Categorie: 2023

Over ouder worden

Het is weer zover. Ik mag naar het afval breng station. Ik noem het nog net geen hobby, maar vind het altijd heerlijk om met auto en aanhanger naar de stort te gaan. Hier ervaar ik de geneugten van het betere smijt- en gooi werk van spullen en neem op deze manier ritueel afscheid van datgene wat tot het verleden gaat behoren. Soms gaat deze euforie gepaard met opluchting, vermengd met een opgeruimd gevoel in hoofd en hart. Soms is er weemoed en melancholie. Altijd verlaat ik uiteindelijk het terrein weer lichter, zowel letterlijk alsook figuurlijk.

Container nr.17

Tegenwoordig mag je vier keer per jaar gratis je grof vuil wegbrengen en maakt het niet zoveel meer uit wat je wegbrengt. De nieuwe uitdaging is vooral om het afval in de juiste container te deponeren. Want hoort een tv tafel met glas in de glascontainer of in de grof vuil container? Nee, in container nr 17. Dat weten de medewerkers dan weer. Zij lopen behulpzaam rond op het terrein om het scheiden van het ‘grof vuil’ op de juiste manier te laten verlopen. ‘Volgens mij is container 17 een synoniem voor de – ‘ik weet het ook niet- bak’, denk ik en laat het meubelstuk in de diepte verdwijnen.

Dit keer zijn we bezig om het huis van mijn schoonmoeder leeg te halen. Het is gelukkig nog geen definitief afscheid, maar ze is dringend verhuisd naar een verpleeghuis. Tegelijkertijd is het ook wel een afscheid. Zij heeft hier namelijk een heel leven gewoond en kan zichzelf alleen niet meer redden. In de verschillende slaapkamers staan nog de complete inrichting van haar kinderen, die al meerdere generaties lang uit huis zijn. De tijd staat hier op de bovenverdieping al heel lang stil. 55 jaar lang heeft zij in dit huis gewoond. Dat levert uiteindelijk ook een gigantische hoeveelheid spullen op, die nu weg moeten.

Herinneringen

In een eerste ronde worden spullen met emotionele en/of praktische waarde gescheiden van de rest. Deze ‘Marie Kondo’ methode is behoorlijk effectief. Ook een enkel praktisch voorwerp wordt meegenomen en op deze manier hergebruikt.

Langzamerhand komt er ruimte, waarmee ook de eigenheid en sfeer meer en meer uit het huis verdwijnt. Herinneringen zitten nog wel in de muren en de vloeren. We halen de vloerbedekking eruit en daaronder komt het voor haar kinderen bekende gele zeil van nog eerder nog eventjes te tevoorschijn.

Wij rijden ondertussen af en aan naar de stort en ook naar kringloopwinkels. Het valt mij op dat deze winkels allemaal overvol zijn. Ik ben mij even pijnlijk bewust van ook mijn eigen (on) duurzaamheid en van onze wegwerp (consumptie) maatschappij. ‘Dit moet anders’, besluit ik en gooi de laatste planken in de container voor hout.

Game over

‘Boem Paukeslag’, we horen plotseling een zware doffe dreun achter ons in de dubbelassige aanhanger. De salontafel met ingelegde stenen zakt door zijn poten. We verleggen de koers van kringloopwinkel nog eenmaal naar de stortplaats. ‘Game over’, denk ik berustend en begrijp de boodschap en metafoor van de tafel wel.

Luistertip: gassed and stoked, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=RHU20ptYpgc

Sometime I dial your phone number by mistake. And this is what I hear [Chorus] This is no longer a working number, baby. Please redial your call

Leestip: Gedicht Boem – Paukeslag, Paul van Ostaijen 

Het Laatste Beatles concert 

Eindelijk heb ik de juiste apparatuur in huis om de documentaire Get back (blue ray dvd) van the Beatles te bekijken. In 2021 zijn 60 uur beeldmateriaal en 150 uur audio opnames verwerkt in een documentaire van 7,5 uur. Deze documentaire bevat een serie van drie dvd’s met vooral materiaal van de oefen- en opname sessies uit januari 1969 voor een concert en een album.

Get back

Ik kan mij de hit Get back (1969) nog goed herinneren. Ik was tien jaar en fietste naar een vriendje in het zuiden van de stad Groningen. Uit een open raam schalde ‘Get back’. Ik stopte en luisterde geïntrigeerd naar dit voor mij indrukwekkende nummer. Het gerucht speelde al een tijd dat the Beatles uit elkaar zouden gaan en toch waren ze er nog steeds. In maart 1970 brachten The Beatles hun laatste album Let it Be uit. In diezelfde maand valt de band uit elkaar en komt er een eind aan het imposante Beatles tijdperk.

