Categorie: 2023

Sinds een tijdje denk ik veel na over het begrip ‘thuis’, over wat dit voor mij betekent. Omdat ik vaak geheel automatisch herinneringen koppel aan muziek (en andersom), komen er allerlei prachtige toepasselijke songs bij mij binnen. Bijvoorbeeld het cryptische ‘My house, your house’ van de Australische singer-song writers en broer en zus Angus & Julia Stone. Is mijn huis ook jouw huis?, vraag ik mijzelf retorisch. Staat mijn huis ook open voor jou en zo ja hoe?

Spontaan associatief komen nu ook andere songs hierover naar boven. ‘My house’ van Lou Reed en ‘our house’ van CSNY, waarbij in beide songs de ervaringen van knusheid, veiligheid en de ervaren vrijheid van verblijven in je eigen huis wordt bezongen. Je eigen plek, waar je jezelf kunt zijn, waar geen sociale verplichtingen wonen, waar je je eigen stilte, rust en emoties ongelimiteerd mag ontmoeten. De reden van deze mijmeringen over mijn huis, is een verzoek die ik onlangs kreeg. De dochter van een vriendin (woonachtig in het westen) wil komend jaar in Groningen gaan studeren en had het briljante plan bedacht om tijdelijk bij ons te komen wonen.

Elevator Pitch

We zitten aan tafel, de maaltijd opgediend en bijpassende rode wijn en water ingeschonken. ‘Je wou nog iets bespreken’, zeg ik bemoedigend. Ik bemerk dat er zich in de ruimte een beetje meer spanning aandient. Mijn lollig bedoelde opmerking over ‘pitchen’ is niet echt helpend. Haar pitch is kort en krachtig en geeft ook nieuwe informatie.

‘Voor maximaal een jaar verblijven in het tuinhuis, voor mijzelf koken en één keer in de week voor jullie koken. ‘Een prettige uitvalsbasis’, zegt ze. Om van daaruit vrienden in Groningen te maken en uiteindelijk daar een kamer te vinden. ‘Ik betaal uiteraard’, voegt ze er snel aan toe.

Het blijft even stil 

Ik had er natuurlijk ook al eerder over nagedacht. Eerst betrof het namelijk het plan van twee vriendinnen in huis en dat was voor mij een erg duidelijke ‘no go’. Nu betreft het alleen de (bijna) 18 jarige dochter van een vriendin.

Comfort zone

Ik denk even weer aan mijn schoonmoeder Agaath. Ze woonde al langere tijd alleen en gaf verschillende keren onderdak aan familie die naar Groningen kwamen en tijdelijk onderdak en opvang nodig hadden. Iets doen voor een ander, van betekenis kunnen zijn voor de medemens stond altijd hoog op haar waarden lijst. Ze is hiermee nu een voorbeeld voor mij. ‘En ja, soms gaat dat ten koste van je eigen privacy, je eigen bubbel’, hoor ik haar in gedachten zeggen.

‘Het wordt Utrecht of Groningen’, zegt ze met een glimlach. Het leven is een avontuur.

Luistertip: My house, your house, Angus & Julia Stonehttps://www.youtube.com/watch?v=FdQDLrKhH3U 

Quote: Zorg goed voor jezelf om de ander te kunnen helpen

Ik luister naar het prachtige nummer ‘Het is onbereikbaar dichtbij’ van Stef Bos en denk daarmee direct aan mijn missie van deze week. ‘Ik kan het beter een experiment noemen’, besluit ik en mijn gedachten gaan terug naar de aanleiding om contact te leggen met mijn engelbewaarder.

Aanleiding 

Ik waarschuw mijn bezoek altijd voor de verschillende drempels in ons oude huis. Er zijn namelijk nogal wat hoogteverschillen tussen woonkeuken, kamer en gang. Lopen in het huis vereist dus vooral focus en ook soepelheid mocht het even tegen zitten met het eerste. Onze logé verstapt zich desondanks en kan zich nog maar net staande houden. ‘Ik moet wel een engelbewaarder hebben’, legt Marcel een beetje geschrokken uit en vertelt verschillende voorvallen die nog maar net goed afliepen. ‘Waarom laat jouw engel je dan steeds eerst bijna struikelen’, vraag ik en hiermee zijn we tijdens het ontbijt al direct bij existentiële vragen terecht gekomen. 

Engel

Het woord Engel komt uit het Grieks. ‘Angelos’ betekent boodschapper. Het betreft in contact staan met iets groters dan jezelf. Soms heb ik dat in het contact met een ander, wanneer we samen op een onverwacht hoger plan aankomen. Deze bewustwording ontvouwt zich meestal in een stilte moment bij elkaar echt kunnen zien, of soms pas later.

