere medemens met rollator en andere hulpstukken.

Een kwartier voor aanvang van deze zondagmiddagvoorstelling gaan de brede toegangsdeuren naar de zaal eindelijk open. De snelheid waarbij de aanwezigen hun stoelen opzoeken is opvallend hoog. 

Waarschijnlijk omdat de voorstelling geheel is uitverkocht en iedereen toch een goede plaats wil bemachtigen. ‘Uiteraard is er voor iedereen plek’, weet ik en loop extra rustig naar beneden.

Een uur lang zit ik geobsedeerd te kijken en geniet van hun enthousiasme, humor en diepgang.

Respect 

Enige tijd later zitten we in de bar bij een biertje na te praten over deze voorstelling. Wat bij mij blijft hangen is een gevoel van respect voor deze vrouwen. Uiteraard zijn het vakvrouwen die nog steeds (jazeker ook op hogere leeftijd) prachtig kunnen zingen en optreden. 

Maar de diepere boodschap raakt mij veel meer, namelijk dat we onoverkomelijk allemaal ouder worden en dat we ons leven dus vooral mogen koesteren om vanuit dit besef voluit te durven leven ongeacht de leeftijd.

Opdat we aan het eind van ons aardse bestaan kunnen zeggen: ‘ik heb een leven geleid trouw aan mezelf, in plaats van te leven naar de verwachtingen van anderen’.

Carpe diem (Horatius).

Luistertip: forever young, Bob Dylan https://youtu.be/Frj2CLGldC4?si=ZyM01mrzhK82vQvf

Het is zaterdag en we lopen door de overweldigende grote evenementenzaal van het MECC te Maastricht. Hier gaat de eerste grote atletiekwedstrijd van mijn oudste zoon plaatsvinden. De harde bonkende technomuziek knalt door de ruimte, waarschijnlijk om de deelnemers een langdurige adrenaline boost te geven.

Het is bijna zijn starttijd. Hij overhandigt mij de sporttas om te bewaken.Er volgt een hug en high five voor z’n vriendin en ons en hij verdwijnt in de massa richting startvak.

Onze sportheld gaat samen met andere atleten van alle niveaus en leeftijden starten in het tijdvak van 13.30 uur voor mannen.

Hyrox

Ik had er een half jaar geleden nog nooit van gehoord. Mijn zoon vertelde mij van dit relatief nieuwe fenomeen en deelde zijn besluit aan mij mee om vooral heel intensief te gaan trainen bij zijn sportschool om ‘Hyrox ready’ te zijn voor toekomstige wedstrijden. ‘Geen tijd meer voor Bourgondische uitspattingen, maar vooral intensief trainen en gezonde leefstijl doen’, legt hij mij bij een spa rood uit.’ Een soort van Rust, Regelmaat en Reinheid dus’, maar dan heel intens’, antwoord ik begripvol en kijk hem met respect aan.

De hyrox fitnsscompetitie combineert hardlopen met fitness oefeningen. De standaard is altijd een totaal van acht rondes hardlopen van 1 km om tussendoor steeds een (uitputtende) fitnessoefening te volbrengen.

Ruim anderhalf uur

Is de inschatting die hij als mogelijke eindtijd met ons deelt, het is een gok, want hij kan het nog niet vergelijken.

Wij, zijn aanmoedigers, nemen eerst maar eens een broodje en wat te drinken bij de catering die in een hoek van de evenementen zaal staat opgesteld.

We kunnen hem steeds van heel dichtbij volgen en aanmoedigen, omdat alles zich binnen in deze zaal afspeelt. De buitenring is hardloopgebied en bezoekers worden door de vrijwillige ‘Hyrox klaar-overs’ groepsgewijs naar binnen of buiten begeleidt. Hier staan alle apparaten op een lange rij in verschillende vakken opgesteld.

Na elke kilometer rennen, wacht weer een volgende uitdaging. Bij de apparaten staan vele vrijwilligers die de wedstrijd deelnemers van alle leeftijden coachen en ook controleren of ze de voorgeschreven handelingen correct en qua aantal hebben volbracht. Pas dan mogen ze weer een kilometer verder rennen. Ik zie ook nog enkele leeftijdsgenoten van mij, al zijn deze op 1 hand te tellen. Ik voel mij hierdoor een beetje opgelucht, want ik zie mij dit soort extreme sporten niet meer doen. 