Zowel muzikaal alsook systemisch is het een interessante documentaire. Het is ontroerend mooi om te zien hoe ze toch samen ongedwongen spelen en plezier hebben bij het jammen en schrijven van composities , ondanks alle ‘spanningen rondom besluitvorming’ over ‘hoe nu verder’. Het respect voor elkaar valt op, ondanks alle meningsverschillen. Ook wordt een maand lang alles gefilmd voor een film die er ook niet komt. Sinds het overlijden van hun manager Brian Epstein in 1967 op de leeftijd van 32 jaar, zie je vooral de stuurloosheid van de bandleden. Ik realiseer mij nu ook dat het toen nog erg jonge mannen waren van nog maar achter in de twintig. Ze waren op deze jonge leeftijd al ‘onsterfelijk’ geworden. 

Muziek raakt

Ik vraag mij retorisch af waarom de docu mij niet alleen maar muzikaal interesseert, maar vooral ook in het hart raakt. Het is namelijk een deel van mijn eigen geschiedenis, waarbij hun muziek vele herinneringen oproepen. Tijdens de jaren zeventig draaiden we (lp’s) op onze ‘zolderfeestjes’ vooral ook Beatles nummers, ook al waren ze al uit elkaar. Er werd ‘geslowd’ op de trage nummers zoals the long and winding road en let it be.

Eerder schreef ik een column met de titel ‘muziek als medicijn’. (15 november 2019). Muziek is voor mij verbonden met mooie, onroerende en voor mij belangrijke herinneringen en kan werken als een positieve conditionering. Oftewel het verbind mij weer met datgene wat de moeite waard is, met datgene wat raakt.

Nostalgie 

Is het nostalgie? Uiteraard zit er ook heimwee en melancholie bij, want die tijd is allang voorbij. Vooral de herinneringen aan vroeger doen mij ook de tijdelijkheid van mijn eigen leven beseffen. De tijd slaat een groot gat tussen mijn jongere en oudere zelf. 

Dakconcert 

Uiteindelijk besluiten de Beatles om een mini concert op het dak van hun eigen (Apple) studio, in het centrum van Londen, te geven. Na een maand in de studio hebben ze genoeg  materiaal voor nieuwe lp’s en ze geven onaangekondigd een mini concert. Het is tussen de middag en dus lunchpauze. Langzamerhand wordt steeds duidelijker dat er daar op het dak iets bijzonders plaatsvind en neemt de samenscholing en ook de verkeerschaos steeds meer toe. Uiteindelijk wordt na 45 minuten het concert door de politie afgebroken. Dit was het laatste en tevens unieke live optreden van the Beatles. 

Tijd is relatief

Ook al liep alles anders; geen officieel concert, geen film en binnen afzienbare tijd geen Beatles meer, geniet ik Nu volop. Ruim vijftig jaar later mag ik alsnog ‘getuige’ zijn van het ontstaan van prachtige nummers, van het belang van doen waar je blij van wordt en om het mini dak concert in z’n totaliteit alsnog mogen meebeleven. Tijd is relatief.

Dankjewel Beatles.

Luistertip: Get back, the Beatleshttps://www.youtube.com/watch?v=IKJqecxswCA 

Quote: verbind je vooral met datgene wat de moeite waard is en ontroerd.

Het heilige vuur van woede is liefde

Misschien ken je Cupido. Hij is de Griekse God van de liefde en verlangen. Ook wel Amor, of Eros genoemd. Zijn levenswerk is om liefdespijlen af te schieten op mensen, om ze letterlijk in het hart te raken. Dit heeft zeker ook positieve gevolgen, alleen blijkt dat verliefdheid en verlangen uiteindelijk niet de beste oplossing is voor een harmonieus leven en dus vrede.

Verliefdheid is namelijk een behoorlijk verwarde staat van existentie en een harddrug die gevaarlijk kan uitpakken. Je ziet namelijk de werkelijkheid nog minder goed dan de gemiddelde mens normaal al (niet) ziet. Je ervaart ook alleen maar, nogal uitvergroot, de positieve karaktereigenschappen van de ander. Je concentreert je monomaan alleen nog maar op deze ene persoon. Kortom, het is een nogal egocentrisch gebeuren, waarbij anderen worden uitgesloten. Daarnaast is er een gerede kans dat als de neurotransmitters zijn uitgewerkt, de verliefdheid gevoelens kunnen omslaan in het tegenovergestelde. Daarmee ben je weer  terug bij af.

Onderweg

Ik zit in de internationale trein en ben op onderweg naar Cupido. Na enig uitzoekwerk blijkt hij tegenwoordig met andere Goden ergens op de Olympusberg te wonen. Ik stap 140 kilometer ten zuiden van Thessaloniki (Griekenland) uit. Mijn missie is om te helpen vrede in de wereld te bewerkstelligen. ‘Het moet toch gewoon kunnen’, denk ik strijdlustig. Alleen had zelfs de Artificial Intelligence Chat Gpt geantwoord dat het nog niet zo makkelijk zou zijn. ‘Dit klinkt niet bemoedigend’, somber ik. Want deze mega computer vertegenwoordigd alles van wat wij mensen over dit onderwerp al gedacht en geschreven hebben. Opeens heb ik een ingeving om het een God te vragen. Ik geloof namelijk in een tweede kans voor iedereen, dus ook voor Cupido.