Grand Canyon 

Deze verstilling heb ik ook vaker ervaren in de natuur, als ik geraakt word door de schoonheid van het moment. In deze gewaarwording besef ik dat de beleving zelfs het ultieme ruiken, zien, horen, voelen en proeven overstijgt. In deze transcendente ervaring komen geest, hart en ziel heel even bij elkaar. Het is een omgekeerde kortsluiting, een vonk waarbij in een (licht) flits mijn één procent waarneming plotseling voor een klein moment naar honderd schiet. ‘Deze intens voelbare ervaring is niet met woorden uit te leggen’, bedenk ik mij berustend. Misschien dat ‘ultieme liefde’ er nog het dichtst bij komt. Ooit onderweg naar de Grand Canyon in de VS, vroeg ik een medereiziger hoe hij deze 435 km lange kloof had ervaren. ‘Ik moest huilen toen ik zittend op een rots het uitzicht in mij opnam’, zei hij. ‘Dit was de mooiste uitleg ooit’, besloot ik toen.

Contact 

Ondertussen verwelkom ik verwachtingsvol elke ochtend bij het opstaan mijn engelbewaarder en vraag tegelijkertijd of hij of zij zich aan mij kenbaar wil maken. Ik voel mij ook wel enigszins bezwaard, want in mijn gehele leven heb ik niet echt geloofwaardig contact gezocht en nu wil ik binnen een week bewijs en een live ontmoeting afdwingen. Met een schok herinner ik me opeens mijn geheime vriend waar ik alles mee besprak. Ik was een kind en voerde hele gesprekken. Ik kan mij niet meer goed herinneren wanneer het is gestopt. Op een gegeven moment heb ik blijkbaar deze magische verbinding verbroken. En nu bijna een leven later bel ik in een opwelling mijn engelbewaarder. ‘Het klinkt nogal dwingend’, realiseer ik mij.

Het volgende verhaal komt juist deze week via een film aan mij voorbij;

‘Het gaat over een boze man die God (Universum/Bron is de nieuwe vertaling) vraagt om hem te helpen. Hij zit op het dak van zijn huis, want alles is om hem heen onder water gelopen door de dijkdoorbraken in verband met klimaatverandering. Hij heeft het niet gered en bij de hemelpoort staat een engel op hem te wachten. ‘Waar was je toen ik je nodig had’, roept de man vertwijfeld. De engel glimlacht en zegt:

‘Ik liet eerst je zoon bellen met het aanbod om bij hen in Frankrijk te komen wonen. Daarna liet ik je dieren weglopen. Toen het water kwam, liet ik hulpverleners met een roeiboot langskomen’. Nog steeds vroeg je om God. We waren echter al die tijd bij je, maar jij had de verbinding verbroken’.

Luistertip: Angels, Robbie Williamshttps://www.youtube.com/watch?v=luwAMFcc2f8

Quote: let op de tekens en stop met denken in beperkingen 

Filmtip: Der himmel uber Berlin

We zijn een paar dagen met de kinderen op Ameland. We hebben geluk, want het regenfront ligt achter ons en de droge periode houdt het gehele weekend aan. In deze rustige ‘tussenperiode’ kunnen we even lekker ‘uitwaaien’ op het strand en spelen in de duinen en verder samenzijn in ons tijdelijke ‘weekendhuis’ in Ballum. Ook is er ondertussen een generatie bijgekomen, waardoor we zijn opgeschoven naar de (nog) oudere generatie van opa’s en oma’s.

Ons kleinkind van alweer ruim anderhalf jaar ‘steelt de show’, met zijn blijdschap, tomeloze energie en (h) eerlijke verwondering.

Nee zeggen tegen de ander is ‘Ja’ tegen jezelf 

Hij is ook al lekker met ‘nee’ aan het oefenen. Het is een ‘nee’ met overtuigingskracht, zonder lading, excuses, schaamte, knellende emoties of andere beperkingen voor zijn eigen expressie. Het is een speelse oefening met zijn identiteit en om eigen grenzen te leren aangeven. Hij krijgt gelukkig de ruimte om zichzelf te laten zien, binnen de beschermde kaders gegeven door zijn ouders. Ik kijk met liefde, nieuwsgierigheid en vertedering naar het schouwspel van ouders en kind, terwijl hij enthousiast met zijn speelgoed in de weer is en al zoveel meer begrijpt dan zijn vocabulaire doet vermoeden.

Toettoet 

Onwillekeurig denk ik weer even terug aan ooit, toen onze kinderen nog klein waren. Hoe ik met ze speelde en de opvoeding met vallen en opstaan vorm gaf. Hoe ik mijn liefde, waarden en soms beperkende overtuigingen doorgaf en mij tegelijkertijd bewust was van het eigen pad dat ieder mens dient te gaan en dat dit niet perse het pad van de ouders is. Oftewel, elk kind moet zich uiteindelijk weer losmaken van de ouder om zijn eigen weg voluit te kunnen volgen. ‘Waar zouden mijn kinderen extra moeite voor hebben gedaan, of misschien nog ‘midden in zitten’, om zich te bevrijden van mijn bewuste en onbewuste invloed’, bedenk ik mij. 

