Over het ‘Ha John’ effect

Ben jij ook wel eens hartelijk begroet door iemand, waarbij je je steeds ongemakkelijker ging voelen? Diegene noemt jou bij je naam en vraagt hoe het nu met je gaat. Ondertussen zoek je koortsachtig in jouw lange termijn geheugen naar eventuele gezamenlijke gebeurtenissen, aanknopingspunten, of in ieder geval de naam. En deze wil door jouw emotionele blokkade maar niet komen. Het kan natuurlijk ook zijn dat die ander voor jou minder tot niet interessant was, waarmee je onbewuste deze herinnering in het archief ‘overig’ had opgeborgen.

Context

Meestal herinneren we ons toch even later nog wel de context, (verderop de dag en vooral als we het loslaten), maar de naam niet. Soms beide niet en dat is helemaal een niemandsland gehuld in mist. We herkennen elkaar vaak nog wel in de juiste context (omgeving), maar minder goed als de situatie totaal anders is. Bijvoorbeeld elkaar (her) kennen in een werksfeer en elkaar niet meer kunnen plaatsen op bv een camping ergens in Frankrijk, theater, sauna etc. Beleefdheid en het gevoel ‘af te gaan’ zorgen voor de stress van het niet weten. Zelf kies ik er tegenwoordig voor om in deze situaties gewoon eerlijk te zijn, scheelt een hoop gedoe. Andersom, het niet herkend worden, vind ik zelf ook niet erg. Ik kan gewoonweg niet voor iedereen interessant zijn en daarnaast weet ik ook überhaupt niet de reden van het ‘niet weten’ van de ander.

Herkennen wat niet kan, oftewel een ‘andersommetje’

Ik rij door de wijk waar mijn jongste zoon met schoondochter en kleinkind wonen. Vlakbij hun huis aangekomen herken ik de vader van mijn schoondochter. Ik stop de auto langs de weg en doe het raampje open. ‘Ha John’, roep ik. ‘Hoe is het nu met je’, vul ik aan met nog wat chattalk over de hond. Mijn partner heeft John slechts 1 keer ontmoet en ik wat vaker. Ze checkt bij mij of ik zeker weet dat de meneer weggedoken in zijn capuchon ‘de vader van’ is. De vader van mijn schoondochter woont een blok verderop, ze hebben een zwart witte labrador en hij heeft een baard. De situatie is vlakbij hun huis, check. De labrador klopt ook, check. ‘Alleen de baard is erg wit en groot geworden’, is mijn enige miniseconde twijfel momentje. Maar John antwoord gewoon op mijn vragen. ‘Ik hou het kort, roep ik even later, ‘want het is druk hier op de weg’, en rij al zwaaiend de bocht om naar het huis van mijn zoon en schoondochter.

Niets is wat het lijkt

‘Leuk om jouw vader even kort gesproken zeg ik tegen mijn schoondochter. Later die middag, op de terugweg naar huis, krijgen we een appje van mijn schoondochter.  ‘Mijn vader is vandaag nog niet buiten geweest‘, rapporteert ze vergezeld met een smiley.

‘De meneer lijkt inderdaad op John, heeft ook een labrador, woont vlakbij. Alles lijkt te kloppen, maar John zelf zegt dat die meneer die op hem lijkt en bij hun in de buurt woont beginnende Alzheimer heeft’.

‘Ach, wederom een les voor mij in Altijd navragen, nooit aannemen (Anna) en niet invullen voor een ander (Nivea), denk ik en moet denken aan de quote; je kunt iemand anders niet zien, behalve het beeld dat je in je hoofd van de ander hebt gecreëerd. Dag John,

Hartelijke groet, Tonie 

Luistertip: Hello Goodbye, The https://www.youtube.com/watch?v=MYAjwzjoJP8Beatles 

Quote: ik neem ANNA mee en gebruik geen NIVEA