Onlangs had ik een openhartig podcast gesprek met Rob Tilma. Hij is trainer in de sportschool waar ik kom. Hij is 52, triatleet en doet de opleiding social work. Maar dat alles is zeker niet vanzelfsprekend. Er was sprake van een jarenlange heftige verslaving.

‘Ik ben iemand die van ver komt. Ik was 35 jaar verslaafd’, antwoordt  Rob op mijn eerste vraag hoe hij zichzelf zou omschrijven.

Er volgt een indringend gesprek over hoe het allemaal begon. Hij was vijftien toen zijn ouders gingen scheiden en de structuur in zijn leven volledig wegviel. ‘ik was onhandelbaar, maar ik wou uiteindelijk gewoon aandacht’. 

Hij zocht verdoving in alcohol en roken en later ook andere middelen.

Het zijn heftige verhalen over afhankelijkheid en misbruik van verschillende middelen die zijn leven al vroeg ontwrichtten. School stopt al op zijn zestiende. Er volgen verschillende opnames die tijdelijk helpen, maar niet goed genoeg.

Er zijn relaties, er is werk, hij heeft een dochter en er zijn vrienden die elkaar blijven opzoeken en vinden in het gebruik. Dit gebruik gaat een groot deel van zijn leven door. Het definitieve kantelpunt komt uiteindelijk in 2022.

‘Wat was de aanleiding’, vraag ik.

‘Toen ik er bijna dood bij neerviel als gevolg van een burnout, samen met intensief gebruik’, antwoordt Rob.

Het valt mij op dat er in de worsteling om het anders te gaan doen verschillende beslismomenten in zijn leven zijn geweest.

Rob legt uit dat het typerend voor verslavingsgedrag is om altijd een achterdeurtje open te laten. Voor hem kwam de definitieve bewustwording en beslissing op het moment toen hij voelde dat zijn lichaam het niet meer trok. Daarnaast kwam ook het diepe besef dat er nog steeds vele mogelijkheden waren om te gaan doen waar je blij en gelukkig van wordt.

‘Het is niet voor niets geweest’, legt Rob mij uit.

‘Ik wil van betekenis zijn voor mijn dochter, familie, vrienden en voor mensen die worstelen met hún verslaving. Ik weet alles van verslavingsgedrag en kan hopelijk een bijdrage leveren op mijn eigen directieve manier’.

Ik besef samen met Rob dat ‘worstelingen duren zolang als het duurt’. Doorbraken ontstaan alleen bij een helder bewustzijn in combinatie met een krachtig besluit om te gaan doen waarvoor je passie voelt en ervoor wil gaan. Ook als het moeilijk wordt.

Het goede nieuws is dat jarenlange diep ingesleten patronen doorbroken kunnen worden. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.

Luistertip: Toniespodcast EP 42 van verslaafd tot triatleet, in gesprek met Rob Tilma.https://youtu.be/5YQBQ31OV00?si=DO3wVP7GAKv36YjG

Quote: het is essentieel om ook te rouwen om het leven dat je niet hebt gehad

‘Herinner jij je nog wat je mij beloofd hebt’, riep Angie vertwijfeld.

Ze was boos, dat kon ik merken. Ik kende haar nu al vanaf december vorig jaar. We hadden toen openhartig met elkaar gesproken en goede afspraken gemaakt over haar rol als hoofdpersoon voor mijn roman. Ook spraken we over de verschillende verhaallijnen. We brachten in december drie weken dag en nacht samen door in hetzelfde huis in Vries. Sindsdien kenden we elkaar goed.

Ik legde haar toen enthousiast uit dat binnen deze tijd het boek klaar kon zijn. Het verhaal zou zich al schrijvend ontwikkelen. Met het laatste ging ze akkoord, maar gaf aan het niet eens te zijn met de deadline van drie weken. Ze legde uit dat haar persoonlijkheid de tijd moest krijgen om te groeien. We besloten samen dat de nieuwe deadline kerst 2025 werd. 

Het bleek een goede afspraak. Dit was veel realistischer. Ik had als nieuweling op dit gebied het creatieproces en het vele werk behoorlijk onderschat. Dankzij de nieuwe deadline kreeg haar persoonlijkheid ruim de tijd om zich verder te ontwikkelen.

Daarnaast bleek haar gecreëerde problematiek dusdanig ingewikkeld, dat we zeker een jaar nodig zouden hebben. 

Conflict 

Deze afspraak stond nog steeds, maar ze zat momenteel in een behoorlijke dip. Ze had ook het gevoel dat ik er momenteel niet honderd procent voor ging. ‘Het heeft vooral met jouw columns te maken’, zei ze. 

Ik moest bekennen dat ze hierin gelijk had. Ik verdeelde de aandacht voor haar elke week weer met de wekelijkse column. Soms was dat lastig.

‘Ik stop niet met toniescolumns’, riep ik geëmotioneerd, want ik werd ondertussen bang dat het die kant op zou gaan. Ze boog zich voorover, dichter naar mij toe. Ik zag de spanning in haar gezicht.

‘Sta jij er eigenlijk wel bij stil hoe het voor mij is om wekenlang in onzekerheid gelaten te worden? Hoe het voor mij is om in jouw verhaal alleen boven op een berg te zitten en te moeten afwachten totdat jij weer tijd hebt om het verhaal verder te schrijven? Ik moet elk hoofdstuk steeds maar weer in spanning afwachten hoe het verder gaat. Daarnaast hou jij alle opties nog steeds open. Ik wil duidelijkheid’, riep ze vertwijfeld.

