Het verleden haalt ons soms een moment in.

‘Alle foto’s zijn gedigitaliseerd, de rest kan in de kliko’, zegt mijn zus resoluut. Ze spreekt het vanzelfsprekend en rustig uit. Het woord ‘kliko’ galmt na in mijn hoofd. Het is zomer en we zitten in haar tuin. Ik merk dat ik mijn beide handen om het koffiekopje sluit, alsof ik een soort van houvast zoek.

Zij heeft daarnaast ook alle dozen met albums zorgvuldig doorgespit. Veel foto’s van onze ouders en later van onze moeder alleen zijn ook gesorteerd voor ons en onze kinderen. ‘Alles is overzichtelijk in verschillende mapjes klaargezet’, vult ze aan.

‘Dankjewel voor alle moeite’, zeg ik en voel ook tranen opkomen. Ik schrik namelijk en weet eerst niet goed waarom het idee van de afvalcontainer me zo verward en emotioneert.

Ik fantaseer beelden van de dag na een groot en overweldigend weekendfeest, waarop alle spullen weer zorgvuldig moeten worden opgeruimd en de restanten en overblijfselen van voedsel, flessen, slingers, vlaggetjes, dozen etc in de afvalcontainer bij de weg worden gezet. In mijn fantasiebeeld is het ook nog eens een druiligere werkweekdag. 

De vuilniswagen rijdt langzaam en trefzeker van huis naar huis, stopt en met een licht schokkende beweging grijpt de metalen arm de grijze container vast.

De arm tilt de container omhoog, kiept hem boven de laadruimte en laat vervolgens met een doffe dreun het verleden in de donkere leegte vallen. 

Bij het terugkeren van de stilte besef ik dat het nu definitief voorbij is. De ijzeren arm zet de lege container terug op zijn plek en rijdt de straat uit.

Wakker

Ik word wakker geschud door deze metafoor en weet direct wat ik wil doen.

‘Geef mij de overgebleven albums maar mee’, zeg ik met vastberadenheid in mijn stem. ‘Ik ga ritueel afscheid van ze nemen’, vul ik aan en voel me direct weer ontspannen worden.

Afscheid 

Thuis kijk ik nog één keer door alle fotoalbums. Ik zie reizen van mijn moeder door onder andere Zwitserland, Noorwegen, Italië en Duitsland met haar vriendinnengroepje.

Maar ook de uitstapjes in Nederland met haar vriend en verschillende vriendinnen. Allemaal leven ze allang niet meer. Ik blader door de halflege pagina’s, waaruit verschillende foto’s zijn gehaald voor de te bewaren mapjes.

Ik herken de licht chaotische schrijfstijl van m’n moeder: ‘uitstapje met Ine, even later was ze plotseling overleden’ , of ‘Heerlijk van de gratis koffie genoten tijdens een pauze op het terras ergens onderweg’.

Het ontroert. Ik sta op en gooi nog meer hout op het vuur.  Het vuur in het olievat achterin de tuin begint al imposant hoog te worden. De geur van het hout, de oranje en gele vuurslierten, het knisperen van de eerste foto’s neemt me afwisselend mee tussen het Nu en Verleden.

Mijn afscheidsritueel begint. Ik neem afscheid en toast met de Moselblümchen lievelingswijn van mijn moeder. Ik besluit het voor dit keer lekker te vinden.

Ik neem afscheid en besef tegelijkertijd dat de herinneringen blijven, puur en ongeschonden.

‘Het verleden haalt het heden soms even in’, zeg ik hardop en glimlach liefdevol naar dat wat voorbij is gegaan.

Luistertip: Fotograph, Ringo Starrhttps://youtu.be/nevdSt_2PIM?si=pmlPdoGegMQu3mPp