Ondertussen bevestig ik nogmaals aan mijn kleinkind dat het prachtig is waar hij mee komt aanlopen. ‘Toettoet’ roept hij triomfantelijk en laat het autootje even zien, maar geeft deze niet aan mij. ‘Nee’, zegt hij resoluut en blijmoedig richting mijn uitgestoken handen.

Kerstballen

We zijn uit eten in eetcafé De boerderij en tellen de overdaad aan kerstballen hangend in takken aan het plafond. Het prijsvraag kaartje mag ingevuld worden. Diegene die het raad, of er het dichtste bij is wint een etentje voor twee personen.

‘Heb jij ook dromen’, vraag ik mijn oudste zoon  en zie nu pas bewust de glazen pot op tafel met vragen en statements die mij waarschijnlijk tot deze vraag heeft gebracht. ‘Een miljoen winnen met de Staatsloterij’, zegt hij direct. Bij doorvragen gaat het over reizen en bij nog meer doorvragen gaat het vooral over vrijheid om je dagen naar eigen inzicht te kunnen invullen. Eigen baas over tijd, tijdsbesteding en waar te kunnen en willen verblijven binnen de zelfgekozen tijd om kleine en grote dromen te verwezenlijken.

Blijven dromen 

‘Waar kun je alvast mee beginnen?’, vraag ik en realiseer mij het grote belang om te blijven dromen met als doel om ‘thuis te komen’. Dromen komen dichterbij als je weer teruggaat naar vooral (ook) doen waar je blij van wordt, als je los kunt laten wat je jezelf misschien onbedoeld hebt laten opdringen en wat toch uiteindelijk niet bij je past. Als je je eigen schaduwkanten ook kan accepteren en vooral bewust bent van je eigen onschatbare waarde en vooral mild blijft voor jezelf en de ander.

‘Hé, joehoe pap, ben je er nog’, vraagt mijn zoon en beweegt zijn hand even voor mijn gezicht en ik realiseer me met een schok dat ik aan het wegdromen was. ‘1950 kerstballen schat ik’, zeg ik met een glimlach en toast op ons mooie samenzijn.

Luistertip: En wij vergeten soms te dromen, Stef Boshttps://www.youtube.com/watch?v=EJyLHSqSRQs

Quote: beter 1 droom in de hand, dan 10 in de lucht

Geluk bestaat voor wie het ziet (Stef Bos)

Ik lees de ochtendkrant en mijn blik valt op een artikel over zelfhulpboeken. ‘Zal ik er ook eentje schrijven’, met zo’n handige stappen oplossing, mijmer ik een beetje cynisch. 

Het schijnt dat deze boeken steeds populairder worden. Iets in mij houdt mij tegen en staat mij tegen. Al moet ik ook zeggen dat ik bewondering heb voor mensen die daadwerkelijk een boek schrijven. Ik heb een zogenaamd dubbel gevoel bij zelfhulpboeken. Aan de ene kant kunnen ze behulpzaam zijn voor bewustwording en aanzetten tot actie en aan de andere kant geeft het ook impliciet aan dat de 10 of 12 stappen, of de 5 wezenlijke vragen vooral jouw weg naar de ultieme oplossing zal zijn. Kortom, passend in de wereld van de maakbaarheid. Hiermee geef je geen goed signaal af, lijkt mij. Niet alles is altijd maakbaar, ermee leren dealen oftewel veerkracht ontwikkelen is ook belangrijk en wordt vaak vergeten. 

Zelf plaats ik regelmatig bemoedigende quotes en schrijf ik columns. Deze kunnen aanzetten tot bewustwording, het eigen wereldbeeld even door elkaar rammelen en dat kan soms helpend zijn. Prikkelen tot actie ondernemen.

De schrijver van het artikel over zelfhulpboeken citeert twee psychologen die commentaar geven; Marian Donner heeft het in haar ‘zelfverwoestingsboek (2019) over ‘een vorm van verdoving’ Dominique Haijtema heeft het in haar ‘Nooit meer een zelfhulpboek (2019) ‘junkfood voor de geest’ genoemd. (bron: trouw zaterdag 09 december).

Ik leg de krant aan de kant en moet opeens weer denken aan mijn column van 06 mei 2020 over rouw.

Je rouwt wat

‘Ik kwam een boek tegen van lisanne van Sandelhout, waarbij vooral de titel mij opviel en raakte. ‘Je bent jong en je rouwt wat’. Deze jonge vrouw van begin dertig werd vrij plotseling geconfronteerd met het overlijden van haar moeder. Ze ging vervolgens op zoek naar een handboek met een handig stappenplan om het rouwen van haar to- do lijstje  te kunnen krijgen. Ze stapte in de wereld van rouwverwerking en zelfhulpboeken en kwam erachter dat ze vooral was opgegroeid in de tijdgeest en overtuiging van de maakbare wereld. Deze gedachten werden ruw verstoord door het lot van het leven zelf. Ze schreef uiteindelijk een boek over haar eigen rouwproces. Er bestaat namelijk geen handig stappenplan. In mijn optiek is een zelfhulpboek als een boek lezen over zwemmen. Als je het boek uit hebt, kun je  nog steeds niet zwemmen. 