Spijt

Ik zag tranen bij haar omhoog komen en besefte nu pas dat het zo niet meer kon. Mijn hoofdpersoon raakte mij diep in mijn ziel.

‘Sorry, Ik heb er niet goed bij stilgestaan. Het spijt me’, vulde ik schuldbewust en met trillende onderlip aan. Ze zag dat ik het meende en gelukkig zakte daarmee direct haar woede.

Compromis 

‘Ik begrijp ook heus wel dat toniescolumns ook belangrijk voor jou is’, zei ze snotterend en veegde met haar handpalm zoveel mogelijk haar tranen weg.

‘Als je jouw columns vanaf nu om de week gaat plaatsen, dan heb je meer tijd voor mij en kun je ook doorgaan met de columns. Jouw lezers zullen het begrijpen’.

‘Wat een briljant idee Angie’, zei ík opgelucht en veegde ondertussen ook mijn opkomende tranen weg. Wat was ik blij met deze krachtige, intelligente en lieve vrouw uit mijn eigen verbeelding.

Tegelijkertijd stonden we op en gaven elkaar een dikke knuffel. ‘Je mag me trouwens in het verhaal wel iets minder laten huilen’, zei ze lachend.

Ik zwaaide naar haar, toen ze weer vertrok naar de binnenwereld van mijn fantasie en overdenkingen.

Luistertip: the promise you made https://youtu.be/fDQImyHJQtA?si=qw-R3qhd7YtE6QXC

Quote: Check regelmatig vaste patronen en realiseer  je dat verandering de enige constante is.

Stressvrij met vakantie

(Een aangepaste herhaling in verband met het kampeerseizoen)

Dit is de laatste van de zeven adviezen over regie nemen, oftewel effectief leiderschap. ‘Het gaat vooral over jezelf’, constateer ik en lees verder in zijn aanbevelingen.

Steven Covey heeft het over de winst van samenwerken. Het gaat onder andere over  duidelijk communiceren, feedback kunnen en durven geven en ontvangen, gezamenlijk goede besluiten nemen, waarbij ook de stem van de minderheid gehoord dient te worden. ‘Hopelijk ook vooral met respect, plezier, humor, relativering om in een flow te kunnen samenwerken’, voeg ik er voor mijzelf aan toe.

‘Contact is de motor van verandering’. Deze quote had ik ooit gehoord van Louis Cauffman met zijn oplossingsgerichte denkmodel. Bij een ‘duik’ in management literatuur kom ik allerlei variaties op dit thema tegen, onder andere ‘gevoel is de motor van verandering’. 

Gelukkig lees ik steeds meer dat de enige manier om leiding (aan jezelf) te kunnen geven is om dit vooral te doen vanuit je hart en intuïtie, waarbij authenticiteit en kwetsbaarheid durven tonen de sleutel is voor persoonlijke groei en dus ook synergie.

Het gaat over synergie in alle soorten van contact en samenwerking, zowel in het werk, alsook privé.

Kamperen 

 Bij samenwerken denk ik gelijk aan kamperen. Dit is vaak de ultieme test in kunnen afstemmen met elkaar.

Ik herinner mij verschillende vakanties in Zuid Frankrijk. Moe na de lange reis moet de tent ook nog opgezet worden. Het is een oase van ‘rust’ rondom de aangewezen campingplaats. Iedereen om ons heen is allang in de relax modus en gaat er eens goed voor zitten, om de nieuwelingen te observeren, of hulp aan te bieden.

Soms wordt er uit mededogen een koffie of ander drankje aangeboden. De spanning is vaak al voelbaar, want hoe zal het tent opzetten gaan? En houden we het samen een beetje gezellig?

Mijn strategie is altijd eerst de stoeltjes en het tafeltje uitklappen om vervolgens (proberen) te ontspannen met de (aangeboden) drankjes. Hiermee verschuift aandacht van de omgeving   richting eigen ‘levens’, wat toch helpt bij het gevoel van ontspanning. Even luisteren naar het gezang van de vogels en andere zomerse camping geluiden. Vooral helpt het om zelf in de relax modus te komen. 

Anderen

Ik kom even uit mijn mijmering en vraag mij af of ik de reacties van de omgeving nog steeds zo belangrijk zou vinden, of ik nu misschien meer een positieve en respectvolle ‘fuck it’ houding zou hebben? 

Doe wat bij je past

In mijn ‘vouwwagen’ tijd was het eigenlijk altijd ontspannen, want ‘uitklappen’ was al het grootste gedeelte van het werk.

Onze tent met fiberstokken van minstens drie meter is wel een uitdaging. Natuurlijk vergeten we elk jaar weer de volgorde van de in lengte verschillende tentstokken. Uiteraard worden de drie meter (s) tentstok onder invloed van haast en moeheid eerst door de verkeerde stoffen aanhechtingen geschoven.

Een extra pauze helpt vaak en vooral humor helpt te relativeren.

Pop up tent

De grootste uitdaging was de beroemde pop-up tent, die je ontspannen glimlachend uit de tenthoes ritst, waarmee hij in een keer openklapt. Na enkele dagen besloten we verder te reizen.

Ik voelde het al aankomen en ondanks drie handige YouTube instructie filmpjes met een irritant vrolijke meneer die de pop-up tent in notime weer in het hoesje had, dook ik na verschillende pogingen uiteindelijk ongeduldig boven op de weerspannige fiber tentstokken om met een te abrupte beweging richting verkeerde kant, het tentdoek uit elkaar te laten scheuren. Mijn partner had alles gefilmd. Wederom was humor, mildheid en relativering de fundering onder synergie. Ps, een hotel was ook wel even een welkome afwisseling. 