In een folder van Hyrox lees ik de bemoedigende quote: ‘terwijl de adrenaline stroomt voltooi je de ene na de andere uitdagende workout. Hyrox is voor echte bikkels’.

Tas

Ik begin het in m’n onderrug te voelen zo met de sporttas over mijn schouder, gecombineerd met het lange stilstaan en het vele heen en weer lopen. Ik spreek het maar niet uit, want om mij heen worden grenzen verlegd, targets gehaald en overwinningen gevierd. Soms gaan er toch ook enkelen onderuit, maar het merendeel is goed getraind voor dit evenement wat zeker vergelijkbaar is met een marathon lopen. 

Ongeveer na een uur start er een een vrouwengroep. Ze zijn nog fit en zetten de snelheid er goed in. 

Ondertussen schuift Devon tussen twee kilometers in, de slee met honderd kilo over het parcours. Ik zie zijn vermoeidheid en frustratie dat hij af en toe verplicht op adem moet komen, omdat zijn lichaam hem dat dicteert. Gelukkig is de finish nu bijna in zicht.

Nog een laatste kilometer, nog even honderd keer een bal van drie kilo vanuit de knieën omhoog werpen tot 2,5 meter hoogte en dan is daar zijn finish, zijn overwinning, zijn doel behaald. Ik ben trots op hem en ook een beetje ontroerd.

1 uur 39 minuten en een aantal seconden. Hij is tevreden.

Chillen 

Het is tijd om te chillen. Ik kijk op mijn sportwatch en constateer dat wij toch ook een behoorlijke hoeveelheid stappen hebben gezet.

‘Dat wordt dus koffie met de beroemde Limburgse vlaai om het te vieren’, besluit ik en we lopen naar het café.

Luistertip: Zerb, Mwakihttps://youtu.be/y6iMvNkAQt4?si=oyIWRY_b5bcCB31Z

Voor elkaar

Onze buurvrouw vroeg mij of ik haar naar Groningen wilde escorteren ivm een periodieke controle in het ziekenhuis. Uiteraard wou ik dat voor haar doen.

Onlangs hadden we haar een zelfgemaakt verjaardagscadeau gegeven, namelijk een bonnenboekje voor tien keer een ondersteunende actie.

Ze stapte de auto in en leverde de desbetreffende bon bij mij in: ‘Bemoedigend en ondersteunend ritje, plek naar keuze’.

We waren onderweg naar Groningen en ik bedacht om tijdens mijn wachttijd even bij vrienden van mij langs te gaan.

Tijd

De man was immers net met pensioen (zie de spannende column ‘pensioen dilemma’s). De vrouw had even pauze van een online conference thuis. We hadden even alle tijd.

Actie

Zo kwam het dat we tijdens deze spontane date en geïmproviseerde lunch bij een kapotte broodrooster in een gesprek belandden over iets (kunnen) doen voor een ander. Onze vriendin vertelde afgelopen zondag weer ‘dienst ‘ te hebben gehad. Met een delegatie van https://extinctionrebellion.nl/ moesten ze een uurtje ‘dood liggen’ op de grote markt van Groningen. Verder geen woorden, alleen een bord met de tekst ‘Het klimaat verandert’. 

Held

Ik was onder de indruk van deze indringende en vreedzame actie en haar bijdrage. Een actie voor een beter leven, voor behoud van onze aarde. Ik bedankte haar, want ze doet het ook voor ons.

Associatie 

Ik vertelde mijn vrienden dat ik in het weekend een mooie theatervoorstelling van Marcel Hensema had gezien, waarbij hij in de voorstelling een klein particulier vakantieparkje (Eldorado) als metafoor gebruikt om te ‘vechten’ tegen de macht van recreatie giganten die het willen opkopen om er dure luxe vakantiehuizen neer te zetten.

De hoofdpersoon roept in het theaterstuk dat hij als een bijdrage bij het oplossen van het probleem een theatershow wil geven over het vakantieparkje Eldorado om op deze manier actie te voeren tegen de graaicultuur. ‘Wat een subliem bedacht droste effect van een theatershow in een theatershow’, dacht ik en vertelde hun dat dit ook mijn manier van actievoeren zou kunnen zijn.

Voor elkaar

Naast plezier en het ordenen van mijn gedachten, schrijf namelijk ook om onrecht aan de orde te stellen. ik schrijf ook om een pleidooi te houden om een beetje meer om elkaar te denken. Ik schrijf ook om hopelijk meer bewustwording te creëren om llief te zijn voor onszelf, elkaar en voor onze aarde.