Op het kleine stationnetje van Olympus aangekomen, blijkt Cupido vlakbij te wonen. Na een uurtje klimmen sta ik al bij zijn huis op ‘De berg van de Goden, nr 4’. ‘Kom verder’, zegt hij vriendelijk. ‘Wat kan ik voor je doen’. Ik leg hem mijn missie uit, vertel uitgebreid het treurige verhaal dat het de mensheid maar niet lukt om in vrede met elkaar te leven en vraag tot slot zijn hulp.

Stel de juiste vragen 

‘Dat is al heel mooi dat je de vraag stelt’ zegt hij. ‘Niemand vraagt namelijk tegenwoordig meer hoe we met elkaar in vrede kunnen leven. Alsof iedereen zich erbij neerlegt, dat het toch nooit gaat lukken’. ‘Het moet lukken’ roep ik strijdlustig. ‘Help ons, wat moeten we doen’, vraag ik. ‘Op zich is het simpel’, zegt Cupido.

‘Als een meerderheid van de wereldbevolking de juiste werking van De wet van polariteit begrijpt en toepast, zal het vrede zijn’. ‘Ok’, zeg ik. ‘Je bedoelt het fenomeen licht en donker, haat en liefde, warm en koud, positief en negatief’? ‘Ja’, zegt Cupido. ‘Dus ook Oorlog en Vrede’. Het blijft verder stil…….

‘Dit is het?’, zeg ik met overslaande stem. ‘Kom ik hiervoor helemaal naar jouw berg, om een theoretisch verhaal aan te horen?’, roep ik boos vermengd met opkomende wanhoop. ‘Ik ben het helemaal zat’, het moet nu maar eens afgelopen zijn’ roep ik. Ik voel mijn gehele lichaam trillen van woede. ‘Geweldig, dit is exact het antwoord’, dit is precies wat ik bedoel’, zegt Cupido verheugd. ‘Het heilige vuur van woede is liefde’, glimlacht hij. Vertwijfeld kijk ik Cupido door mijn tranen heen aan. ‘Jij zet je woede om in liefde’, dat is fantastisch en het enige antwoord, verduidelijkt Cupido en geeft mij een bemoedigend klopje op de schouder.

‘Het gaat jou lukken’, alleen nog even duidelijk uitleggen aan de mensheid. Hij neemt mij mee naar de uitgang. ‘Succes’, roept hij vriendelijk en zwaait mij uit bij het tuinpad van zijn vader.

In de trein naar huis zing ik een mantra van John Lennon op de maat van het samenspel van de ijzeren treinwielen met het spoor ‘all we are saying, is give peace a chance’.

Luistertip: Give peace a chance, John Lennonhttps://www.youtube.com/watch?v=C3_0GqPvr4U

Quote: Het heilige vuur van woede is Liefde

Watermanagement en klimaatverandering

‘Hoe dichtbij zou het water hier op de dijk geweest zijn met storm Poly enkele weken terug’, vraag ik aan de fietser naast mij. De zee ligt er nu een beetje gezapig bij, enkele kilometers ver weg van de dijk. Ik sta op de Waddendijk bij het Dijktempel monument Marrum bovenin Friesland. Het is erg warm met een brandende zon en ik smeer mijzelf nogmaals in met zonnebrand crème. ‘Dom dat ik mijn  petje ben vergeten’, denk ik berustend.

Leegte

Het is leeg aan beide kanten van de dijk. Tenminste zo voelt dat. Nu de pedalen van mijn fiets even pauzeren, hoor ik pas hoe stil het hier is. Mijn inschatting is dat de dorpjes aan de horizon op zo’n vijf km afstand liggen. Er tussenin akkerbouw. Boeren verbouwen hier op de vruchtbare zavelgronden hun pootaardappelen, uien, suikerbieten en tulpen, lees ik op internet. Maar nu is het op een enkele boer met tractor na, helemaal stil. Ik voel mij hier samen met de schapen op de dijk als een toeschouwer van het leven.

Monument de Dijktempel

De ‘Dijktempel’ met een gewicht van vierhonderd ton van beeldend kunstenaar Ids Willemsma, ‘draagt’ een stukje oude dijk op een groot stalen platform, ondersteund door meters hoge stalen peilers. Ik lees op het monument dat tussen 1963 en 1993 er 66 kilometer dijk op deltahoogte is gebracht. In 1993 feestelijk onthuld door de toenmalige commissaris van de koningin, Hans Wiegel. 

De fietser woont vlakbij de dijk. Hij vertelt mij dat in 1993 hij vlak na de feestelijke afsluiting een keer bij stormachtig weer ‘s nachts ging kijken. Het water stond tot bovenaan de dijk. ‘Ik had al natte voeten’, zei hij verontwaardigd. ‘Lang werd er weggekeken’, vertelt hij en pas sinds enkele jaren  worden de dijken in heel Nederland, inclusief Afsluitdijk, nogmaals verhoogd. ‘Hoe hoog kun je gaan’, zeg ik hardop. ‘Hoe snel zal het gaan met de opwarming’, antwoord de meneer. Hij stapt weer op zijn fiets en we wensen elkaar een prettige dag verder.