‘Hoe kan je een zelfhulpboek dan wel gebruiken’, vraag ik mijzelf retorisch.

Door het vooral als een aanmoediging te zien om stil te staan bij datgene wat speelt. Door te stoppen met te geloven dat als je ‘de stappen’ volgt, het allemaal goed komt, dat je dan bevrijd bent van alle onverwerkte emoties. Gebruik een zelfhulpboek als een soort bijsluiter naast hulp van vrienden en of professionals en onderneem vooral zelf ook blijvend actie. Welkom in de wereld van persoonlijke groei, het wordt niet altijd leuker, maar wel eerlijker.

Luistertip: with a little help from my friendshttps://www.youtube.com/watch?v=LpwabPQW4p4 

Quote: ga naar de pijn, durf daar even te blijven  en ontdek je zelfhelend vermogen 

We zijn ruim op tijd in het Willem Lodewijk schoolgebouw. Het is zondag en op deze dag wordt de kantine van de school tijdelijk veranderd in ‘kerk’. ‘Kostenbesparend, efficiënt en een mooie klimaat bijdrage’, bedenk ik en loop naar binnen. Ik besluit in de grote hal te wachten, terwijl de rest van de familie nog even in de wijk een ‘blokje om’ gaat.

Welkom

Enkele vrijwilligers van deze Tehuisgemeente zetten de stoelen in ‘kerkopstelling’ klaar. De koffie, thee, kopjes etc worden alvast in gereedheid gebracht voor het gezamenlijke ‘koffiemoment’ na de kerkdienst. Ik word vriendelijk ontvangen door de ‘ontvangst vrijwilliger’. Zij legt mij uit dat er altijd een vrijwilliger bij de deur staat om bezoekers te verwelkomen en om gasten wegwijs te maken. Ik voel mij hierdoor gelijk heel erg welkom.

Vandaag zijn we met de familie naar deze kerk gekomen om Agaath (mijn schoonmoeder) te herdenken. Dit was haar gemeente, haar kerkgemeenschap, waar ze een groot deel van haar leven lid van is geweest.

Het is ondertussen alweer anderhalve maand geleden dat Agaath overleed en we willen graag bij deze herdenkingsdienst aanwezig zijn.

Onderbreking 

‘Hoe heet zo’n dienst nog maar’?, vraag ik mij af tijdens het schrijven van deze column en stuur gelijk een vraagappje naar mijn zwager Riens, die bekend staat om zijn gedegen kennis van heel veel.

‘Goedemorgen Riens, de herdenkingsdienst betreffende oa Agaath, heet dat ‘Allerzielen’?’ Met bijna dezelfde snelheid als ChatGPT komt zijn antwoord binnen;

‘Klopt, maar dat is de Katholieke benaming. In Protestantse kerken wordt de naam “Eeuwigheidszondag” gebruikt, van oorsprong “Totensonntag” genoemd, een Lutherse term (sinds 1816), die al gauw werd omgezet in Eeuwigheidszondag als verwijzing naar doorgaand leven. Overigens valt Allerzielen op 2 november, en valt Eeuwigheidszondag op de zondag voor Advent.’ Ik bedank hem voor zijn snelle en gedegen antwoord en ga verder met mijn column.

Rituelen

Want, hier zit ik dan in de tot kerk omgedoopte schoolkantine en word positief geraakt door de liefdevolle verhalen van enkele kerkleden over hun geloofsgenoten die dit jaar zijn overleden. De rituelen ontroeren mij; de kaarsen die familieleden mogen aansteken en plaatsen in het speciaal daarvoor gemaakte tijdelijke kunstwerk. De jonge vrouw die met engelenstem voorzingt en ons door alle songs loodst.

‘Ik trek dit niet’, fluistert mijn neef Ton mij toe. Ik kijk hem vragend aan, want even denk ik dat hij het wat overdreven vind, maar ik zie zijn tranen en leg mijn hand even op zijn schouder. ‘Ik denk dan maar snel aan mijn Lego bouwwerk om mijzelf af te leiden’, vertrouwt hij mij toe.

‘Het ontroert mij ook’, fluister ik glimlachend terug en ik laat nu mijn tranen de vrije loop. Want het is zo verdrietig en tegelijkertijd goed. Zo mooi om met elkaar en bij elkaar te zijn voor Agaath, voor een leven lang, voor het mysterie zelf. Daarbij mogen emoties gevoeld en vooral ook geuit worden.

Dankjewel lieve leden van de Tehuisgemeente.