Luistertip: Exit music, Radioheadhttps://youtu.be/Bf01riuiJWA?si=KCzBYRfN4iWfwYUB

Al meerdere keren schreef ik over voornemens, die meestal aan het einde van het jaar worden uitgesproken en uiteindelijk ergens in een trieste mist van goede en vage bedoelingen op de koude grond stukslaan. Hoe dit te voorkomen? Of beter, anders te gaan doen?

De eerste eenvoudige aanzet vanuit onze gedachten kan wel serieus worden. Maar vaak gaat er veel aan vooraf wat we vergeten en dit leidt meestal tot teleurstellingen.

Voornemens 

Je ligt op de bank. Je hebt weer een dag gewerkt, aansluitend boodschappen gedaan, gekookt, opgeruimd, misschien ook je kinderen naar bed gebracht. In een gunstige situatie de taken wat verdeeld en nu lig je te chillen. Niets mis mee, heerlijk ontspannen. Maar het zappen en vermaakt worden is na een bepaalde tijd ook niet echt stimulerend of echt ontspannend meer.

De tv, laptop, telefoon gaat uit en je begint te mijmeren over wat je allemaal zou willen, naast het korte termijn verlangen naar het komende weekend.

Dit ‘mijmeren’ komt te vaak vanuit het gevoel van ‘tekort’. Dit is te herkennen aan woorden die je gebruikt, zoals ‘eigenlijk’ . Of de sterkere variant  van ‘moeten’. 

Voorbeelden genoeg; bijvoorbeeld het meer moeten bewegen, eigenlijk meer contact met familie en vrienden willen onderhouden, iets minder hard werken,  meer je gevoelens durven uitspreken, wat liever voor jezelf en je directe omgeving zijn.

Eigenlijk….. wil je je leven leiden ipv lijden, waarbij je trouw bent aan jezelf en niet probeert te voldoen aan datgene wat anderen van je verwachten? Wat ga je kiezen?

Levensles

Er zijn uiteindelijk maar twee richtingen. Kies je vanuit ‘angst’ (dit kan ook ‘zo hoort het’ zijn), of kies ik vanuit liefde (dit kan ook vooral moed en levenslust, energie zijn)

Wie wil ik zijn?

Wat zijn je belangrijkste drijfveren?, oftewel je belangrijkste waarden en nog veel belangrijker, zijn deze waarden van jezelf of van een ander (meestal ouders) en leef je ook naar je waarden? (Die uiteraard kunnen veranderen tijdens je leven).

De tien minuten check

Af en toe doe ik voor mijzelf een tien minuten check als ik weer eens op de bank lig te mijmeren.

Mijn belangrijkste waarden van nu zijn: creativiteit, familie en vrienden zien, liefde, leefstijl (gezondheid), spiritualiteit ontdekken.

Dit is wie ik momenteel wil zijn en het mooie is,

dat de doelen dan als vanzelf als in een flow naar mij toe komen. Actie is dan plezier en het onontkoombare gevoel van ‘moeten’ heeft dan een positieve connotatie.

Creativiteit 

Mijn echte creativiteitsreis begon nu alweer vele jaren geleden op vakantie naar Frankrijk. Onderweg ging bijna alles mis en dit werd zo hilarisch dat ik de volgende dag zittend bij het riviertje van de desbetreffende camping aan het nadenken was hoe ik dit in godsnaam nog een beetje chronologisch en overzichtelijk in mijn dagboek verwerkt kreeg. Opeens bedacht ik me dat ik bij het opschrijven mag weglaten, mag fantaseren, kortom mijn eigen creativiteit erop los mag laten. Daar besloot ik dat ik columns wou gaan schrijven en wekelijks plaatsen op mijn eigen website. Ik opende de deur naar mijn eigen creativiteit en ondertussen ben ik ruim vijfhonderd blogs verder.

Luistertip: In the blood, John Mayerhttps://youtu.be/ob-jS7bqYgI?si=DUDvMFtKlNlfQSWe

Voor meer informatie over dit onderwerp, check ook mijn podcast over waarden en over omgaan met negativiteithttps://youtu.be/yFNEOULwj4E?si=fyAg-yLnp52ntBeb

https://youtu.be/w1Kn6IWCGvQ?si=jF40zIE9lS2MwZFT

Amsterdam

Op een zondagochtend nam ik een podcast op met Paul van der Kooi, lichaamsgericht therapeut, over zijn unieke methode : De Primal Quest en Primal Journey.

