‘Ook een overdenking waard’, denk ik en laat het even bezinken. Ik wandel door de rustgevende groene weilanden over de ‘klompenpaden’ langs strakke slootjes, fladderende vogels en andere beestjes, kniehoog gras langs mijn dorp en wacht in deze rustgevende omgeving op briljante ingevingen. Het blijft dit keer akelig stil. ‘Waarschijnlijk omdat ik mij teveel concentreer op ‘het lege midden’ (via meditatie te bereiken) en er daardoor juist Nu niet bij kan komen’, constateer ik met lichte irritatie en teleurstelling. Het is duidelijk helemaal niet stil in mij. ‘Te weinig overgave’, bedenk ik mij met een diepe zucht.
‘Het lijkt op een paradoxale opdracht’ en ik denk opeens weer aan de ooit gevolgde opleiding aan de sociale academie, waar mijn fascinatie voor taal wakker werd ‘gekust’ door de communicatie goeroe Paul Watzlawick met zijn boek ‘de pragmatische aspecten van communicatie’. ‘Dit is en blijft de bijbel onder alle communicatie boeken’, besluit ik plechtig. Vooral zijn uitleg over de paradoxale opdracht is mij helder bijgebleven. ‘Doe even spontaan’, waarmee uiteraard alle spontaniteit gelijk verdwijnt, omdat je niet op commando ‘spontaan’ kan zijn, omdat het opvolgen van de opdracht per definitie niet spontaan is.

Het belang van onbelangrijke zaken
Ik stap uit het weiland richting asfalt en concentreer mij op de weg en op het ‘belangrijke zaken eerst’ advies van Steven Covey voor effectief leiderschap.
Voordat ik hierin meega, verken ik eerst maar eens de strategie
om vooral te beginnen met de onbelangrijke zaken. ‘Is dat uitstelgedrag? Of ‘een soort van warming up’, vraag ik mijzelf af en wacht op antwoorden uit mijn eigen geheugenbank.

Pauze en Pomodoro
Ik ben weer ergens in de middelbare school tijd jaren zeventig en zit thuis in mijn slaapkamer achter mijn bureautje met het boek en aantekeningen voor de toets Engels voor morgen.
Steeds als ik wil beginnen, stel ik het uit en loop ik naar mijn andere kamer en zet mijn laatste Wings lp op, zing mee, dans een beetje op de muziek en fantaseer over beroemd zijn zoals Paul Mccartney in 1973 was en nog steeds is.
Uiteindelijk start ik met studeren en bouw regelmatig pauzes in, met hetzelfde herhalende muziek ritueel. Later kwam ik erachter dat dit een briljante methode is voor studeren (Pomodoro methode met studieblokken van 25 minuten)

Gelukshormonen
Ik sla rechtsaf het weiland weer in en besef dat ogenschijnlijk onbelangrijke zaken eerst doen heel belangrijk is. Het komt dichtbij ‘kaizen’, waarbij je je doel in kleine haalbare mini stappen onderverdeeld.
Ondertussen heb ik de twintig minuten wandelen ruimschoots gehaald en daarmee volgens meneer Scherder de neurowetenschapper aan mijn afweer- en immuunsysteem gewerkt en ook heel belangrijk; gelukshormonen geactiveerd. Voor dat laatste moet je wel minstens twintig minuten wandelen. Ik heb het getest; ik vertrek met allerlei drukte in mijn hoofd en yes, vanaf de 21e minuut begint de relax en relativeer modus te werken.
Thuisgekomen heb mijn voorlopige conclusie;
De belangrijke zaken eerst zijn; zelfkennis, zelfreflectie, zelfvertrouwen, zelfontspanning en zelfheling en daarmee kan er wel eens een mega verschuiving ontstaan in wat je echt belangrijk vindt.
Fijne week allemaal.

Luistertip: unwritten, Natasja Bedingfieldhttps://www.youtube.com/watch?v=b7k0a5hYnSI