Volgend jaar weer kamperen?

Luistertip: we are the champions, Queenhttps://youtu.be/04854XqcfCY?si=dqGR9KONroEAW2iC

Afgelopen week was ik weer eens aan het fietsen. Mijn reis ging kriskras door Nederland en liep via drie geplande logeeradressen en een camping.

Mijn avontuur begon nadat ik het concert van Neil Young en Van Morrison in het Stadspark van Groningen intens en met al mijn zintuigen had  beleefd. Oftewel; het was fantastisch.

Na een aangeboden filterkoffie (koffiemerk onbekend) bij de vrienden die vlakbij het Stadspark wonen dook ik de nacht weer in. 

Na deze zinderende en unieke show fietste ik nog steeds in een weldadig extatische trance door de zomerwarme nacht naar mijn familie te Vries. Het was mijn eerste overnachting van deze juli mini retraite. Het was al middernacht bij aankomst. Het tuinhuis was voor mij opengelaten en in gereedheid gebracht. Na een klein chill moment en een verfrissende douche stond alleen ‘slapen’ nog op mijn to-do  lijstje. Ook al was het laat, ik was weer heel vroeg wakker.

Doordat ik hier vaker had gelogeerd (column: het andere huis 29 nov. e.a) wist ik feilloos de weg te vinden naar de barista- kwaliteit Jura Impressa C50 koffie machine voor dat unieke smaakmoment. Het werd een intense dubbele espresso ervaring. (Koffiemerk bekend bij de eigenaren).

Beerze aan de Vecht

Deze uniek gelegen camping De Roos/ Huttopia werd mijn volgende doel. Omdat de temperatuur mede door de klimaatverandering tot extreme hoogte steeg, dronk ik onderweg  heel bewust veel water. Toch raakte ik letterlijk oververhit en ploeterde de laatste dertig kilometer vooral op doorzettingsvermogen.

In Ommen was een AH waar ik minstens een uur verbleef om weer op aanvaardbare interne temperatuur te komen. Ik genoot van het gratis aangeboden standaard kopje koffie in de koffiecorner. (Koffiemerk AH) Gewapend met grote flessen water en een maaltijdsalade bereikte ik enige tijd later de camping.

Naar Zutphen 

Ik was na deze uitputtingsslag al vroeg in de avond in een soort slaap – coma gevallen.

Uiteraard was ik vroeg wakker en bereidde  op het mini gasstelletje het water t/m het kookpunt. Mijn ochtendkoffie bestond uit een wel erg makkelijke  Nescafé Cappuccino uit een zakje, waarbij je even moet roeren voor het beste resultaat. Volgens Nestlé had ik hier goud in handen; namelijk zorgvuldig uitgekozen koffie, in balans gebracht met instant poedermelk en suiker. Het beloofde unieke koffiemoment bleef uit en ik spoelde het even later weg met veel kraanwater en stapte uitgerust weer op de fiets.

De ontmoeting met mijn vrienden in Zutphen was weer hartelijk en gezellig. De bij binnenkomst aangeboden koffie (Krups Nespresso Innissia XN 1005) nam ik met smaak tot mij. Ik was immers al op de bodem beland met het gebalanceerde Cappuccino zakje van de afgelopen ochtend. Daarnaast doet vriendelijkheid ook heel veel. (Merk van de cupjes bekend bij de eigenaren )

Wijk bij Duurstede 

Op de vierde dag kwam ik uiteindelijk bij de finish aan. 

Ik had mijn ‘bestemming bereikt’ Hier, bij mijn familie, kon ik afkicken van het fietsen tijdens extreme weersomstandigheden. Ik had met mijzelf afgesproken om pas het concert polsbandje van de Golden Circle af te doen, wanneer de laatste concertnummers in mijn hoofd naar de achtergrond waren verdwenen. Het was zover. Ik nam ritueel afscheid van het polsbandje, terwijl ik zag hoe mijn zwager aandachtig en op zeer zorgvuldige wijze het gekookte water voorzichtig aan het koffiefilterzakje (nr4) met de kwaliteitskoffie ( Douwe Egberts grootverpakking) toevertrouwde. In zijn handelingen zat heel veel liefde, aandacht, rust en kennis van zaken en dat kon ik proeven.

Koffie liefhebbers 

De volgende ochtend begonnen we met een ontbijt met koffie. Ik begreep van mijn zwager Hermen dat dit nog niet het officiële koffiemoment was. Deze stond rondom tien uur gepland. Rondom dit tijdstip kwam de jongste zoon Jacobus naar beneden. Tijdens het officiële koffiemoment  werd ook de traditionele zaterdagochtend gebakken cake erbij geserveerd.

Jacobus bleek ook een ultieme koffie liefhebber te zijn.

Waar hij ook heenging, altijd had hij zijn speciale koffieketel, handkoffiemolen en proefzakjes koffie in zijn op maat gemaakte koffiecase bij zich.

Hier aan de keukentafel ontstond spontaan een workshop. De koffiehandmolen bleek verschillende standen te hebben, waarmee de koffie met zorg en precisie en naar behoefte kon worden voorbereid.

Ik leerde begrippen als ‘cupping’, ‘koffiebonen fermentatie’ en werd door hem uitgenodigd voor het Amsterdamse Coffee festival (2026). ‘De voorrondes, met als belangrijkste onderdeel de wedstrijden koffiefilter opschenkingen worden in oktober te Almere gehouden’, legde Jacobus uit. 