Het gesprek ging over het begeleiden van mensen bij hun zoektocht naar persoonlijke groei en meer balans.

De afspraak om een podcast over zijn werk te gaan maken stond ondertussen al meer dan een jaar gepland. ‘Het loopt altijd zoals het uiteindelijk moet lopen’, dacht ik, terwijl ik naar zijn bedrijf in een voormalig schoolgebouw in Amsterdam West reed.

Passie en deskundigheid 

Paul had namelijk ondertussen een eigen formule bedacht, waarbij je als deelnemer kan meedoen met een 1 op 1 intensieve driedaagse ervaring in de natuur. De Primal quest. Het doel is om de tijd te nemen, te vertragen om je uiteindelijke hulpvraag te leren kennen.

‘Je komt in deze driedaagse je eigen grenzen zeker tegen’, beloofd Paul, waarbij hij werkt met een op maat gemaakte aanpak om persoonlijke grenzen te verleggen. Hij helpt om buiten je vaste overtuigingen, patronen en comfortzone te gaan, om te ontdekken waar het werkelijk om gaat.  Hij werkt met veel passie en met hart en ziel. ‘Deze helpers van het licht hebben we in onze wereld hard nodig’, dacht ik we raakten in een mooi gesprek.

Vertragen 

Er is geen ontsnappen mogelijk, tenzij je wilt stoppen uiteraard. Telefoon en horloge inleveren en overnachten in de natuur. Niet te vergelijken met een tegenover elkaar zitten en praten, waarbij je als klant nog alle ruimte hebt om jezelf vooral niet geheel te laten zien. Met zijn Primal Quest verblijf je drie hele dagen en nachten samen in de natuur en alleen dat is al heilzaam lijkt mij, want je verbindt je ondertussen ook dieper met de natuur.

Ongemak, deskundigheid en bescheidenheid 

De Primal Quest is dé start van de Journey. Aansluitend krijg je tot zes maanden coaching van hem.

De krachtige basis is dan allang gelegd en  Paul kan werken met veel verschillende tools zoals lichaamsgerichte interventies, traumawerk, ademwerk, rebirthing, familieopstellingen en nog meer, tot coaching.

Het spreekt mij aan dat Paul niet heeft gekozen voor 1 specifieke specialisatie, maar zich volledig afstemt met gebruik van zijn verschillende tools en oefeningen op wat de ander op dat moment nodig heeft. En dat kan uiteraard ook juist confronterend zijn.

Ook komt hij soms zelf in het contact zijn eigen ongemak tegen, ook wel eens tegenoverdracht genoemd. ‘Dit pleit des te meer voor hem’, dacht ik.

Hier is een jonge deskundige en passievolle  therapeut die vooral gelijkwaardig in het contact is en ook zijn eigen valkuilen durft te erkennen en te onderzoeken.

‘Kan ik er ook zijn voor de ervaren coaches met jarenlange ervaring’, vraagt Paul zich bescheiden af. 

‘Juist en vooral ook voor deze mensen’, reageer ik, waarbij ik als ervaren coach met een levenslange ervaring de meerwaarde hiervan zie voor professionals die hun eigen valkuilen willen en durven onderzoeken.

Paul biedt met zijn Journey een waardevolle, diepgaande ervaring voor iedereen die op zoek is naar heling, verbinding, inzicht en persoonlijke groei. 

Wil je meer horen en zien van ons gesprek?

Binnenkort staat de podcast online.

Luistertip: Moon Shower, My Babyhttps://youtu.be/VahEoT5nDYI?si=r89WuNtYWOowEu6a

Quote van Paul: zet jezelf op nr 1 en doe waar je blij van wordt ( https://www.primaljourney.nl)

‘Hoe kan ik iemand feliciteren met pensioen’?

Deze vraag verscheen toen ik op Google het woord ‘pensioen’ intypte. Wij zijn namelijk uitgenodigd voor een ‘pensioenborrel’ bij een vriend. Hij heeft net zijn pensioengerechtigde leeftijd bereikt en wil dat vieren. Tenminste, dat is mijn interpretatie. Er kwam een uitnodiging via de appgroep binnen.

‘Hi vrienden, op 5 januari geef ik een pensioenborrel met haptafel vanaf 15.00 uur. Wees welkom! 🙋‍♂️’

Ik word mij steeds meer bewust van de complexiteit van taal (inclusief de emotie pictogrammen) en boog mij intensief over deze uitnodiging, want wat werd hier nou eigenlijk bedoeld?