Liefs, Tonie 

Luistertip: Gotta Serve Somebody, Bob Dylanhttps://www.youtube.com/watch?v=wC10VWDTzmU

Quote: je mag het zelf doen en je hoeft het niet alleen te doen.

Schilderij: Ton Modderman

Hoe overleef ik de feestdagen.

De dag na de verkiezingen regende het reacties. Dat is een understatement, beter kan ik het een tsunami aan reacties noemen. Deze varieerden van triomfantelijke euforie tot diepe ontsteltenis, afhankelijk van je stemgedrag.

Uiteindelijk blijken we bijna allemaal geëmotioneerd over de politieke uitslag. We zijn of euforisch, boos en gefrustreerd, of verdrietig en angstig. De ene helft omdat nu eindelijk pas er ‘wat gaat gebeuren’ en de andere helft bang, boos en verdrietig om ‘wat er gaat gebeuren’. Ik lees de laatste tijd opvallend vaak de zinnen ‘hij moet zich ook aan de grondwet houden en ‘hij is opvallend mild en heeft extreme denkbeelden voorlopig in de ijskast gezet’. Weliswaar bemoedigend bedoeld, echter het maakt mij vooral onrustig. Want een ijskast wordt regelmatig gebruikt. Frans Timmermans deed de oproep om elkaar ‘vast te houden’ en dus juist niet ‘over je eigen schaduw heen te stappen’.

‘Hoe kun je zelf bewaker van de democratie zijn, zonder ook te polariseren’, dacht ik de volgende ochtend.

Ik had een ‘the day after’ kater en stelde mijn vriendin voor om maar te gaan emigreren. Maar ja, waar naartoe? Ik verdedigde nog altijd ons land als het ging om het gevoel van vrijheid, namelijk de ultieme vrijheid van meningsuiting en al die andere mogelijkheden die het wonen in dit rijke en vrije land mogelijk maken. Er zijn in de afgelopen week veel analyses losgelaten over hoe het zover heeft kunnen komen, zowel ten aanzien van het afglijden van de welvaart, alsook de immense ruk ver naar rechts. Momenteel balanceren we met z’n allen op een dun koord van hoop en vrees. We weten nog niet precies waar het koord gespannen is.

December feestmaand?

Het is een spannende en onzekere tijd. Mijn vraag bleef een tijdje bij me en ik vroeg mij af hoe de gesprekken zouden verlopen bij familie diners en andere bijeenkomsten  tijdens de ‘gezellige’ komende december feestdagen. ‘Hoe houden we het nog leuk, als we standpunten hebben die ver uit elkaar liggen’, vroeg ik mij af. ‘En hoe houden we het nog leuk, ook al zijn we het wel met elkaar eens’, maar somber gestemd?

Mijn overdenking 

De regie en de oplossing ligt vooral bij onszelf. Vaak zitten we zo vast in onze eigen verhalen, dat er geen ruimte meer is om open te staan voor het verhaal van de ander, of om op z’n minst naar het verhaal van de ander met oprechte belangstelling en aandacht te kunnen luisteren, zonder gelijk over te gaan op datgene wat we de ander verwijten.

Hieronder een bemoedigend feestdagen lijstje. Zet maar krulletjes bij wat werkbaar voor je is. Je mag mij ook altijd om verduidelijking vragen. En, oh ja fijne feestdagen allemaal 😅

Als het standpunt van die andere te heftig voor je is:

• Gebruik de perifere blik tijdens het gesprek. Dit verzacht de situatie. 
• Vraag ; ‘Gaat het wel goed met je’? Let hierbij er wel op om de juiste intonatie te gebruiken.
• Stel vooral empathisch (belangstellende en relevante) vragen, ipv een salvo van eigen meningen en oordelen af te vuren.
• Duw niet gelijk iemand in een hokje, categorie, of plak niet gelijk een label. Het gaat om het gedrag en niet om de totale persoon.
• Pas de regels van feedback toe. Dat voorkomt discussies die uit de hand lopen.
• Voer geen discussie met alcohol op. Dit is absoluut een doodlopende weg, of nog erger; een diepe afgrond.
• Zoek een mooie balans tussen divergeren en convergeren. (Google dit maar even)
• Ga vooral wandelen, ga alleen als je het niet meer trekt, of met de andere(n) als je in verbinding wil blijven.
• Doe met elkaar de Osho Schudmeditatie. (YouTube Osho) 
• Ga gezamenlijk naar skischans springen, schaatsen, of tv Max kijken. Of bekijk (nogmaals) de film ‘Love Actually’’. Je valt dan met z’n allen in een gemoedelijke slaap/trance.

Aanvullingen zijn welkom.

Luistertip: one more time, Daft Punkhttps://www.youtube.com/watch?v=FGBhQbmPwH8

The world is changed by your example, not by your opinion (Paulo Coelho)

Hoe dan?