Het officiële koffiemoment was ondertussen voorbij.

Ik telde het aantal koppen die ik ondertussen had gedronken. Ik was namelijk onlangs afgekickt van teveel mooie koffiemomenten en hield het tegenwoordig bij drie per dag.

We liepen naar de tuin. ‘Iemand nog koffie’, riep Hermen. Ik hoorde mijzelf ‘ja graag’ antwoorden.

‘ Ik zal ook eens de cafeïnevrije mogelijkheden gaan onderzoeken’, dacht en genoot van mijn vierde kop koffie.

Luistertip: One more Cup of coffee, Bob Dylanhttps://youtu.be/d1_qKxXnQHA?si=OIdr4fMLVKiN7oDP 

Meer dan een halve eeuw kwam ik al door de hoofdaders naar het hart van de stad. Daar bevonden zich de monumentale panden op hoeken van straten, de cafés met hun neonreclames, het uithangbord van de hoedenzaak, de trapopgang naar het makelaarskantoor en de doopsgezinde kerk in een zijsteeg. Vandaag onderging ik de stad anders en sloeg in het midden ervan de eerste weg in die ik zag. Daarna nam ik de eerste straat rechts, de tweede links, weer de eerste rechts en tweede links, en herhaalde dit patroon.

   Op een van de banken in de door universiteitsgebouwen omsloten tuin zat een verliefd stelletje sigaretten te roken. Kinderen waren het nog, niet ouder dan vijftien. De jongen keek naar mij en vroeg wat slechter was, roken of alcohol. Ik gaf hem antwoord, en het meisje keek naar de jongen. Hij werd rood in zijn gezicht. Ik wilde dat ze stopten met roken (maar zei het niet) en ging verder. Ik zag een hoekwoning met een beschilderde gevel, de afbeelding van een gitarist, aangebracht met witte verf op een grijze achtergrond. De artiest leek op Bob Dylan maar was linkshandig. Een paar straten ervandaan was een man in korte broek en een grauw hemd zonder mouwen een binnenplein aan het vegen. Hij liep op blote voeten, een kat hield hem in de gaten. De man vertelde dat hij krantenbezorger was en hier nog maar pas woonde met zijn gezin. Hij moest vaak vroeg op maar dat vond hij niet erg. Zijn vrouw was bij een restaurant hulp in de keuken. Hun dochter werkte in een hotel, waar ze bedden opmaakte en de kruimels van terrastafels veegde, ‘voor rijke mensen’. Zijn buurvrouw was kapster en maakte bij de gemeente panden schoon. ‘Zonder ons functioneert de stad niet’, zei de man. Ik liep verder, en vroeg me af of ik ook iets bijdroeg aan de stad. Bij een snackbar in een drukke winkelstraat zat een groepje jongeren op scooters en fietsen. De meisjes bekeken lachend elkaars telefoon. Er naast zat een ouder stel op een vensterbank, de handen gevouwen op een wandelstok. Ik wilde er graag bij zijn, maar liep door. De duiven bij een prullenbak vlogen niet weg en pikten naar het trottoir. Meters hoger dan de felgekleurde etalages waren de eeuwenoude bovengevels te zien. Versierde ornamenten, luisterrijk metselwerk, een klok met goudkleurige wijzers, jugendstilbeschilderingen en andere kunstuitingen: de voorbijgangers zagen dit alles niet. Ik dacht na over een metamorfose van de winkelstraat. Deze kon worden overdekt, het dak werd een wandelpromenade, ter hoogte van nieuw te ervaren schoonheid.

Onverwachts verscheen grenzend aan een breed trottoir een kolossale voordeur, glanzend van de lak en bedekt met vakkundig houtsnijwerk, krullen, hoeken en kanten. Ernaast liep een koperen regenpijp die schitterde in de meizon. Uitbundig groen bedekte de hoge muren. In de schaduw van een dakplataan eindigde mijn tocht. Ik begon in opgewonden staat aan dezelfde weg terug, zag uit naar het midden van de stad en wist wat ik de volgende dag ging doen.

Luistertip: Regret, New Orderhttps://youtu.be/71ZHVmSuBJM?si=nMWGuLKM08-klVTX

Gedoe

Voor dinsdag had ik met grote letters ‘ADMINISTRATIE’ in mijn agenda gezet.

Er lag al een tijd een stapel brieven klaar, variërend van ‘even afwerken’ tot digitale acties uitvoeren waarvan ik wist dat het vervelend en irritant zou worden.

Selffulfilling prophecy

Mijn voorgevoel bleek terecht, oftewel het werd ook vervelend en irritant. Een voorbeeld hiervan was de oproep middels een brief van mijn hypotheekverstrekker om opnieuw in te loggen met nieuwe codes omdat ze waren gefuseerd. Waar ik al bang voor was gebeurde. Het systeem herkende mij niet meer als klant. De dreiging van àlles kwijt te raken trof mij plotseling overal in mijn lichaam.

Ik besloot om een hulplijn in te schakelen. Dit betekende bellen met de klantenservice.

De aardige mevrouw was zeer begripvol. Ik had ook allang in mijn leven geleerd om lange gedegen uiteenzettingen achterwege te laten. Ik beperkte mijn relaas tot een ‘Het lukt mij niet’ en liet daarna een stilte vallen.