Op een of andere manier voel ik mij wat gedesillusioneerd. De zon is opeens een potentiële bedreiging. Het onschuldige water ver weg is niet meer zo gezapig en onschuldig.

Thuis

Thuis zoek ik verder op ‘watermanagement’. Niets te vinden over ‘1993’ en dat al bekend zou zijn dat de verhoging van de dijken toen al niet hoog genoeg was. Ik kom informatie tegen over de hbo bachelorstudie Watermanagement. Naast informatie over het organiseren van een duurzaam en veilig watersysteem lees ik dat je ook algemene vaardigheden leert als onderzoek verrichten en communicatieve vaardigheden. Beide essentieel voor de veiligheid en opvang van ons land met zijn bewoners. ‘Ook handig om op een juiste manier slecht nieuws gesprekken in combinatie met opvang te kunnen voeren’, denk ik een beetje cynisch.

Nieuwsgierig klik ik op de informatieve site ‘overstroom ik.nl’.

Waar ik woon zal het water bij een dijkdoorbraak zo’n anderhalve meter hoog komen te staan. Er zijn ook informatieve filmpjes bij met een keuzemenu voor ‘Blijf ik thuis?’ en ‘Vertrek ik?’ In beide gevallen wordt aangeraden om naast water, voedsel, medicijnen ook de transistorradio mee te nemen. En passant wordt vermeld dat geen enkele voorziening dan nog werkt…

Niets aan de hand (?)

Het ergste vind ik nog het bemoedigende (niets aan de hand) muziekje bij de beide tekenfilmpjes. ‘Zal ik toch maar weer een transistorradio kopen’, vraag ik mijzelf af. Ik had er verscheidene, waarschijnlijk ooit opgeruimd in het kader van de ‘vooruitgang’. ‘Ik zal eens checken of kinderen het woord ‘transistorradio’ kennen’, bedenk ik en ik vraag mij af, waar je veilig een voorraadje drinkwater kan bewaren? Of, zal ik toch liever blijven geloven dat we het ‘klimaat verandering tij met z’n allen kunnen keren’? Het hoogwater beschermingsprogramma tengevolge van klimaatverandering loopt in ieder geval tot 2050.

Luistertip: despite repeated warnings, Paul McCartneyhttps://www.youtube.com/watch?v=5vDVZNOFMEM 

Het is bijna weer zover. In een klein stilte moment, zit ik op de veranda in de namiddagzon en denk terug aan de verjaardag cadeaus die ik de afgelopen jaren aan mijn geliefde heb gegeven. Het waren cadeaus variërend van praktisch tot romantisch. Het verjaardagscadeau van een paar jaar geleden staat mij nog goed bij; de wens betrof een handgemaakte ring met edelsteen. Deze had ik in het geheim bij atelier ‘t Sieraad in Amsterdam gekocht. De ring meanderde tijdens onze fietsvakantie een week lang stiekem mee, zorgvuldig opgeborgen in mijn fiets stuurtasje.

Tijdens het moment suprême verbleven we in een gemoedelijk klein hotel te Willemstad (Noord Brabant, vlakbij Zeeland) en vond het cadeau ritueel plaats tijdens het ontbijt. Het zingen ging bijna fluisterend, omdat ik weet dat mijn partner niet houdt van ‘de schijnwerpers’.

Het klopt wat ik ooit gelezen had; je geheugen onthoudt beter als er veel gevoel en romantiek aan gekoppeld is. ‘Leef dus voluit en intens met veel liefde en romantiek, want dan kun je dubbel zoveel genieten’, stel ik voor mijzelf vast en heb hiermee weer een mooie quote. Dit jaar laten wij ons door allerlei  activiteiten en beslommeringen in beslag nemen en komt er zowel bij mij, alsook mijn partner niet veel creativiteit naar boven met betrekking tot een verjaardagscadeau (wens)

Artificial Intelligence

Ik besluit een hulplijn in te schakelen en vraag deze Artificial Intelligence om ideeën en inspiratie te verstrekken voor het perfecte cadeau. ‘Chat Gpt is gespecialiseerd in het voeren van dialogen met de gebruiker,’ lees ik. Ik vraag het,  hem, of haar om een passend cadeau te bedenken en ik moet toegeven dat er snel en efficiënt een hoeveelheid aardige suggesties gegeven wordt. Ik hoef niet perse de wensen te kennen, zegt ‘Chat’ en mij wordt geadviseerd om ‘het mysterie te omarmen’. Ik krijg direct een rijtje met tips in de vorm van ‘ten eerste tm ten derde’ en tot slot krijg ik nog een bemoedigende samenvatting, die ik hierbij met jullie deel;

‘Omarm het als een kans om creatief te zijn, naar aanwijzingen te zoeken en nieuwe herinneringen te creëren. Onthoud dat het niet alleen gaat om het geschenk zelf, maar ook om de liefde en aandacht die erachter schuilgaat. Uiteindelijk is het de gedachte die telt, en met een beetje moeite en creativiteit kun je het mysterie ontrafelen en Joke een geschenk geven dat haar hart zal verwarmen’.

