Het is een tijd van overvloed. Een overvloed aan informatie, prikkels, spullen, sushirestaurants, et cetera. Maar voor alles wat je hebt, is het nooit genoeg. En ‘het is nooit genoeg’ is nogal een themaatje onder ons mensen, hè?
(Y-H-B-B is nu een trademark van mij trouwens, alle rechten voorbehouden.)
Ja, alles moet altijd verbeterd worden, maar dat ‘verkeerd’ noemen is dwaas, denk ik. Het zit in de mens om te willen verbeteren en groeien. Alleen: nu ons systeem continu in overflow zit, is het misschien tijd om te erkennen dat het te veel is.
Ons arme brein is er niet op gebouwd. Die miljard prikkels die worden afgevuurd, de stress die in het lichaam wordt gestopt en ‘eten’ of ‘gezellig doen’ genoemd wordt… of de eenzaamheidscrisis waarin we samen zitten.
Samen zitten eenzaam zijn.
De oplossing? Laten we het een keer niet over de oplossing hebben. Want als je oplossingen hebt, heb je ook problemen. Dus laten we het over iets anders hebben. Over kikkers!
Het is vakantie en er komt een berichtje van onze nicht Debra binnen op whatsapp:
‘Lieve familie,
Emma nodigt jullie graag uit a.s. woensdag voor lunch. Een ‘broodje Heerlijk’ staat op het menu en zelfgemaakte ice tea. Jullie zijn vanaf 12:30 welkom. 🤗’
Leeftijd
Na een check blijkt het volgende;
Emma is al 9 en wordt eind mei 10. Ze heeft een passie ontdekt en dat is koken, bakken, het bereiden van speciale maaltijden en culinaire events organiseren. Tenminste dat is mijn aanname. Ik kom op de fiets en tref Emma en haar broer in de tuin. Ze is net bezig om het pas aangelegde kruidentuintje van het nodige water te voorzien.
Ik doe een 80/20 gezondheidscheck en geef vervolgens beiden een zak drop en een chocoladereep. Deze worden direct in veiligheid gebracht. Mijn pedagogisch bedoelde opmerking om het opeten hiervan in overleg met hun moeder te doen, wordt zo blijkt later, afgeserveerd.
Emma en haar broer Liam dekken de tafel en verdwijnen weer in de keuken om de broodjes Heerlijk met ingehuurde hulptroepen in gereedheid te brengen.
Emma’s Place
Ik mag alvast plaatsnemen aan de lange tafel in de tuin. Hier in het voorjaarszonnetje dommel ik wat weg in droombeelden van de topkok Emma.
‘Ik lees een indrukwekkend interview met de volwassen Emma met de Volkskrant. Over hoe het allemaal op haar 9e begon met het idee van het broodje Heerlijk. Over haar ouders die vonden dat ze eerst de lagere – en middelbare school moest afmaken. Over haar latere keuze voor ‘s werelds beste culinaire opleidingsinstituut Le Cordon Bleu Paris, dat elk jaar maximaal 1000 studenten verwelkomt.
Haar fameuze ‘Broodje Heerlijk’ bleek een ticket om tot deze opleiding te worden toegelaten. Het ‘Broodje Heerlijk’ heet tegenwoordig BHE (Broodje Heerlijk Emma). Tegenwoordig zijn overal in Europa haar BHE restaurants te vinden.
Ondertussen is BHE door de World Culinary Awards uitgeroepen tot heerlijkste en meest fantasierijke broodje van Europa.
Wereldtop
Emma behoort ondertussen tot de tien rijkste topkoks van Nederland en wordt wereldwijd steeds meer gevraagd voor adviezen en voor allerlei talkshows. Niet alleen voor advies over culinaire uitdagingen, maar vooral ook voor adviezen rondom het management van haar restaurantketens. Ook wordt ze geprezen voor haar briljante kookboeken.
‘Alles wat ze aanraakt verandert in goud’, lees ik verder in het artikel.
‘Uiteraard zijn mijn ouders er nog steeds voor mij’, legt ze uit en vervolgt dat Tonie, bekend van toniesleefstijl, toniescolumns en toniesPodcasts, haar onbedoeld die middag op het spoor van haar succes had gezet.
