Over ouder worden

Het is weer zover. Ik mag naar het afval breng station. Ik noem het nog net geen hobby, maar vind het altijd heerlijk om met auto en aanhanger naar de stort te gaan. Hier ervaar ik de geneugten van het betere smijt- en gooi werk van spullen en neem op deze manier ritueel afscheid van datgene wat tot het verleden gaat behoren. Soms gaat deze euforie gepaard met opluchting, vermengd met een opgeruimd gevoel in hoofd en hart. Soms is er weemoed en melancholie. Altijd verlaat ik uiteindelijk het terrein weer lichter, zowel letterlijk alsook figuurlijk.

Container nr.17

Tegenwoordig mag je vier keer per jaar gratis je grof vuil wegbrengen en maakt het niet zoveel meer uit wat je wegbrengt. De nieuwe uitdaging is vooral om het afval in de juiste container te deponeren. Want hoort een tv tafel met glas in de glascontainer of in de grof vuil container? Nee, in container nr 17. Dat weten de medewerkers dan weer. Zij lopen behulpzaam rond op het terrein om het scheiden van het ‘grof vuil’ op de juiste manier te laten verlopen. ‘Volgens mij is container 17 een synoniem voor de – ‘ik weet het ook niet- bak’, denk ik en laat het meubelstuk in de diepte verdwijnen.

Dit keer zijn we bezig om het huis van mijn schoonmoeder leeg te halen. Het is gelukkig nog geen definitief afscheid, maar ze is dringend verhuisd naar een verpleeghuis. Tegelijkertijd is het ook wel een afscheid. Zij heeft hier namelijk een heel leven gewoond en kan zichzelf alleen niet meer redden. In de verschillende slaapkamers staan nog de complete inrichting van haar kinderen, die al meerdere generaties lang uit huis zijn. De tijd staat hier op de bovenverdieping al heel lang stil. 55 jaar lang heeft zij in dit huis gewoond. Dat levert uiteindelijk ook een gigantische hoeveelheid spullen op, die nu weg moeten.

Herinneringen

In een eerste ronde worden spullen met emotionele en/of praktische waarde gescheiden van de rest. Deze ‘Marie Kondo’ methode is behoorlijk effectief. Ook een enkel praktisch voorwerp wordt meegenomen en op deze manier hergebruikt.

Langzamerhand komt er ruimte, waarmee ook de eigenheid en sfeer meer en meer uit het huis verdwijnt. Herinneringen zitten nog wel in de muren en de vloeren. We halen de vloerbedekking eruit en daaronder komt het voor haar kinderen bekende gele zeil van nog eerder nog eventjes te tevoorschijn.

Wij rijden ondertussen af en aan naar de stort en ook naar kringloopwinkels. Het valt mij op dat deze winkels allemaal overvol zijn. Ik ben mij even pijnlijk bewust van ook mijn eigen (on) duurzaamheid en van onze wegwerp (consumptie) maatschappij. ‘Dit moet anders’, besluit ik en gooi de laatste planken in de container voor hout.

Game over

‘Boem Paukeslag’, we horen plotseling een zware doffe dreun achter ons in de dubbelassige aanhanger. De salontafel met ingelegde stenen zakt door zijn poten. We verleggen de koers van kringloopwinkel nog eenmaal naar de stortplaats. ‘Game over’, denk ik berustend en begrijp de boodschap en metafoor van de tafel wel.

Luistertip: gassed and stoked, Lou Reedhttps://www.youtube.com/watch?v=RHU20ptYpgc

Sometime I dial your phone number by mistake. And this is what I hear [Chorus] This is no longer a working number, baby. Please redial your call

Leestip: Gedicht Boem – Paukeslag, Paul van Ostaijen