‘Ok, ik ben weer terug bij af’, oftewel ik zal toch zelf iets moeten ‘omarmen’. Ik geef voor mijzelf toe dat ik ‘Chat’ ook een beetje irritant vind met het tot twee keer toe ‘omarmen’ advies.

En dan komt plotseling een idee naar boven.

Ik koop een mooie kaart en noteer 5 alternatieve cadeaus die niets met geld te maken hebben en alles met aandacht en liefde. ‘Was ik hierop ook zonder Chat Gpt gekomen’, vraag ik mijzelf een beetje onzeker af. ‘Misschien ook een leuke vraag voor ‘Chat’, bedenk ik en stel de vraag. Uiteindelijk laat deze ‘genderneutrale chat’ (want dat heb ik gelijk ook maar even gevraagd) mij in verwarring achter, want ik krijg als antwoord dat ik het absoluut ook zonder Chat Gpt kan en krijg daarbij zeven uitgebreide punten van aandacht. ‘Oh paradox’, roep ik vertwijfeld, want ik had het zelf niet zo bedacht.

Ik ga maar even wandelen ,….zonder Chat Gpt en andere digitale hulpmiddelen.

Luistertip: Spaceman, Sam Ryderhttps://www.youtube.com/watch?v=9H5386XBr80

‘But I am only human, and I am drifting in the dark’ ‘and I wanna Go home’

Mijn klimaat, jouw klimaat, ons klimaat 

De afgelopen weken voelde als een lange lome vakantie, alsof ik in het zonnige zuid Frankrijk verbleef. De zon scheen onophoudelijk en uitbundig, de avonden waren zwoel en aangenaam. De temperatuur steeg overdag steeds tot recordhoogte en daarmee nam mijn vakantiegevoel gelijktijdig ook toe. Alles vertraagde, zelfs onze jonge speelde poes lag overdag vooral in schaduwplekken. De zwaluwen in het nest boven de veranda werden ook (vooralsnog) door haar genegeerd. 

Ik hou van lange warme zomers, echter sinds de klimaatverandering steeds duidelijker vormen aan begint te nemen en de gevolgen zichtbaar en voelbaar zijn, voelt het genieten van het prachtige weer nogal dubbel. Het is dit weekend in juni erg warm. We hebben meerdere gasten in verband met een familie reünie. De ‘zitjes’ hebben we in alle vroegte al op verschillende plekken in de tuin gecreëerd. De ‘hang-zitplek’ onder de grote appelboom lijkt ons veruit favoriet en we schuiven de stoelen in een halve kring onder de appelboom.

Appelboom

De grote stoere oude appelboom is onze trots en nu een ‘rots in de branding’ om ons met zijn imposant bladerdak te beschermen tegen de extreme hitte en de felle zon. Ik zit met m’n drankje bij de boom en observeer onze boom eens goed. Vorig jaar gaf zij meer dan overvloedig appels en nu was er in het voorjaar extreem weinig bloesem. Dit najaar dus een schrale oogst. ‘Misschien neemt de boom even een pauze’, denk ik en betrap mijzelf erop toch een beetje ongerust te zijn. Ook zie Ik dat er behoorlijk veel blaadjes op de grond liggen, niet normaal voor deze tijd van het jaar. 

Ik lees dat Nederland momenteel te maken heeft met de langste periode zonder regen, de langste regionale hittegolf en alwéér de heetste juni ooit gemeten. De hitte en droogte records worden trouwens sinds 2017 jaarlijks verbroken. Ik vind dat een 112 alarmmelding waard.

Het extreme zomerweer lijkt voorlopig voorbij, aldus het knmi. De meeste mensen gaan nog behoorlijk luchtig gekleed, passend bij warm weer, ook al kan ‘s avonds weer een vest of iets dergelijks prima aan. Het is net alsof de afkoeling nog niet goed tot ons doordringt. ‘Net als de gevolgen van klimaatverandering’, somber ik.

Maar we zitten ondertussen weer in ‘oer Hollands wisselvallig weer’, met wisselende luchten met verschillende soorten bewolking en af en toe zon, hier en daar een bui, wind uit alle richtingen en het weer dat alle kanten op kan gaan. Zoals we gewend zijn….en we hopen weer op de volgende prachtige dagen.

Vanzelfsprekendheid 

Het rommelt nogal met de vanzelfsprekendheid van de natuur. ‘Ik doe mijn ogen even dicht en zie een aarde met vreselijke droogtes, hitte, overstromingen, ziektes, oorlogen en ander geweld, miljoenen mensen op de vlucht als opgejaagde dieren. De totale chaos’. Het is een deel van mijn tekst uit de film ‘de laatste heilige’, (Jef Caelen) waarin ernstig gewaarschuwd wordt voor de gevolgen van klimaatverandering. Helaas is veel hiervan ondertussen al realiteit. Met een schok realiseer ik mij dat niets meer in de natuur vanzelfsprekend is. Er is blijvend iets (in mij) veranderd. ‘Gisteren’ is definitief voorbij en hoe zal het ‘morgen’ zijn?