Ik ben aangenaam verrast en lees verder: ‘Tonie nam die middag zoete drop en melk- en puur chocolade mee en plaatste een opmerking over 80/ 20’. ‘Dit bracht mij op het idee om nog creatiever te worden met Broodjes Heerlijk’. ‘Ik blijf Tonie voor altijd dankbaar voor zijn geste die middag’, vult Emma aan. ‘
Wakker
‘Oom Anton, wordt wakker’, roept Emma en tikt mij op de schouders. ‘Je broodje Heerlijk staat allang klaar’.
‘Oh sorry, ik was in slaap gevallen’, zeg ik en kijk naar het overheerlijke Broodje Heerlijk van onze kleinnicht Emma.
‘Het was Heerlijk’, zeg ik even later als ik weer op de fiets stap. ‘Misschien een vervolg? ’, probeer ik en kijk haar vragend aan om te testen of mijn dagdroom realistisch was.
Ik hoorde niet goed wat ze toen zei, ze had haar mond vol drop en ze danste ondertussen alweer richting een volgende uitdaging.
De kassières van de plaatselijke supermarkt en ik kennen elkaar al jaren. Ze zijn aardig, we noemen elkaar bij de voornaam en vertellen elkaar wel eens iets. Wat ze niet onthouden is mijn standaard reactie op de vraag of Ãk spaarzegels wens voor pannen, mokken of plantjesplezier. Dat wil ik niet. Ik red me prima met wat ik heb en word liever verlost van bezit. Cadeaus van ex vrienden, boeken die mij niets (meer) zeggen, huiskamerdecoraties die vloeken met nieuwe aanschaf: het mag de deur uit.
Ik hou van opruimen en kan het ook goed. De regel ‘bij twijfel weggooien’ past bij mij en het is overzichtelijk in mijn huis. Dat komt mede omdat ik alleen woon. Het liefst zou ik ook willen opruimen bij mijn vriendin.
Ze heeft te veel spullen, vooral in de keuken. Tientallen kookboeken, ook oudere, zware exemplaren in meerdere talen liggen geklemd tussen hoge keukenkastjes. Mijn liefste kijkt er niet in. Ze neemt folders mee van Albert Heijn, of zoekt naar menu’s op internet. Ik heb geen enkel kookboek. In diezelfde kastjes liggen ook teveel borden die niet bij elkaar passen. En ik heb nog nooit een besteklade gezien met zoveel schilmesjes.
Digitaal opruimen vind ik ook belangrijk, maar ik doe het niet meer. Hierbij overheerst angst. Ik heb meerdere documenten op mijn werk gearchiveerd maar kan ze niet terugvinden. Er zijn teveel mappen, oude en nieuwe.
Belangrijke stukken print ik altijd. Op kantoor heeft lang ‘digitaal rijbewijs halen’ op mijn to-do lijst gestaan, maar ik zag er tegenop me hierin te verdiepen. Wel heb ik onlangs handiger collega’s gevraagd of het digitaal rijbewijs belangrijk is. Ze zeiden van niet en ik heb het item van mijn actielijst gehaald.
Sommige dingen kosten niets maar zijn veel waard. Lang geleden deed ons gezin al aan ontspullen, Eenmaal per jaar op – toen nog – Koninginnedag. De term ‘Ontspullen’ werd nog niet gebezigd en financiële winst was op zo’n dag het belangrijkste voor de kinderen. Ze konden dezelfde dag dan nog speelgoed kopen. Op Koningsdag moet ik wel eens denken aan de man die een keer staand naast zijn fiets ons kleedje met spulletjes op het Bernouilleplein in Groningen bestudeerde. Hij vroeg mij wat ik het mooiste vond op het kleedje. Ik wees een ingelijst tekeningetje aan gemaakt door mijn oudste zoontje.
‘Wat kost dat’, vroeg de man. Ik noemde het bedrag, hij gaf mij vervolgens het geld en zei dat ik het portretje zelf moest houden en niet mocht verkopen. Ik heb het nog steeds en het hangt bij mij thuis aan de muur.