Als ik nadenk over zingeving, verbind ik dat naast voluit durven leven ook aan de finish, het heengaan, oftewel de dood. Uit lang vervlogen tijden schreven grote filosofen al over het belang van het creëren van zingeving binnen de beperkte tijd hier op aarde. Deze filosofen willen ons helpen om ‘de dood’ te overwinnen (lees accepteren), om vervolgens in het hier en nu zinvol te kunnen leven. 

Viktor Frankl

Ik ben vooral fan van de Oostenrijkse neuroloog en psychiater Viktor Frankl (1905-1997) Hij verwoordde dat wij mensen de dood en een eventueel voortbestaan niet kunnen bevatten. We missen gewoonweg ‘iets’ in ons begripsvermogen. Tegelijkertijd adviseert hij ons om vooral door te gaan met ‘het’ te willen begrijpen. Een mooie uitdaging om ‘tegen beter weten in’ in het mysterie te blijven duiken, om in het zoeken te gaan vinden.

Een diepgaand besef

Soms beleven we flitsen met heldere momenten en diepe inzichten. Dat zijn van die kleine en tegelijkertijd grootse parel momenten als we even los zijn van ons ‘ego bewustzijn’ en verbondenheid voelen met hart en ziel, ook wel eens eenheidsbewustzijn genoemd. Dit zijn allemaal slechts woorden om het ‘overstijgende’ enigszins uit de mist te trekken; om het te kunnen duiden.

Afgelopen weekend liep ik vroeg in de ochtend in het Drentse bos bij Midlaren. Er was regenachtig weer voorspeld en opeens verscheen daar, geheel tegen de voorspelling in, even de zon. Haar warme gloed en lichtval bescheen de deels bladerloze boom waar ik net naar keek en trof mij in mijn hart. Ik bleef stilstaan. In dit licht voelde ik golven van liefde en dacht aan mijn geliefde, mijn kinderen, mijn kleinzoon, mijn familie- verleden, heden en toekomst van alle mensen. Deze ‘verlichting’ bleef een eeuwig lange seconde in de tijdloosheid van deze ervaring, om vervolgens weer op te lossen in de zonnestralen op haar terugweg naar de mist.

Dit was zo’n moment dat bejubeld en bezongen wordt. Zo’n moment dat je verstild. Zo’n moment van dankbaarheid, van nederigheid, van euforie, van liefde, van zingeving, van tranen. Van connectie. Van zingeving.

Zingeving 

Viktor Frankl leerde in het concentratiekamp tijdens de tweede Wereldoorlog dat het hebben van een doel, de richtingaanwijzer van veerkracht om te (over) leven en zingeving is. Deze is heel persoonlijk en uniek. Er is gelukkig geen maatstaf in goed of beter, meer of minder, hoger of lager. Als je even heel stil bent en in de stilte stilstaat en luistert naar de liefdevolle fluisteringen van je hart, dan voel je misschien ook dat de zin van het leven, vooral het leven zelf is. Het is niet de doodsangst, of het traumatische verleden wat ons gevangen houdt. Het is de levensangst, de angst voor het licht die ons klein houdt.

De sleutel naar zingeving 

Stop vandaag nog met het wijzen naar de ander als de oorzaak van je lijden. Werk moedig aan het bewust worden van je (soms) overbelaste zenuwstelsel. Werk vervolgens moedig aan het emotionele stuk van ‘losschudden’ om dit te verwerken. Leer om via de route van acceptatie naar waarderen te gaan. Dit ‘werken’ is vooral leren te ontspannen in dat wat is. Durf kwetsbaarheid te tonen. Vraag ook moedig om hulp. 

Zelfliefde

Zelfliefde zal je de weg wijzen naar je doelen en verlangens, naar je moed, naar je eigen grenzen aan kunnen geven, naar je hart, naar je ziel, naar Zingeving.

Terwijl ik dit schrijf zingt Ahnoni het ontroerend mooie en liefdevolle nummer silver and ice. ‘I love you so much more, I love you so much more. I never knew it before’. En ik besef opeens dat het ook over zelfliefde, acceptatie en zingeving gaat.

Wat kun jij voor het leven betekenen?

Luistertip: silver and ice, Anohni https://www.youtube.com/watch?v=KivIZOdQc_c

Quote: Je mag het zelf doen en je hoeft het niet alleen te doen 

This week I literally became sick while reading the news. All violence is sickening, but the violence in and around a hospital in Gaza, where aid workers, civilians, patients, children, and the elderly are being killed, was too much for my capacity to process information. This is where it stops. And yet, it continues all over the world.

I urge everyone:

Listen to your heart

Listen to your heart, through all the dark and dusty layers. Against better judgment. Past apprehension, the search. The rush and haste, the ‘I don’t know,’ doubts, and the ‘never mind’s.

Listen to your heart, through all the uncertainty and fears. The shock of yesterday and the dread of tomorrow. The retracement, the turning back, disappearing into a small corner, suffering passively.