Is het de bedoeling dat er gekozen kan worden uit verschillende soorten sterke drank? Zou dit onderdeel zijn van het ritueel bij een pensioen- borrel? Wordt hiermee impliciet gezegd dat het boven een bepaalde leeftijd niet zoveel meer uitmaakt wat je naar binnen werkt? Feit is dat alcohol in taalgebruik en cultuur diep  verweven en daarmee genormaliseerd is.

Feestelijkheden 

Bij even rustig ademhalen en dieper graven in het digitale woordenboek las ik dat een ‘borrel’ ook vaak een aanduiding is voor een informele, sociale bijeenkomst van een select gezelschap met drankjes en vaak hapjes. ‘Een borrel hoeft in tegenstelling tot een receptie niet ter gelegenheid van een feestelijkheid te zijn en heeft een vrije in- en uitloop’.  Die vrije in – en uitloop zit volgens mij wel goed, denk ik, want er staat op de uitnodiging geen eindtijd genoemd. Wat ook wel weer lastig is, is het achterhalen van de bedoeling van de zwaaiende emoij pictogram bij de uitnodiging. Is dit bedoeld als een uitzwaaimoment? Of een welkom zwaai? Ik kon namelijk ook niet goed de uitdrukking van het zwaaiende emoji meisje zien. 

Vanaf 1500 uur staat er en ik moet gelijk weer denken aan de periode van onze gezamenlijke ‘jonge ouders’ tijd, toen onze kinderen nog op de lagere school zaten. De door ons als ouders georganiseerde ‘kinderfeestjes’ begonnen ook altijd rondom  dat tijdstip, waardoor alles in een fijne structuur bleef van Rust, Reinheid en Regelmaat.

Nú ik toch de wereld van het pensioen aan het exploreren ben, check ik gelijk ook maar de adviezen over wat je op een kaartje schrijft bij iemand die met pensioen gaat.

Wat schrijf je op een pensioenkaart?

‘Gefeliciteerd met je pensioen’, is de meest neutrale en daarmee ook nogal kleurloos.

‘Wij wensen je een heerlijk pensioen vol met rust, vreugde en avonturen’ lijkt aardig, maar staat eigenlijk vol met lege holle frasen. Erg makkelijk allemaal.

‘Bedankt voor al je inzet en toewijding tijdens al je jaren bij ons’ Krijg ik toch een beetje het gevoel bij van een directie die dit standaard doorsluist naar het secretariaat, of de zakelijke standaard ‘bedank’ brief bij het kerstpakket. Een hoog sneuheidsgehalte dus.

De laatste vond ik het meest tenenkrommend, kortzichtig, om te huilen, arrogant en mag gelijk de prullenbak in, nl:

‘Je verdient het om nu te gaan genieten van al het goede dat het leven te bieden heeft’.

Alsof alles daarvoor er niet toe deed! In een klap wordt een heel geleefd  leven hiermee gemarginaliseerd.

Speech

Wat zeg ik dan wel tegen desbetreffende vriend ? (Met de kanttekening dat onderstaande op maat geschreven is, dus gebruik een eigen tekst voor je vriend (in) of familieleden die over deze drempel gaan)

Lieve vriend, je staat nu even op het erepodium van jouw leven. Je hebt tot nu toe wisselend op 1,2,3 en ook andere plekken gestaan, precies zoals het leven bedoeld is. Om te ontdekken, om te genieten van je eigen gezelschap, je eigen humor, je eigen vriendelijkheid, je eigen passie, je eigen liefde, je eigen doorzettingsvermogen, je eigen geluk, je eigen verdriet, je eigen theater, je eigen  onderzoek, je eigen onzekerheid, worsteling etc. (persoonlijke toelichting is weggelaten)

Ga hier vooral lekker mee door, zodat wij er ook van kunnen genieten.

Vol gas vooruit, (ook al kan deze uitdrukking waarschijnlijk niet meer) om soms weer ergens een tijdje te verblijven en weer verder te gaan.

Ik hoop vooral af en toe even met je op te mogen lopen.

Liefs en hug, een vriend 

P.s, hoe wil jij (tzt) het bereiken van je pensioen vieren? 

Luistertip: Good old boys club, Kacey Musgraveshttps://youtu.be/oBM_Tz88XKg?si=GcZXu-llreeimWhU