Als er door jou kinderen worden geboren heeft dat nogal gevolgen. Jonge ouders kopen veel voor hun lievelingen. De kleintjes mogen niets tekortkomen. En zodra ze toegang hebben tot financiële systemen kunnen ze de wereldmarkten afstruinen. Ik heb geprobeerd dit effect te dempen door in de jaren negentig van de vorige eeuw bij de overheid te gaan werken als beleidsmedewerker afvalpreventie. Ik heb mijn best gedaan.
Het is begin mei. De natuur heeft zich, na een behoedzame start, nagenoeg geheel ontvouwd met al zijn kleurrijke en explosieve kracht, lenigheid en enthousiasme. De rest van de maand mag het voluptueuze groeien en bloeien op volle kracht doorgaan, waarbij de wat tragere en bedaarde eik en beuk ook hun bladeren het levenslicht zullen laten zien.
Herdenken
Tegelijkertijd staat mei ook voor het actief herinneren en herdenken van overheersing, terreur, genocide, verdriet, verontwaardiging en ongeloof over datgene wat bij ons heeft plaatsgevonden.
‘Dit nooit weer’ is een understatement. Het geweld om ons heen gaat onverminderd door.
Ik bezoek met familie het Nationaal Monument Kamp Vught en ben diep geschokt terwijl ik bij het gedenkteken sta ter nagedachtenis van de 1296 joodse kinderen die vanuit het toenmalige Kamp Vught naar Sobibor werden overgebracht en vermoord. Het gedenkteken op het terrein met alle namen inclusief leeftijd (peuters, kleuters, kinderen) doet mij nog dieper de gruwelijkheden beseffen die hier hebben plaatsgevonden. De gids vertelt dat de kinderen in het kamp direct van hun ouders werden gescheiden en in een aparte barak gedumpt. Het moet een tijdloze hel zijn geweest. De stilte hier op het terrein met een milde voorjaarszon werkt als een therapeutisch hulpmiddel om het nog enigszins te kunnen verdragen.
Gedenkteken
Hier bij het gedenkteken gaan mijn gedachten ook naar de genocide van alle onschuldige burgers; mannen, vrouwen en kinderen in Gaza.
Hier bij het gedenkteken denk ik ook aan alle omgebrachte onschuldige burgers; mannen, vrouwen en kinderen in Oekraïne en ook aan al diegenen die gevangen zitten in een systeem en zich niet kunnen en durven te uiten, omdat het levensgevaarlijk is.
Reflectie
Even voel ik moedeloosheid opkomen, want de geschiedenis herhaalt zich steeds weer op nieuwe plaatsen, op andere manieren en met altijd weer hetzelfde traumatische resultaat.
Troost
Het is begin mei en ik zoek troost tijdens de wandeling door het heerlijk geurende ontluikende bos en verlang intens naar vrede en liefde in mijzelf en om mij heen.
De telefoon gaat en mijn neef Ton is ‘aan de lijn’. Hij vraagt of we zin hebben om gezamenlijk spullen te gaan verkopen op Koningsdag in Vries, op de binnenplaats van hun huis.
Ik verruil mijn passieve ‘bankhangpositie’ van later op de avond naar een actieve en betrokken zithouding. Ik ben gelijk weer alert. ‘Ik heb er zin in’, zeg ik tegen Ton.
Allereerst bedank ik hem dat hij mij belt. Het is ook wel weer eens prettig om een stem te horen en met elkaar te converseren in plaats van heen en weer te typen op een klein schermpje en te wachten tot de definitieve tekst van ‘… schrijft’ in het scherm zichtbaar wordt.
Ik leg enthousiast uit dat ik ‘toevallig’ onlangs net bezig was om mijn kantoor thuis eens op te gaan ruimen. Ik ben namelijk aan het ontspullen.
Wie wil ik zijn
Binnen een kwartier had ik al veertig boeken aan de kant gezet. Te koop, te geef, het maakt niet zoveel uit, wat maar op mijn pad komt. Het zijn allemaal boeken over teamcoaching en veel bemoedigende zelfhulpboeken. Als coach heb ik er veel gebruik van gemaakt. Uiteraard ook voor mijzelf, want wat je geeft is vooral datgene wat je zelf wil (leren), denk ik met tegeltjes wijsheid. Alleen ben ik ondertussen al langere tijd niet meer werkzaam als (team) coach en leidinggevende. Ik besef dat het niet meer past bij wie ik wil zijn. Het sorteren zelf al geeft een prettig gevoel van definitief kunnen afsluiten. Het wegdoen is het allerlaatste zetje om definitief afscheid te nemen van een rol, een functie, een identiteit van weleer.