Listen to your heart, through the anger. The irrationality and the endless blah blah blah. The stomping and the knowing better. The voice of ‘well, well’ and ‘I have an opinion on that’ to biting annoyances, indignation, irked, petrified, disturbed, embittered.

Listen to your heart, through the unfathomable emptiness, the hopelessness, the black hole, with the end already in sight. Into the inky, unfathomable depth, the beating down, the sullen silence, the yoke of servile obedience. Weary, exhausted, standing still at the crossroads of opportunities, with ‘not being worth it’ to the left and ‘not mattering’ to the right, back is the toxic comparison.

There is only one way to go;

Listen to your heart

In love, gratitude with courage and fear, with fire and powerful healing thoughts Listen to your heart with passion, fearless tenderness, with gentle caresses of bright white light

Listen to your heart

With trembling fingers, quivering knees, a stone in your stomach, and with courageous surrender

I say

Listen from your heart

Listen more from your heart

Listen from your heart

Do you listen from your heart?

Luistertip: the sky is crying, Eric Claptonhttps://www.youtube.com/watch?v=bN09OfzI_9o

Quote: Fight back with powerful healing thoughts from your heart

Vanuit de Nlp (een methode voor persoonlijke ontwikkeling en communicatie) heb ik geleerd dat je het beste een doel op meerdere niveaus kan benaderen, om de kans van slagen te vergroten en om inzicht over je drijfveren te vergroten. Als ik iets wil bereiken, dan gebruik ik de zogeheten logische niveaus altijd en check hoe het zich verhoudt tot mijn doel. Bij elk doel, of veranderwens vraag ik mij af hoe dit zich verhoudt tot de verschillende niveaus.

Zoals de Omgeving waarin ik verkeer en of ik hier wil zijn. Over mijn Gedrag en waar ik tevreden over ben en wat ik nog wil veranderen. Welke Vaardigheden ik al heb, of nog mag ontwikkelen. Welke Overtuigingen ik uitdraag en of ze bijdragen aan mijn doel en helpend of niet helpend zijn. Welke Identiteit ik tot nu toe heb, oftewel vraag ik mij af wie ik nog wil zijn. Welke Missie ik voor mijzelf heb, oftewel waar ik het allemaal voor doe. Wat is mijn hogere doel, wat zijn mijn dromen, wat is mijn flow, wat wil ik betekenen? Op deze manier creëer ik bewustzijn en heb ik een goede check of datgene wat ik wens ik ook echt wil. ‘Wil ik het echt’, vind ik dan ook een van de mooiste en krachtigste vragen.

Afgelopen weekend was ik bij mijn Zuid-Limburgse vrienden. We hadden bedacht om het weekend in te luiden door op het gezellige Vrijthof in het mooie Maastricht een drankje te doen. Tijdens de middagwandeling rondom hun dorp over de glooiende heuvels en in de ultieme stilte verdwaalden we even in de tijd. Uiteindelijk bleek het gezien de logistiek toch beter om niet alsnog naar Maastricht te gaan. ‘We lopen zo dadelijk langs het plaatselijke café aan het voetbalveld’ zegt mijn vriend resoluut.

Teleurstelling

Ik constateer even bij mijzelf een schampere ietwat cynische gedachte, want dat is nogal een sprong om van het bruisende Vrijthof naar het alternatief van een café aan een voetbalveld te Spaubeek te gaan. Ik realiseer me dat ik een verhaal in mijzelf heb geïnstalleerd, compleet met beelden, geuren en kleuren dat ik vooral dan pas kan genieten van het speciaal biertje, als ik op het beloofde Vrijthof ben. We komen aan bij café Spech. https://cafespech.eatbu.com/?lang=en. Een strak multifunctioneel gebouw, waar allerlei activiteiten plaatsvinden en mensen van het dorp en omgeving elkaar kunnen ontmoeten. Het café ligt inderdaad pal aan het voetbalveld. De ontvangst en bediening is professioneel, vriendelijk en vakkundig. Op de tap verschillende mooie speciaal bieren. Precies wat we ons wensen. Het subtiele schaaltje met nootjes wordt als vanzelfsprekend er extra erbij geserveerd.

In gedachten besluit ik een analyse middels de logische niveaus op mijzelf los te laten met ‘een biertje nuttigen op het Vrijthof Maastricht’. Even denk ik weer aan mijn buurman Rudolf, die mijn toetssteen is of ik weer eens te moeilijk doe. Hij vindt namelijk dat ik zo ingewikkeld leef.