Dit werd impliciet ook zeer gewaardeerd. De mevrouw stelde de controle vragen, zoals mijn naam, geboortedatum en hypotheeknummer. Ze deelde aansluitend bemoedigend mee dat het niet aan mij lag, maar aan het nieuwe systeem. Deze was de verandering nog aan het ‘verwerken’. Of ik het een paar dagen kon uitstellen? Waarschijnlijk was het systeem dan geheel op orde en zou het een kleine moeite zijn. We wensten elkaar vooral een hele fijne dag en het gesprek werd beëindigd. Met een onaf gevoel legde ik de brief maar weer opzij. Ook ik moest het even verwerken.

Systeem stress

Ik besloot toch nog 1 administratieve klus te doen en ging de uitdaging aan tot het instellen van een tweestaps verificatie voor mijn eigen YouTube kanaal. Dit was op verzoek van Google en ook van mijn zoon. Ik had het steeds uitgesteld.

Wachtwoorden klopten niet meer. Het stappenplan was abracadabra voor mij en ik kreeg toenemende buikpijn en hoofdpijn.

Met behulp van mijn sterke waarde ‘doorzetten’ en ontspanningsoefeningen lukte het mij uiteindelijk. Ondertussen was tot mijn frustratie de ochtend alweer voorbij.

Tuin

Ik besloot te pauzeren en ging de tuin in om mijn yin en yang voortuintje te ontdoen van doorgeschoten stekelige planten.

Blijkbaar was ik toch nog wat meer geladen dan ik besefte, want mijn vriendin vertelde mij later die dag dat ik met mijn robuuste actie ook onbedoeld allerlei lieve kleine plantjes om zeep had geholpen.

Bureaucratie 

Na de break ging ik toch nog een uitdaging aan, waarvan ik eigenlijk al wist dat dit de genadeslag voor mij zou worden.

Ik bespaar mijzelf en de lezer de uiteenzetting betreffende de ‘subsidieregeling verduurzaming voor woningen in het aardbevingsgebied’.

Na een half uur liep ik al muurvast, naast mijn eigen soms wat digitale onhandigheden, zoals uploaden en toevoegen van foto’s en het opzoeken van digitaal verstopte bewijsstukken, werd het bureaucratische doolhof mij teveel. Ik gaf het op. Wel schreef ik nog een brief naar het overkoepelende SNN met vragen om mij t.z.t. live te willen helpen. Ik vond het ondertussen ook helemaal prima om gezien te worden als ‘de oudere die niet meer mee kan komen’, ik besloot het vooral uit handen te geven.

De middag was ook voorbij  en ter broodnodige ontspanning besloot ik te gaan dansen op het voor deze dag goed passende nummer ‘goede systeembeheerder’ van de Groningse band ‘De huilende rappers’.

‘Over een maand maar weer een administratie dag doen’, dacht ik met lichte tegenzin.

‘Of een volgende keer ChatGpt mijn administratie laten doen?’, vroeg ik mijzelf hoopvol nieuwsgierig af en checkte snel naar de mogelijkheden hiertoe.

Ik las over een ChatGpt update en de tweestaps verificatie voordat je hiervan gebruik kon maken. Ik klapte mijn laptop iets te hard dicht en had opeens heel veel behoefte aan een lange boswandeling voor dat beetje Zen gevoel.

Luistertip: goede systeembeheerder, De huilende rappers https://youtu.be/3XCw6FIqQTo?si=6dfQ6O4zWvd2o4Dy

Quote:

‘Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.’

(Franciscus van Assisi)

Doe de groeten

‘Als ik zou optellen hoe vaak ik via anderen mondeling de groeten heb gekregen’, dacht ik onlangs. Ik vroeg mij vervolgens af wanneer ikzelf de automatische groeten had gegeven aan diegenen die niet bij het contact aanwezig waren geweest. ‘Hoe ervoer ik het eigenlijk, om de groeten te krijgen en te geven’,  dacht ik retorisch.

Ik moest hierbij denken aan mijn bezoek onlangs aan een buurtgenoot. Bij het weggaan herinnerde ik me opeens dat ik de groeten van mijn vriendin nog aan haar moest doen. ‘Doe de groeten terug’, zei ze direct en we schoten tegelijk in de lach. We beseften op dat moment beiden het (bijna) nietszeggende aspect van dit gegeven. 

Groeten uit 

Mijn allereerste associatie met ‘groeten’ is de sympathieke ansichtkaart uit plaatsen en streken waar we met vakantie waren. In die pre-digitale tijd verstuurde je altijd ansichtkaarten vanaf je vakantieadres.

Meestal gebeurde dit zo’n beetje halverwege de vakantie. Het adressenboekje kwam tevoorschijn, er werd geteld en besloten wie bij de ontvangers (vrienden en directe familie, geen kennissen) mocht behoren. Vervolgens werd de juiste hoeveelheid kaarten met postzegels gekocht.

Bij het uitkiezen van de stapel kaarten werd ook nog bekeken wie welk plaatje ging ontvangen. Kortom er werd aandacht en liefde in gestopt.

Ik verlang naar dit soort groeten. Ik verlang naar een mooie speciaal voor mij uitgekozen ansichtkaart. Met veel liefs of de hartelijke groeten, afhankelijk van de relatie. Ik verlang naar de prozaïsche handgeschreven tekst op deze kaart. De postzegels gingen altijd, afhankelijk van het land van herkomst, naar mijn broer voor zijn verzameling. 

Ansichtkaart 

Als je mij weer eens de groeten wil doen, doe het niet en stuur me dan zo’n mooie ansichtkaart, of spaar ze op en plan een live ontmoeting. Ik zal er zelf ook op gaan letten en ‘de groetjes doen’ omzetten in creatievere aandacht.