Ik sta op en leg even mijn beide handen liefdevol tegen de stevige stam van onze appelboom. ‘Blijf bij ons’, fluister ik bezwerend en fantaseer dat de conditie van de boom staat voor hoe het met de aarde is gesteld. Een soort thermometer van het klimaat vanuit onze tuin. Ik loop naar de veranda om de muziek aan te zetten en zing mee;

‘and the tears coming streaming down your face, when you lose something you can’t replace’….Stuck in reverse and I will try to fix you.

Luistertip: Fix you, Coldplayhttps://www.youtube.com/watch?v=k4V3Mo61fJM 

Quote: zorg goed voor jezelf, plant een boom

Een vriendin vroeg mij hoe het festival was geweest en ik appte haar dat het vooral een blij en gezellige (familie) happening was, met mooie muziek. Maar er was veel en veel meer.

Ik was nogal onder de indruk van de zonnige performance en zang van Stien (S10), waarbij haar vertolking van het nummer ‘de leven’ mij ontroerde, om even later haar oproep en voorbeeld te volgen om (ook bij 30c) ‘lekker uit je dak te dansen, alsof je thuis alleen voor de spiegel staat’. ‘Ook jullie meedoen daar op het VIP podium’, gaf zij met een ‘engelen sneer’ aan.

Gregory Porter en zijn band namen mij mee naar muzikale hoogtepunten van puurheid, (stille) ontroering en ik was blij verrast met zijn gevarieerde live vertolkingen. Ik ken zijn meestal rustig easy listening repertoire. Zijn donkere stemgeluid alleen al zorgt voor ontspanning en relativering. De band leverde zowel intiem kleine-, alsook opzwepende muzikale momenten. Love was zijn thema en dat droeg hij zeer natural en overtuigend uit. Zijn slotnummer ‘thank you’ aan het eind was tegelijkertijd zijn respectvolle ‘thank you’ aan ons. 

Lionel Richie had een indrukwekkende beeld-, licht en geluid show. Hij is nog altijd een wereldster en een ras performer met een geweldig gevoel voor humor. Er was een hoog nostalgie gehalte tijdens zijn optreden, waarbij het opviel dat zelfs de jonge meiden uit ons familie- en vrienden groepje meerdere nummers konden meezingen. Tussen alle joligheid door werd Lionel nog even bloedserieus bij het benoemen van alle ellende, oorlogen en ander geweld en refereerde aan zijn song ‘We are the world’. 

Lichtjes in het donker

We zongen het op zijn verzoek gezamenlijk, met onze digitale lichtjes aan, want zoals Lionel het zei, ‘we are all sons and daughters, and we all are looking for LOVE’. En toch gaat het nog altijd keer op keer helemaal mis.  Dit nummer uit 1985 is dus blijvend actueel en heel erg nodig. Het was voor mij een prachtige zomerse happening met vooral aangenaam, liefdevol gezelschap. De sfeer onbevangen en ontspannen, ook passend bij het warme weer.

Anouk had een ‘spot on’ snoeihard optreden en haar hoogtepunt voor mij was het tonen van haar kwetsbaarheid; ‘dat ze niet goed is in contact met het publiek maken en na al die jaren nog steeds ‘fucking’ zenuwachtig is bij optredens’.

Kleedjes

Het aantal kleedjes op het terrein was opvallend hoog. Ook wij hadden een kleed bij ons, waar we wat achteraf op het veld konden bijkomen en diende als uitvalsbasis bij het ophalen en nuttigen van drankjes en eten, wat overvloedig aanwezig was bij vele verkooppunten op het festivalterrein. Een kleine dissonant was dat sommigen hun kleed vooral gebruikten om een territorium af te bakenen op het veld van het hoofdpodium. Het deed mij denken aan hotelgasten die ‘s ochtends heel vroeg hun bed uitkomen om voor het gezin handdoeken op de stoelen rondom het zwembad te draperen om vervolgens elders rustig te gaan ontbijten. Ik kon het met mildheid aanschouwen en met een glimlach loslaten.

lieve mensen van vroeger en nu kwamen even op mijn pad.

‘Ken je mijn nog’, zegt ze bescheiden en er komen vele (muzikale) herinneringen bij mij naar boven van een mooie en intense periode uit lang vervlogen tijden. Even later staat er een trouwe column lezer van het eerste uur even naast mij, terwijl we zachtjes deinen op say you, say me.

Het is waar, de muziek, is ‘de leven’. (Stien)

Het is de muziek die maakt dat je gaat dansen. En als je danst, ben je even uit je hoofd en leef je meer vanuit je hart. Ik wens iedereen een mooie (muzikale) dans van het leven.