De opruimadviseur Marie Kondo zou mij complimenteren voor deze innerlijke ordening.
Ik heb ooit een opruimboek van haar gelezen en het allerbelangrijkste advies uit dit boek vond ik ‘Maakt het mij gelukkig als ik dit voorwerp vasthoud?’
Het boek heb ik niet meer; de vraag gaf het antwoord. Het had zijn werk gedaan.
Vriendin
Ik probeer mijn lief ook te enthousiasmeren voor een boeken opruimsessie. ‘Ik heb een band met alle boeken’, spreekt zij bondig en met overtuiging uit.
Ik sta voor de grote imposante boekenkast in onze woonkamer, klim op een stoel en grijp bovenin naar het meest stoffige boek.
Leerboek der opvoedkunde (1970) en lees zomaar een zin hardop aan haar voor waar mijn blik op valt.
‘Bedenken wij dan, dat het pasgeboren mensenkind zich niet eens van de ene zij op de andere kan keren, dat het aan de borst gelegd moet worden, dan is zijn hulpeloosheid werkelijk verbazingwekkend’.
Ik stel haar de wondervraag van Marie Kondo.
Het blijft even heel spannend stil en dan verdwijnt het boek in de doos om mee te nemen naar de rommelmarkt.
Van Angst tot Geluk – Overleven in een Gepolariseerde Wereld
We leven in een tijd waarin ‘angst’ nu al het meest gebruikte woord van 2025 dreigt te worden.
We zijn bang voor wat er eventueel komen gaat, voor wat we mogelijk kunnen verliezen en die angst zorgt voor steeds meer vervreemding van elkaar.
Het nieuws en alle social media maken het er niet beter op. Het voelt als een onophoudelijke reeks zweepslagen die hoop en tegenstand moeten breken en teveel pijn doen. We proberen ons eerst nog te verzetten, maar dreigen uiteindelijk weg te zakken in een mix van apathie, vermengd met haat, angst of onverschilligheid. Polarisatie is niet langer een abstract begrip. Het zit verweven in onze dagelijkse gesprekken. Het gaat over ‘wij’ tegen ‘zij’ en ‘goed’ en ‘fout’.
Maar gelukkig hoeft angst en polarisatie niet het eindstation te zijn.
Temidden van het dagelijkse gebeuk van slecht nieuws heb ik gelukkig elke dag weer opnieuw de keuze hoe ik mezelf ertoe wil verhouden. Het gaat niet over het ontkennen van alle ellende, het gaat vooral ook over wat ik wel kan doen voor mezelf en de ander.
Verbondenheid
Focus vooral ook op plezier maken met elkaar, geniet van vriendschap en een onverwachte ontmoeting. Een glimlach van een vreemde, een leuk gesprekje in de sportschool, op het werk, of in de winkel. Dit zijn momenten waarop we ons verbonden kunnen voelen met iets groters dan onze verschillen. ‘En als het schuurt’, hoor ik mijzelf in gedachten afvragen. Dan zijn juist humor, relativering en het besef dat er een verhaal achter een mening of overtuiging zit, vooral ook belangrijk om te beseffen.
En daar ligt het zaadje voor geluk en welbevinden. Niet het geluk van perfectie of probleemloosheid, maar het besef dat we zelf kunnen kiezen hoe we kijken en vooral ook handelen. Dat we dagelijks ruimte kunnen maken voor empathie. Dat we, in onze dagelijkse contacten, kunnen luisteren zonder direct te oordelen. Positief zijn is geen naïviteit, het is een moedige keuze en hard nodig. Het is bewust kiezen om je niet te laten meesleuren door polarisatie, maar om blijvend te focussen op wat ons verbindt.
De wereld zal altijd schommelen tussen angst en euforie. We leven in een wereld van dualiteit. Waar leg jij de focus op?