Liefs Tonie (geen groeten😇) Adres gegevens op aanvraag.

Luistertip: Wishing well, Terence Trent D’Arbyhttps://youtu.be/ynIHsHYaig0?si=u1qDKRG_JvHQdsak

Quote: beter 1 ansichtkaart in de hand, dan tien groeten ergens uit het land, 

Vorig jaar zijn mijn vrouw en ik verhuisd. Van een ruim huis op het Hogeland naar een nog iets groter huis in Drenthe, waardoor we niet zo heel kritisch hebben ingepakt in de weken voorafgaand aan de dag van de verhuizing. We hadden terugkijkend last van een onuitgesproken angst dat onze meubels zouden wegvallen in de grote ruimtes van het nieuwe huis, waardoor we ook de wat oudere, niet meer heel frisse items hebben meegenomen.

Op een prachtige, zonovergoten dag in juli stond onze huisraad uitgestald in de voortuin, op de oprit en deels op de weg, wachtend tot het gehuurde vrachtwagentje met vrienden zou terugkeren vanuit onze nieuwe woonplaats voor de tweede lading. Tot mijn verbazing stopten er binnen de kortste keren fietsers en automobilisten, die vervolgens gretig wilden weten hoe duur de ronde eikenhouten tafel was en of ze de oude kerkstoeltjes zo mochten inladen. ‘Dit is geen tuinverkoop mevrouw’ hoor ik mezelf nog zeggen, ‘maar als u een bod doet wat ik niet kan weigeren wil ik er wel over nadenken’. Dat bleek geen effectieve strategie om van je spullen af te komen en dus ging diezelfde middag alles richting ons nieuwe huis, dat na de laatste lading hartstikke vol stond. De vorige bewoners waren geëmigreerd en hadden (heel lief en in goed overleg) een enorme hoeveelheid meubels achtergelaten, want dat leek ons ook wel handig.

We spoelen vooruit naar de lente van dit jaar. Het mooie weer, Koningsdag en een georganiseerd tuinverkoopevenement in ons dorp bleek de perfecte gelegenheid voor een poging om met onze huidige inzichten van een deel van onze spullen af te komen. Opnieuw stalden we in onze voortuin alles uit waarvan we in het afgelopen jaar tot de conclusie zijn gekomen dat het geen plek meer heeft in ons nieuwe huis. ‘Allemaal kwaliteit’ is mijn eerste gedachte als ik door de uitgestalde waar heenloop voordat de eerste kopers zich melden. Mijn zeer betrokken familielid bevestigt het gevoel dat we toch wel erg goede spullen te koop hebben. De dorpsgenoten moeten zich maar in de handen knijpen met zoveel moois voor een prikkie, is onze gedachte. 

De mensen die onze voortuin inlopen kijken belangstellend naar de gevulde tafels en knikken ons goedkeurend toe. Links wordt een item opgepakt, bestudeerd en weer voorzichtig neergezet, rechts wordt online een oorspronkelijke prijs geverifieerd op een mobiele telefoon. Ik kijk op mijn allervriendelijkst naar de potentiële kopers die al met een bordspel, een lamp of wat glaswerk in de hand staan; ‘nergens goedkoper’ zeg ik, ‘doe gerust een bod, we moeten er van af’. Als reactie komt er een zin die ik bij deze sneupers (Fries voor koopjesjagers) niet verwacht: ‘tsja, het is een mooi (..), maar ik héb al zoveel spullen’, waarna ze het item weer neerzetten, bedanken voor het kijken en hun weg vervolgen. Een enkeling geeft zelfs zijn of haar partner de schuld: ‘van mijn (…) mag ik niks meer kopen’. Met veel geduld en een gratis thuisbezorgservice van onszelf lukt het om van een oude Ikea slaapbank af te komen waar goede vrienden ons dringend van hadden geadviseerd die weg te doen na een nacht logeren.

Na een beperkt succesvolle verkoopdag dragen we aan het eind van de middag de overgebleven meubels, tuingereedschap en prullaria weer terug het huis in. De lichte teleurstelling dat een deel niet is verkocht zit me niet helemaal lekker. De uitspraken van die dag over te veel spullen hebben houden me bezig. Wat deden die mensen dan hier, vraag ik me af. Konden ze ondanks de overtuiging dat ze te veel spullen hebben zichzelf niet bedwingen om naar meer spullen te zoeken? Zijn ze beïnvloed door de de hype van het ontspullen? Een idee dat we met minder toe moeten kunnen en dat het bon ton is om zo weinig mogelijk bezit te hebben, om op die manier je koolstofvoetafdruk ook zo klein mogelijk te houden? Maar dat hoeft toch geen argument te zijn als je de derdehands spullen van een ander aanschaft? Of ze zelfs gratis mee kan krijgen! Is de drang om voor weinig iets waardevols te scoren niet een heel natuurlijke neiging van mensen, we zijn toch allemaal jagers-verzamelaars diep van binnen? De mensen die ik vandaag heb gezien lijken in een tweestrijd te verkeren, bedenk ik. Schaamte voor hun volle huis en schuur in een tijd van overvloed en ongelijkheid aan de ene kant, maar aan de andere kant de bijna onbedwingbare behoefte om te verzamelen en voorraad, zekerheid en comfort te creëren, want je weet immers niet wat nog komt. Oorlog misschien? 

