Marathon Amsterdam

De zaterdag ochtend verdwijnt langzamerhand in het onthaasten en plotseling realiseer ik me dat ik over een uurtje klaar moet staan. Als coach dit keer geen loopvoorbereidingsstress voor mij. Wel zorg ik voor een passende rugzak om attributen en kleding voor mijn lopers te kunnen dragen. Mijn neef Harry vroeg mij om zijn coach te zijn voor de ultieme prestatie op hardloop gebied; de marathon. Naast het bewaken van spullen en opvang bij de finish, vroeg hij vooral ook mentale bijstand en tips om zijn missie op een hoger plan te kunnen volbrengen. ‘Ik doe dit graag voor je’, zei ik en vroeg subtiel of we weer met zijn elektrische auto zouden gaan. Op een eerdere sportieve tocht waren we ook met de E-car gegaan en hadden nogal wat drempels ervaren, zoals het lange wachten onderweg ivm het moeten opladen van de accu en andere ongemakken onderweg om de ‘accu’ te sparen. Dit keer wou ik graag met de E-Car. Ook vanuit morele ondersteuning, omdat ik respect had voor zijn keuzes en ik de vorige keer nogal gemopperd had.

Metafoor

Het werd de Jaguar (die uw rijbeleving op een hoger plan brengt) van een van de andere twee sportieve vrienden. ‘Vanwege de ruimte’, noemde Diederik vanachter zijn Rayban zonnebril en sportief stuur, terwijl hij de bolide moeiteloos naar hogere snelheden dirigeerde. Het was geen Plug-in model. Wel kon ik als mentale coach direct optimaal profiteren van de power van een schitterende metafoor. ‘Lopen als een Jaguar, lopen vergelijkbaar met het haast zwevend voortbewegen door de superkrachten en schijnbaar moeiteloze prestaties’, gaf ik aan mijn marathon lopers mee. ‘Hou dat beeld vast’, coachte ik en ze keken mij correct neutraal aan. Ik droeg immers hun spullen. Bij de start overwoog ik nog een groepshug met yell of gebed, echter mijn inschattingsvermogen adviseerde mij dringend om dit achterwege te laten.

Go for it

Bij het startschot vanuit het prachtige Olympisch stadion Amsterdam kwamen eerst de wedstrijd renners en aansluitend de recreanten in beweging. Ieder met zijn eigen schema en iedereen met het doel de finish te halen. Liefst in een krachtige staat van zijn. Mijn lopers hadden de lat hoger gelegd dan het bemoedigende ‘meedoen is winnen’. Hier werden vlakke schema’s voorbereid om een strakke tijd te kunnen neerzetten. Ik had de nacht ervoor vanuit ons hotel nog studie gemaakt van de route en had hierover bij het ontbijt nog een korte briefing gehouden. ‘Geen bananen op de 32 km verzorgingspost. Wel op 30 km’, vertrouwde ik hun toe’. ‘Doe er je voordeel mee’, blijf drinken en loop vlak en breed. Harry maakte aantekeningen, om de gedegen adviezen in zijn loopschema te kunnen opnemen. Na twee uur, drie minuten en negenendertig seconden komt de eerste wedstrijdloper alweer binnen. Het duizelt me, zijn gemiddelde snelheid heb ik nog nooit bereikt in een korte sprint. Respect en een diepe buiging. En mijn team? Alle drie binnen de drie uur vijftig, waarvoor applaus, respect en een diepe buiging.

Wil ik het echt?

‘In de loop van de middag kijk ik even op mijn sporthorloge; ‘toch 10 km gelopen’, glimlach ik en ik rij hun in de Jaguar veilig naar huis. ‘Misschien toch weer eens trainen voor de halve’, fluistert mijn interne stem. ‘Wil ik het echt’? ‘éen van de beste vragen ever’, mompel ik en constateer dat ik nog in een overwegingsfase zit.

Luistertip: Eminem, lose yourselhttps://www.youtube.com/watch?v=_Yhyp-_hX2sf