We genieten intens van een zonnige vakantieweek in een heuvelachtig en vooral leeg plattelandsgebied in midden Frankrijk. Ik herontdek wat echte stilte is en wat bij zonsondergang duisternis betekent. Alsof het dorp een soort camping is, staat er bij het bordje ‘Jouhet’ vermeld dat het hier stil moet zijn tussen 22 en 06.30 uur. Het is net alsof ze er overdag al voor oefenen, want op enkele huishoudelijke activiteiten met geluid na, is het hier stil.
Ik hou van Frankrijk en kom er al mijn hele leven regelmatig. Ik hou ook van de beroemde ‘Franse slag’. Hier mag alles nog schots en scheef staan, mogen kozijnen afbladderen, deuren kraken, mogen tuinen droog, dor en er niet optimaal onderhouden uitzien. Hier is de ‘keurigheid’ gelukkig ver in de minderheid. ‘Ze zijn hier niet zo precies, behalve met de taal’, overdenk ik en deel mijn ochtend beleving met lichte verontwaardiging.
Baguette
‘Avez vous un baguette’, probeer ik in mijn dapper Frans, waarmee ik denk te vragen ‘ heeft u stokbrood‘?
‘Quoi’? (Wat?) vraagt het meisje en ik meen een behoorlijke verbazing vermengd met achterdocht bij haar te bespeuren.
Ik vertel mijn vriendin dat ‘ze’ toch wat creatiever en een beetje meer inlevingsvermogen met taal mogen hebben en geef het voorbeeld dat een buitenlander bv het woord ‘stoel’ een beetje ongelukkig uitspreekt. ‘Ik kan dan in de context zeker wel opmaken dat het om een ‘stoel’ gaat’, zeg ik enigszins geagiteerd.
Heeft u een toverstokje
Ik besluit op enig moment het toch te checken via een vertaalprogramma op mijn telefoon en tot mijn stomme verbazing had ik het meisje niet om brood gevraagd.
Avez vous un baguette betekent ‘Heeft u een toverstokje’? Of met Frans – Gronings dialect ‘Heeft u een bankje’?
Nu begrijp ik waarom de oudere dame van de zaak erbij gehaald werd.
Uit mijn Mavo Frans komt gelukkig nog het woord ‘pain’ (brood) bovendrijven, dat ik dit keer maar zonder toevoegingen de ruimte in slinger. Even later verlaat ik het pand met un baguette onder de arm.
Ik groet nog vriendelijk met een ‘fijne dag’, of had ik per ongeluk ‘fijne reis’ als afscheidsgroet gezegd?
‘Vreemde taal’ mompel ik en besluit toch maar om na al die jaren Franse les te gaan nemen.
‘Waar krijg ik tegenwoordig energie van’, vraag ik mij in gedachten af.
Het is een positieve en ook nuttige vraag om regelmatig aan jezelf te stellen om bewust te blijven of je nog voldoende doet waar je blij van wordt. Daarbij kun je vervolgens ook stilstaan of deze ‘blijdschap’, passie, of energie (kies het woord die bij je past en geen weerstand oproept) nog steeds klopt.
Geeft het energie, of is het een ingesleten gewoonte geworden? Overtuigingen kunnen immers stollen in de tijd, terwijl jijzelf ondertussen alweer veranderd bent.
De enige constante is verandering
Zo heb ik langeafstandshardlopen inmiddels vervangen door andere manieren van bewegen. Ik fiets meer, maak langere wandelingen en ga momenteel drie keer in de week naar mijn sportschool. Daarnaast ben ik veel aan het schrijven. Word ik hier blij van? Jazeker, want het past bij wie ik momenteel wil zijn, namelijk een fit, gezond, blij en creatief mens.
Net als ik bedenk dat deze blog een en al vrolijkheid uitstraalt, met een hoog halleluja gehalte van ‘doe vooral waar je blij van wordt en dan komt alles goed, lees ik een artikel in Trouw (2 april 2025).
Jongetje
Het gaat over een jongetje van vier dat heel graag een jurkje draagt, ook naar school. Dit jongetje wil graag doen waar hij blij van wordt en de ouders willen hem graag hierin volgen en tegelijkertijd ook weerbaar maken voor de buitenwereld. Ze schrijven naar de psycholoog in de rubriek ‘opvoedkundige vragen’ voor ondersteuning en advies.