Hoe zou ik omgaan met bezit als het misgaat in deze maatschappij? Is dan die stoffige hanglamp en dat keurige kastje nog steeds oninteressant en rijp voor de uitdragerij? Als we in een wereld terechtkomen waarin de online bestellingen uit Azië en andere werelddelen niet meer mogelijk zijn, dan ga ik wat er nog in ons schuurtje staat misschien wel anders bekijken. Het worden ruilmiddelen, het wordt een kans om te overleven, of om iets te betekenen voor een ander. Ik begin de onverkochte items nog eens na te lopen en bedenk een functie voor ze in tijden van schaarste. Dit bevalt me wel, er ontstaat een nieuwe hechting aan de oude dingen. Het is nog geen oorlog nee, hopelijk blijft dat zo. Maar ik ga voorlopig aanspullen. 

Luistertip: Our house, Crosby Stills Nash& Younghttps://youtu.be/aunVlekXjkE?si=kjBN2qahxLFw2qBv

Informatie

‘Wist u dat Vlieland tot 1942 bij de provincie Noord Holland behoorde’, vraag ik de mevrouw van de informatiebalie. Ik besef dat het een tricky openingszin is richting de infobalie mevrouw. Ze heeft nogal een strenge uitstraling, wat nog eens versterkt wordt door het statige marineblauwe pak. Het is een uitstraling die op betrekkingsniveau aangeeft om vooral niet (met haar) te dollen. Mijn opmerking in vragende vorm balanceert gedurfd tussen vraag en mededeling en het is maar een dunne lijn richting het gevoel niet serieus genomen te worden. Zij kijkt mij met een mengeling van verbazing, verwardheid en lichte ergernis aan. Ik vraag mij af welke emotie gaat winnen en of er een samenvattend woord is voor deze drie losse aanduidingen. ‘

‘Wat kan ik voor u doen’, zegt ze beroepsmatig beleefd. Deze aardige zin valt in het water door haar scherpe intonatie. Dit gesprek is nu al failliet besef ik. Vredelievend zeg ik dat ik nu meen te begrijpen dat het dus alleen om informatie gaat met betrekking tot de boot- reis. ‘Ook bijvoorbeeld voor een aspirientje’, zegt ze nu meer bereidwillig (?) terwijl ik weer richting bankjes loop.

Weekend Vlieland 

Het is vrijdagmiddag en we zitten op de boot naar Vlieland.

Vier vrienden van de vijftallige vriendengroep ‘Mannen Onderweg’ nemen plaats in het knusse bankjes gedeelte achter de infobalie.

Deze balie intrigeert ons. Er zijn verder geen aanwijzingen. Alleen de kale rechthoekige infobalie met het bordje informatie en de strenge mevrouw achter de computer in haar marineblauwe pak. Ze heeft een computer waar ze op kijkt, een microfoon en er hangt boven haar een tv scherm. Deze laat ons reclame zien. Waarschijnlijk alleen over de boot (reis) en af en toe verschijnt er realtime waar de boot zich tussen vaste wal en Vlieland bevindt.

Engel

Ik sluit even mijn ogen, verscholen achter de krant. Want vier mannen voor een lang weekend en bijna 24/7 bij elkaar kan naast heel erg gezellig ook nogal wat energie vragen. Ik voel dat ik wegglijd richting een kabbelende droomtoestand. ‘Er staat een engelachtige verschijning achter de informatiebalie. Ze strijkt haar prachtig lange goudblonde haar gracieus naar achteren en zet vervolgens de microfoon aan om ons liefdevol en met een fluweelzachte stem te verwelkomen op deze bijzondere boottrip.

Onze blikken kruisen elkaar een kort moment, waarop ze innemend naar mij glimlacht en toevoegt dat we vandaag speciale gasten aan boord hebben.

Ze wenst ons allen en in het bijzonder de vriendengroep ‘Mannen onderweg’ een fijne ontspannen reis en alvast voor straks een heel bijzonder en prettig verblijf’.

Ik kijk even verbaasd om mij heen of anderen ook van slag raken, want deze verschijning is zo oogverblindend mooi en haar stem hemels. ‘Dit is niet normaal, deze liefdevolle verschijning kan niet van deze wereld zijn’, besluit ik. Als ze zich even omdraait zie ik op haar gracieuze rug toch geen engelen vleugels. Maar ik vermoed toch dat ze niet van deze wereld is.

‘Of zie ik dit als enige’, vraag ik mij in vervoering geraakt af, want iedereen aan boord lijkt met zijn of haar aandacht bij gewone aardse zaken, zoals eten en drinken, de krant of een tijdschrift, in gesprek met elkaar of verdiept in de eigen telefoon.

Al is dat laatste gelukkig ver in de minderheid. Ik vind het namelijk vaak zo’n hoog sneuheidsgehalte als mensen met elkaar uitgaan en vervolgens vooral langere tijd naar het eigen scherm staren in plaats van in contact met elkaar te zijn.

Staren

Ik besef dat ik nu ook naar haar aan het staren ben. Weliswaar niet naar het scherm van mijn telefoon, maar naar de hemelse verschijning achter de informatiebalie.

Ik zit behoorlijk dicht bij haar in de buurt en kan haar naam op het naambordje lezen. Angelique staat er. Dat klopt helemaal, want haar naam betekent bode van God. Ik zit dus goed met mijn denkrichting richting Engel.

Mysterie 

Er is hier op de boot naar Vlieland iets bijzonders aan de hand en niemand schijnt het door te hebben.

Als in een trance loop ik naar de balie en vraag of ik iets mag vragen. ‘Uiteraard’, zegt ze met een innemende glimlach. Haar stem is nog melodieuzer nu ik op nog geen halve meter van haar afsta met alleen nog de informatie desk tussen ons in.