Toch de analyse 

Mijn doel was dus ondertussen ‘onderweg’ veranderd. Ik besef mij dat mijn doelen altijd bijgesteld kunnen worden, dit bevordert mijn eigen flexibiliteit en houdt rigiditeit op afstand. Door deze bewustwording is mijn ‘missie’, of ‘spiritualiteit’ aangevuld met flexibel in het leven te willen staan. Dit is ‘wie ik wil zijn’ en verrijkt daarmee gelijktijdig mijn ‘identiteit’. Ik besef me dat mijn ‘overtuigingen’ in dit voorbeeld ook veranderen. Namelijk de omgeving heeft zeker invloed en ik besef dat deze omgeving ook schoonheid heeft. Ik besluit te stoppen met vergelijken. Het heeft allemaal met mijn eigen beeldvorming en verwachtingen te maken. Ondertussen overpeins ik hoe ik ‘vaardigheden’ hier moet plaatsen en ik glimlach, want ik ben mij even weer bewust van mijn vaardigheid en gedrag om flexibel te kunnen zijn en mijn acties erop af te stemmen. ‘Dat een biertje zo tot spirituele inzichten kan leiden’ denk ik en neem nog een slok van mijn trappistenbier.

Mijn goede vriend en ik beleven mooie momenten daar in het vriendelijke café Spech te Spaubeek. En Maastricht/ Vrijthof, ik kom misschien een andere keer.

Luistertip: I’am going home, Lionel Richiehttps://www.youtube.com/watch?v=1SZuUumHa2I 

Quote: thuiskomen is een (interne) reis naar jezelf 

Vorige week schreef ik over het gegeven dat ieder mens uniek is. Toch lijken we ook veel op elkaar. We hebben allemaal behoefte aan bestaanszekerheid, vrijheid, veiligheid en authenticiteit om je eigen pad te mogen ontdekken en gaan. Helaas wordt het ‘verschil maken’ nog vaak teveel geassocieerd met ‘je kop boven het maaiveld uitsteken’ en met ‘hoge bomen vangen veel wind’. ‘Het zijn geen mooie en stimulerende spreekwoorden’, realiseer ik me. Het heeft alles met angst te maken. Met cultuur, met opvoeding, met beperkende overtuigingen. Met het veilige grijze gemiddelde. Wie kent niet het ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ pleidooi?

Express yourself

Ik zit in de jaren zeventig middenin mijn prepuberteit en zit thuis op de bank te genieten van Avro’s toppop (1970-1985) tv muziekprogramma. De zangeres zingt, met bijbehorende intense gebaren en volle overtuiging haar song. ‘Moet dat nou zo’, zegt mijn moeder en ik verwacht elk moment ook een opmerking over haar sexy uitstraling. Ik wil genieten en voel irritatie, want dit is haar expressie die bij mij positief binnenkomt en deze wordt door mijn moeder neergesabeld en ondergebracht in een ‘wat hoort en wat hoort niet’ vakje. Mijn ouders fungeren op dat moment even als ‘the grumpy old man’ uit de muppetshow, die vanuit het theaterbalkon altijd hun ontnuchterende commentaar geven op datgene wat ‘uitstijgt’ boven het gemiddelde.

Ik stel mijn oordeel nog even uit

Later realiseerde ik mij dat ik bij mijn moeder hetzelfde deed. Mijn moeder hield van zingen en had een prachtige sopraanstem. Ze was lid van het oratorium (koor) en oefende thuis vooral in de keuken haar muziekstukken. Mijn broer en ik imiteerden haar dan vaak op het niveau van ‘een hond die meehuilt’. Ik weet niet meer hoe en of zij hierop reageerde. Volgens mij kon ze het van ons wel hebben. Het zou ook kunnen dat het haar bewustwording gaf over ongevraagd ‘je oordelen ‘de wereld in te slingeren’. Er zijn meerdere aanleidingen geweest waarom tolerantie en expressie zo belangrijk voor mij is geworden. Waarschijnlijk heeft het ook met mijn bewustwording te maken dat er geen ‘normaal’ bestaat, wel mysterie. Ik vind het leven zelf al een groot mysterie. Alleen al het gegeven dat we met ruim 8 miljard mensen aanwezig zijn op planeet aarde en met een duizelingwekkende snelheid  van 107.000 km per uur om de zon razen en vervolgens de zon met een snelheid van 828.000 km per uur om het centrum van de Melkweg gaat. Ons hele sterrenstelsel raast met zo’n 2,16 miljoen kilometer per uur door het heelal’. 

Het normaal bestaat dus niet

We hebben mensen nodig die hier het verschil durven te maken. Ons een spiegel voorhouden en wakker schudden om het mysterie te leven. Laten we ons vooral bezig houden met positieve expressie en ontdekking, met je dromen najagen. Expressie in moed, in daadkracht, in contact, in liefde, in communicatie, in luisteren, in stilte, in geven, in ontvangen, in dankbaarheid, in kunst, in vergevingsgezindheid…

Waar wil jij ‘het verschil in maken’?

Luister/kijk tip: Evian Baby me commercial, 2013https://www.youtube.com/watch?v=ikuiByrF6rs

Quote: Durf te spelen, durf te bewegen, durf anders te zijn