Reacties
Ik schreef in mijn column ‘Mag ik meedoen’ (17-01-2020) over uniek mogen zijn en tegelijkertijd ook erbij willen horen. Uniek zijn in iets wat de meerderheid ok vind, oogst bewondering en uniek zijn in iets wat een klein percentage tof vind, krijgt dan weer minder applaus, roept vragen op, of erger, wordt afgekeurd.
De ouders volgen het jongetje in zijn wens en tegelijkertijd bereiden ze hem (en zichzelf) ook voor op mogelijke nare reacties. Zowel ouders, alsook het jongetje zullen zeker ook vaker negatieve reacties krijgen, variërend van een andere mening, tot oordelen en de beruchte niet helpende reacties vanuit angst.
‘Niet je hoofd boven het maaiveld uitsteken, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’, zijn bekende calvinistische spreekwoorden die je proberen klein te houden.
Pleidooi
Ik doe gewoon lekker waar ik zelf blij van word, zolang ik dit respectvol doe naar mezelf en anderen, besluit ik nogmaals. Met dank aan het jongetje.
Ik weet namelijk dat de reacties niet over mij gaan, maar over die ander zelf, dus laat ik het daar ook.
Ik denk nog even aan het jongetje en zijn lieve en wijze ouders en hoop dat hij vooral zichzelf mag blijven, of het nu in een jurk, of broek (of variaties hierop) mag zijn.
Onze leef-tijd is beperkt, dus haal alles eruit, wat goed voor jou en jouw omgeving is.
‘Dit voorjaar ben ik gearriveerd in de herfst van mijn leven’, realiseer ik mij en probeer iets van berusting in mijzelf te bewerkstelligen. Vorig jaar voelde al anders, omdat ik bij vijfenzestig in aanmerking zou komen voor allerlei ouderen kortingen. Tenminste dat dacht ik. Het blijkt al vanaf zestig te kunnen, hoorde ik onlangs. Ik hield mij er niet zo mee bezig. Mijn gepensioneerde vriend vertelde mij heel enthousiast dat hij gebruik maakt van een NS kortingskaart, kortingen voor musea en andere cultuur en zelfs het bootkaartje naar de Waddeneilanden is voor de oudere goedkoper, vertrouwde hij mij toe.
Hiermee komt gelijk mijn vraag, waarom voor ouderen, terwijl jonge mensen (gezinnen) het in die fase juist extra hard nodig hebben?
Mijn reis tot nu toe liep via de uitgestippelde route van baby, peuter, kleuter, kindertijd, adolescentie, jongvolwassenheid, middelbare leeftijd en is nu officieel aanbeland bij halte ouderdom.
Vrij reizen
Hierdoor moest ik denken aan vroeger. Mijn moeder had een NS kaart, waarbij zogenaamde ‘vrij reizen keuze dagen‘ waren opgenomen.
Vaak realiseerde zij zich met een schok dat de vrij reizen deadline alweer te snel in zicht kwam en dus moest er ‘hals over kop’ alsnog gratis dagtochten bedacht en ingepland worden. Toch weer drukte en stress waren het gevolg.
‘Wel confronterend’, denk ik en check nog even of het wel echt klopt.
Het staat echter onverbiddelijk en duidelijk beschreven. De middelbare leeftijd loopt van je veertigste tot je vijfenzestigste.
‘Ik ben er dus sowieso al overheen’ besef ik gelaten en spreek het woord ‘ouderdom’ een aantal keren hardop uit, om te checken hoe dit voelt.
Bemoedigend
Ik zit dus in de ‘herfst’ en heb daarna ook nog hopelijk de ‘winter’ denk ik en deze gedachte stemt me gelijk iets hoopvoller.
Het ministerie van gezondheidszorg heeft de ouderdom opgesplitst in de zogenaamde derde fase van jonge vitale ouderen en de vierde fase van afhankelijkheid. Mocht je de zeventig halen, dan ben je automatisch een bejaarde geworden en hopelijk een krasse vitale bejaarde. Nog steeds kun je dan ook tot de categorie vitale oudere behoren.
‘Winter’
U bent aangekomen bij de finish vanaf 80 jaar (en kunt helaas niet terug naar Start)
Je bent nu officieel hoogbejaard. Nog steeds kun je dan een vitale hoogbejaarde zijn. Dus deze finish kan nog best een tijdje duren, afhankelijk van vele factoren en vooral ook leefstijl.