‘Over welk onderwerp zou je meer informatie willen hebben Tonie’, vraagt ze en buigt zich nog iets verder naar mij toe. 

‘Je doet me opeens zo denken aan mijn vriendin’, hoor ik mijzelf in een soort tranceachtige toestand zeggen. ‘Wat is de betekenis daarvan en waarom lijk jij zoveel op haar’? 

‘Dit is mijn boodschap vandaag voor jou Tonie. Besef waar het vooral om gaat’. ‘Liefde is puur en ook breekbaar’. 

Ik vouw de krant op en stuur een lief berichtje naar mijn lieve vriendin en bied de mannen aan om koffie te gaan halen.

Luistertip: Angel, Sarah McLachlan https://youtu.be/i1GmxMTwUgs?si=pJsAVfjSxm4BXivM

Quote: And the winner is LOVE

Muziek met Passie, plezier, gedrevenheid, verstilling 

Tien jaar geleden ontdekte Tanja de cello. Ooit speelde ze blokfluit. Dit was verplicht tijdens de muziekles op haar school. Ze voelde geen verwantschap met deze uiting van tonen op het stukje hout met gaatjes en ze nam langere tijd afscheid van het bespelen van een muziekinstrument.

Tot tien jaar geleden. 

Ik ben benieuwd wat er toen gebeurde. Wat was de aanleiding van Tanja om te kiezen voor een cello? 

Was ze op een dag aan het stofzuigen en kreeg ze ineens een sterk intuïtief gevoel voor het willen bespelen van dit instrument? Of kwamen de tonen van de cello haar bezoeken tijdens een droom? Of keek ze bij toeval naar een concert en raakte de vrouw met de cello een gevoelige snaar bij haar? We weten het niet.  ‘Dit wil ik ook’, dacht ze en besloot haar overtuiging dat je alles kan worden wat je maar wil in praktijk te gaan uitvoeren.

Tienduizend uur

Dit was het begin van de beroemde ‘tienduizend uur’- regel om een gerenommeerde cello speler te gaan worden.

De weg was lang, hobbelig met soms een  ravijn, maar ze ging stug door met oefenen op weg naar het doel van het ‘Zijn’ van een celliste.

Haar diepste ‘ravijn’ was een optreden enkele jaren geleden, waarbij haar handen dusdanig begonnen met trillen, dat spelen niet meer mogelijk was.

Gelukkig kon ze goed luisteren naar de wijsheid van haar lichaam en de bijbehorende niet helpende verhalen tackelen. Daarnaast kwam ze sterker dan ooit uit dit ‘ravijn’. Ze had namelijk ontdekt dat deze een vriend bleek te zijn, een ultieme richtingwijzer naar zichzelf.

Spreker; angst en passie

Zelf heb ik een vergelijkbare ervaring van optreden met spanning. Ik ben ‘spreker’, maar mijn allereerste openbare spreekbeurt was in mijn beleving nogal rampzalig. Ik kon nog wel redelijk goed spreken, maar de spanning uitte zich vooral in trillende handen, wat op zich niet zo’n probleem was. Maar wel in combinatie met de te droge mond, waardoor ik het glas water dat voor mij stond dringend nodig had. Ook mijn lichaam had mij iets te vertellen waar ik mij op mocht richten. Ik ben erachter gekomen dat je lichaam je niet waarschuwt om het vooral niet te doen, maar je erop wijst dat je hier nog wat persoonlijk ‘schaduw’ werk te doen hebt.

Mijn dorst leste ik uiteindelijk door met twee handen het glas water tot mij te nemen en het mentale stuk loste ik ter plekke op door te benoemen dat ik wat zenuwachtig was en… daarmee was het plotseling verdwenen.

Terug naar Tanja en haar muzikale roeping

Tanja zit met haar tien jaar waarschijnlijk allang boven de vereiste 10000 oefen uren om te excelleren in het hanteren van dit instrument.

Optreden

Daar zaten we met vrienden en familie , zoveel mogelijk vooraan in de concertzaal, weggezakt in het rode pluche. We genoten volop van Bach, Beethoven, Handel en Mahler vertolkt door het enthousiaste Orkest050. Dit onder bezielende leiding van de internationaal befaamde dirigent Rani. Hij bracht met zijn vooral helpende en gedreven houding de muzikanten, publiek en zichzelf mee naar ongekende hoogten, daar waar we nog niet eerder waren geweest.

Ik zag enthousiaste en professionele muzikanten, maar mijn blik werd voortdurend getrokken richting een blonde engel, een celliste pur sang. Ze speelde vanuit haar hart en ziel en het leek alsof zij met haar instrument alle bestaande emoties tot leven bracht in dit moment. Haar cello vertelde onder begeleiding van haar bovennatuurlijke sturing een eigen verhaal over compassie, verbondenheid en liefde en bracht ons allen een moment thuis.

Hemel

De laatste klanken van het optreden stegen langzaamaan omhoog, naar buiten, de oneindige hemel in. Ik kwam gedeeltelijk uit mijn trance bij de staande ovatie en liep aangenaam geraakt naar het café om te landen, want we waren met elkaar ver weg en toch ook even heel dichtbij geweest.

Mensen van het ensemble 050, bedankt voor deze mooie avond.

Luistertip: “Cello Suite No. 1 in G major, BWV 1007 – Prelude” van Johann Sebastian Bach, uitgevoerd door Yo-Yo Ma.https://youtu.be/6CegPCzP5HA?si=bHqA2ftOq0skp7lc