(Gastschrijver Niek Roerdink)

Lente

De grijze mist verdwijnt en daar is de hemelsblauwe lucht. De geur van de aarde en regen mengt zich met hyacinten en narcisjes die open gaan. De vogels zingen, de bijen zoemen, de lieveheersbeestjes komen uit hun winterslaap. Het is weer warmer, het is lente. Het is verandering en het fijne aan Nederland zijn de wisselingen in de seizoenen vind ik. Tuurlijk kan je emigreren naar waar het gras groener is, maar vergeet alleen niet dat je overal jezelf bent. Aan de Costa del Sol zit je waarschijnlijk ook te zeuren. Ik hoor ze al zeggen ‘tis toch wel fris nu de zon weg is’ gevolgd door ‘nu de zon er weer is is het wel lekker, of te warm’, etc. Ben je het ene seizoen zat, dan komt de volgende alweer bijna en de zon is het aangenaamst als het even weg is geweest.

Mezelf

Ook wij veranderen, qua uiterlijk maar ook qua innerlijk. Niets in de schepping ontkomt eraan, de tijd maakt alles anders, of je daar juist je best voor doet of het liever tegenwerkt. Maar ondanks constante verandering ben je altijd jezelf. Wat is dat precies ‘jezelf’?

Ik ben niet meer degene die ik 10 jaar geleden was, of een jaar geleden, of zelfs een dag geleden. Maar toch voel ik me altijd en overal ‘mezelf’. Het is verdikkeme hardnekkig! Ik ben honderd verschillende versies geweest van ‘mezelf’ maar ik ben nog nooit niet mezelf geweest.

Oom Wim

Ik ben op de crematie van Oom Wim. Ik heb hem al lange lange tijd niet meer gezien maar nu ik hier ben zijn de herinneringen aan hem weer levendig, alsof ik hem gisteren nog zag, of alsof hij er zelf bij is. Bijna de hele familie is er en dat is wel bijzonder om te zien na lange tijd. Een beetje somber denk ik bij het doei zeggen ‘tot de volgende crematie’.  Maar ik vraag mijn hoofd of hij dat even kan laten en ik maak er een ‘tot een reünie’ van en ik doe mijn best daarin te geloven.

Open eind

Mijn vader vraagt mij na afloop in de auto of ik een verhaaltje kan schrijven over afscheid. ‘Ik ga mijn best doen’, zeg ik. Voor mij is afscheid nemen een open einde. Wanneer we als mensen opgesloten zitten in ons denken, ons doen en laten, ons huis en de bezittingen, dan is het ultieme einde de bevrijding.

Hoe vaak ga je dood in één leven? Er zijn verschillende vormen van doodgaan; je verandert van baan, van relatie, van omgeving, van karakter, van energieleverancier, van bestekset enzovoorts. Afscheid nemen van het een is hetzelfde als hallo zeggen tegen iets nieuws.

Bij iets nieuws moet je acclimatiseren en bij vaarwel zeggen moet je rouwen. Het is de emotionele storm waar we op varen en we zijn allemaal zeebaby’s. Maar we gaan dapper door. We slijpen de kwaliteiten die we bewonderen en we hopen uiteindelijk om de rust te vinden aan wal. Maar wel pas ná dat we een legendarische reis hebben gemaakt die we nooit zullen vergeten. En we zullen nooit vergeten.

Luistertip: Linkin park – Shadow of the Dayhttps://www.youtube.com/watch?v=n1PCW0C1aiM