Uiteindelijk komt de vierde fase eraan; ‘de afhankelijkheid’.
Retorische vraag
‘Ik heb dus nog wel een tijdje te gaan’, besluit ik opgelucht en probeer maar weer vooral in het Nu te blijven om te genieten en dankbaar te zijn voor mijn leven.
Was deze uiteenzetting voor jou als lezer ook nuttig, of zijn het vooral de stuiptrekkingen van een jong vitale oudere, die (ook) nog zo graag jong wil zijn?
Het was ondertussen al een behoorlijke tijd geleden dat er door mijn vriendin een voor mij onbekend product op het boodschappenlijstje was geschreven.
Ik had aangeboden om voor het verjaardagsfeestje alle boodschappen te gaan doen. Dit keer had de vrouw de lijst samengesteld, het ging immers om mijn verjaardagsfeestje en zij had aangeboden om de catering te verzorgen.
De zorgvuldig door haar samengestelde lijst bestond uit drie pagina’s met allerlei producten die gekocht moesten worden voor alle heerlijkheden. Voor vertrek scande ik nog even snel de lijst en daar stond het, ‘Agar Agar’.
Zelf doen
Ik had er nog nooit van gehoord en ik loop al ruim 65 jaar mee. ‘Was het een grap van mijn vriendin’, zo vroeg ik mij een beetje onzeker en achterdochtig af? Ik had immers een nogal bijzondere uitnodiging naar iedereen gestuurd, met het verzoek om hun reactie op de uitnodiging, als cadeau. (Zie hiervoor de interessante, leerzame en boeiende column ‘Cadeautip bij verjaardag’, (14-03-2025) die de creativiteit stimuleert. Ze was ondertussen even de deur uit en ik besloot om dit helemaal zelf te gaan oplossen.
Ken ik niet
‘Dit kan ik natuurlijk nooit vragen aan de medewerkers van de plaatselijke supermarkt’, besloot ik.
Meestal liepen er erg jonge en nonchalant vriendelijke winkel hulp- verleners langs de schappen, om deze te blijven voorzien van voorraad.
Mijn ervaring was dat alle vragen voorbij de basics bijna altijd een glazige reactie gaven, waarbij na aandringen mijnerzijds de ‘voorraad zakcomputer’ dan maar geraadpleegd werd. ‘Niet meer in voorraad’, was meestal het standaard ontnuchterende vervolg antwoord. Hiermee werd er op betrekkingsniveveau gecommuniceerd dat ik maar iets meer toegankelijker moest uitkiezen en vooral niet moeilijk moest doen.
Focussen
Ik had geen zin om weer in een staat van ergernis, minutieus alle schappen, staand en schuifelend, soms bukkend en gehurkt op de grond bij langs te scannen op iets waarvan ik bij voorbaat al vermoedde dat het toch niet aanwezig zou zijn.
Ik had trouwens wel een heel prettige associatie bij Agar Agar. Het had iets mysterieus en klonk vrolijk en zangerig. Ik kreeg associaties met de Maori’s en hun hakahaka zang en dans, ik dacht aan sjamanen, ayuasca en diepere bewustwording.
Vandaar dat ik daardoor waarschijnlijk een geheel andere en dus behoorlijk positieve vibe had bij het stellen van de vraag aan het winkelpersoneel.
Connectie
Het werden jolige en mooie contactmomenten met meerdere jonge medewerkers, die het product weliswaar niet kenden, echter wel openstonden voor dialoog en andere hulplijnen.
Op een gegeven moment waren er drie medewerkers bezig om mij te coachen bij de zoektocht naar AgarAgar. In verbinding met het hoofdkantoor van deze supermarkt kreeg ik nog het aanbod dat het product ook naar mij opgestuurd kon worden.
Mijn laatste hulplijn was mijn partner die ik ter plekke belde. ‘Laat maar, is ook niet zo belangrijk, ik heb wel een alternatief’, zei ze kort en krachtig.
Ik besloot tot een lange pauze.
Vraag
‘Agar Agar is een stuk krachtiger dan het alternatief, wel zo’n tien keer! Maar weet jij hoe je Agar Agar gebruikt’? (bron internet)
Tonies columns (Elk weekend😎) 