Met dank aan mijn zondag tribe; Jael, Ton, Joke, Lotte en hun vrienden Alien, Kelly en Josanne, waarbij Debra in ons hart erbij was.🥰

Met dank aan diegenen die mij heel alert even opmerkten en in het contactmoment het verleden een ogenblik vermengden met het heden; Fred, Margreet, Rina (2x), de vader van Amber en anderen die mij misschien in een glimp even zagen daar in de zondag groep van twintigduizend mensen.🙏liefde

Luistertip: say you, say me, Lionel Richie https://www.youtube.com/watch?v=9OfoTaLXrUo

Luistertip: everything you touch is gold, Gregory Porterhttps://www.youtube.com/watch?v=zHctV8ZofSs 

(Deze column werd mogelijk gemaakt door toniescolumns.blog in samenwerking met het YouTube kanaal tonie roerdink/ podcast 

‘Geluid aan? camera aan? en actie’, roept de regisseur na bevestiging op de vraag. Zijn stem resoluut en draagt ver, daar in de stilte van het ontwaken van de dag, over het veld, achter het kerkje van Westeremden. Het is zaterdagochtend 08 uur, de zon schijnt al uitbundig en we spelen scène 1 van onze speelfilm ‘de laatste heilige’.

De camaraman en geluidsvrouw nemen de shots eerst vanaf de linkerkant. Met een langshot , breedshot en ook met close-ups, om de expressie en emoties te kunnen vastleggen. Ik doe bewust mijn best om vooral niet in de camera te kijken. Na tien minuten raak ik al meer gewend aan de ‘crew’ om mij heen en kan mij steeds beter en meer ongedwongen concentreren op het spel. Als alles naar tevredenheid is opgenomen, wordt er van gezichtspunt gewisseld en kunnen we dezelfde scène nogmaals acteren.

Kunstschilder Egbert Modderman

Gelukkig hebben we eerder flink geoefend op onze teksten, zodat we in de herhaling steeds beter in onze rol komen. Het begon met een idee van mijn goede vriend en filmer Jef toen we de (kunstschilder) werken van barmhartigheid zagen hangen in de Martinikerk Groningen. Op het schilderij van ‘de dorstigen laven’ (Egbert Modderman) mocht ik poseren en werd vereeuwigd op het doek. ‘De barmhartige Samaritaan geeft mij water en een kleed tegen de kou’.

Jef verzon het filmverhaal en schreef het script. Wat begon als een aardigheidje; de persoon van het doek in de moderne tijd van de 21e eeuw te plaatsen als een soort heilige, veranderde gaandeweg in een serieus verhaal met een krachtige boodschap.

Klimaatverandering 

Het gaat namelijk niet goed met onze aarde. Het is 5voor12 en nog steeds zijn er mensen die de ernst van de situatie bagatelliseren. In deze korte film loopt Klaas samen op met Chris en komen onderweg enkele volgelingen tegen. Klaas vraagt de weg naar een slijterij en Chris zal hem ‘de weg wijzen’. Dat dit een andere weg is dan Klaas zich had voorgesteld wordt langzamerhand duidelijk in de film. Klaas transformeert naar aanleiding van enkele wonderen van Chris naar iemand die zich met een schok de vreselijke ernst van de situatie realiseert, waarin wij met onze wereld terecht zijn gekomen.

The end

Dit keer aan het slot geen bemoedigende woorden als ‘ het is nog niet te laat’, of ‘het kan nog’. Wij hopen iedereen te inspireren om Nu actie te ondernemen om lief te zijn voor de natuur en daarmee voor onszelf.

Scriptschrijver en regisseur Jef Caelen

Ik overleg met Jef over hoe de boodschap over te brengen. ‘Lief zijn voor de natuur zouden niet mijn woorden meer zijn’, zegt hij en doet vervolgens de volgende suggestie;

‘Wij hopen iedereen te inspireren om Nu actie te ondernemen om de verschrikkelijke dreigende situatie, die momenteel wereldwijd gaande is, met man en macht proberen te keren. Of is het onheil nog niet helder genoeg voor ons en wachten we af, totdat………’

Luistertip: Mercy Mercy Me, Marvin Gayehttps://www.youtube.com/watch?v=U9BA6fFGMjI

Kijktip: Martinikerk Groningen, de zeven werken van barmhartigheid Egbert Moddermanhttps://www.galeriebonnard.com/kunstenaar/egbert-modderman-2/

Midden in de nacht word ik wakker met  flarden van een droom. Het gaat over gedoe tussen verschillende mensen, zittend rondom een mega vergadertafel in een oneindig grote ruimte. Zelfs in mijn droom blijf ik de coach en benoem relativerend dat gedoe er altijd en overal zal zijn. (en dat jij altijd een keuze hebt)

Dit is namelijk van alle tijden. Zet mensen bij elkaar en de energie gaat (volledig) stromen, of stagneert, afhankelijk van de match die mensen met elkaar hebben. Onlangs kwam ik weer eens de volgende quote tegen; ‘Je mag aardig zijn voor iedereen, maar hoeft niet met iedereen te ‘spelen’. 

Oftewel; gelukkig heb ik altijd nog de keuze waar en met wie ik wil zijn. Alleen is daar wel moed voor nodig, om ‘Ja’ tegen jezelf te zeggen, al betekent dat soms een ‘Nee’ tegen anderen. Het is namelijk afhankelijk van de staat van (bewust) zijn van de individuele mens binnen een cultuur, waar ze voor gekozen hebben.

‘Ik weet precies wat u bedoelt’

Het  is uiteindelijk een groot wonder dat wij elkaar nog redelijk goed kunnen begrijpen. We hebben namelijk onze eigen unieke filters die maken dat we allemaal de ‘werkelijkheid’ nogal anders beleven dan de ander. Tijdens een coaching sessie vroeg de deelnemer wanneer we het over die vervelende anderen gingen hebben en welke tools daarvoor in te zetten zijn. Uiteraard kom je soms in situaties waarin je last kunt hebben van die ander. Als je heftig getrickert wordt, dan is er altijd sprake van vroegere trauma (sporen) wat je nog op te lossen hebt. 

Want chronische stress geeft doorlopend teveel cortisol en adrenaline, wat alleen voor korte stress en of heftige inspanning bedoeld is om adequaat te kunnen reageren. Het gevolg is dat je niet meer helder kan denken, verzwakt en je eigen zelfhelend vermogen ook nog eens blokkeert.

Lastige anderen

‘En hoe ga je om met lastige mensen’, vroeg de  deelnemer nogmaals. Er zijn mooie hulpmiddelen, zoals ‘de regels van feedback’ en vooral aangeven waar jij last van hebt in plaats van te wijzen op het vervelende gedrag van de ander om nare discussie te voorkomen.

Het allerbelangrijkste echter is om te realiseren dat jij ook die ander bent. Het maakt je milder en ontvankelijker om aan zelfonderzoek te blijven doen.

Fijne week, liefs Tonie 

Luistertip: the healer, John Lee Hookerhttps://www.youtube.com/watch?v=Xox9J0FNjZ8

Quote: Je mag aardig zijn voor iedereen, maar je hoeft niet met iedereen te spelen 

Deze week kwam het idee bij mij op om eens een dag heel bewust te vertragen. Dus niet wachten op de vakantievertraging, als je langere tijd van huis bent en per week voelt dat het loslaten eindelijk zijn werk begint te doen daar in de bergen, of daar bij de zee, ver weg van de dagelijkse routineuze handelingen, ‘verplichtingen’ en patronen.

Nee, gewoon thuis een moment kiezen om het een dag eens helemaal anders te gaan doen. ‘Erik Scherder de neurowetenschapper en ‘ommetjes’ enthousiasteling zou trots op mij zijn’, denk ik met een glimlach als ik mijn hardloopschoenen aandoen voor een langzame dag wandelen. ‘Vertragen op hardloopschoenen klinkt als een contradictie’, besef ik mij met een glimlach. Het kopen van wandelschoenen staat echter nog op mijn lijstje.

Wandelen

Vandaag loop ik vanuit Groningen naar huis. Een leuke wandeling van 25 kilometer. Eerst de wandeling van 2300 meter vanuit huis naar het hoofdstation Stedum. Dit is al heerlijk ontspannend. Ik ben extra vroeg vertrokken om geen tijdsdruk te hoeven voelen voor het halen van de trein. De Arriva boemeltrein brengt mij naar Groningen en is hiermee behulpzaam voor nog meer vertraging, want we stoppen bij elk stationnetje. Vervolgens nog een wandeling vanaf het centraal treinstation Groningen naar het werkoverleg, daarna wandelend naar een lunchafspraak elders in de stad. Het vertragen is al lekker bezig en de spieren zijn nog ontspannen en soepel.

Gedachten 

Ik wandel de stad uit richting de weilanden en laat daarmee gelijk al mega veel prikkels achter mij. Ik zucht eens diep en ben mij even bewust van mijn ademhaling. Ik snuif de plattelandse buitenlucht in. Mijn lichaam heeft al een reggae-achtige relaxte houding en bijbehorende tred aangenomen. Alleen mijn geest is nog steeds overal en nergens, behalve in het hier en nu.

De onrust hiervan valt mij op. Ik concentreer mij opnieuw op mijn in- en uitademing en laat de oefening van de zintuiglijke waarneming op mijzelf los. Ik wissel dus een tijdje met wat ik zie, wat ik ruik en wat ik hoor, totdat ik constateer dat mijn gedachten het weer sluipenderwijs  hebben overgenomen. Het zijn geen grootse gedachten, maar een soort van ‘boodschappenlijstjes’ van alles wat ‘moet’ of ‘had gemoeten’.

Toch is mijn geest door het wandelen ondertussen al rustiger, relaxter en meer relativerend geworden. Ik sta even stil en kijk naar de koe die onverstoorbaar en ontspannen langzaam het gras tot zich neemt en mij even aankijkt……Ik begrijp opeens wat zij bedoelt.

Ik laat alle oefeningen los en geniet gewoon van het wandelen in het groen. Alleen nu beginnen mijn spieren te protesteren. ‘Ok, uitdagingen genoeg’, constateer ik en verdwijn in het groen.

Wanneer doe jij jouw dag van de vertraging?

Liefs Tonie (Stichting 365xvertraging)

Luistertip: everything is gonna be Allright, Sweetboxhttps://www.youtube.com/watch?v=rzTT5M8zBu4

Quote: stop met proberen stopzetten van je gedachten, concentreer je op het verlengen van de tijd tussen de gedachten.