‘Limburg en delen van Duitsland in heftige strijd met het water’ las ik en een moment later genoot ik intens van het wad, water, vergezichten en de stilte. We waren met acht sportievelingen en doorbraken de sereniteit met onze ‘zompige modder passen’ en verbale uitwisselingen. Onze vertrouwde vaste gids loodste ons weer veilig over het wad richting Ameland. Eerst ging het enkel diep en af en toe tot het kritische punt ter hoogte van de knieën wegzakkend in de slibberige bodem van dit werelderfgoed. ‘Ik kan de stilte niet horen door de wind’, grapte ik tegen mijn ploegmaatjes en vroeg om deze poëtische zin mee te helpen onthouden, wat zij uiteraard weer vergaten.

Werelderfgoed

Elk jaar loop ik met een klein groepje sportieve vrienden en familie over het wad en altijd met mooi weer. Tenminste daar hou ik standvastig en soms tegen beter weten aan vast. Het weer was mild, de zon probeerde door te breken en Limburg was van code rood naar code geel afgeschaald. Omdat ook de natuur op het wad, los van de eeuwigdurende eb en vloed beweging aan opvallende verandering onderhevig is, liepen we het eerste stuk over de dijk richting Ternaard, alvorens het wad intenser te gaan beleven. In al die jaren dat ik loop, ik schat ongeveer 25 jaar, was de start altijd vlakbij de boot naar Ameland. Het was er ondertussen te slikkig geworden en dus te zwaar en ook gevaarlijk om veilig te kunnen lopen. Uitbaggeren van de watergeul voor de veerpont zou een reden zijn, echter dit gebeurde altijd al.

Wat gebeurt er?

‘Dit fenomeen past waarschijnlijk helaas ook in het trieste rijtje klimaatverandering’, dacht ik en besefte dat dit jaar wel opvallend veel extreme weersomstandigheden in versneld tempo voorbij komen. Extreme regenval in het oosten van China met 70 cm water op één dag in een stad met tien miljoen inwoners, veel paniek, overlast en metro’s compleet ondergelopen met horror achtige taferelen. Extreme hitte en droogte en bosbranden in Canada, Siberië en het westen van de VS en dicht bij huis, ook wateroverlast in Limburg, Duitsland en België. Bij elk voorbeeld meerdere doden, gewonden, ravages en een toename van angst, of op zijn minst verontrusting.

Boodschap

We bereiken ondertussen Ameland en steken overdwars het Oerd over van wad naar Noordzee om ons af te spoelen. Ik neem een duik in de golven. Hier (nog) geen verontrustende signalen. ‘Dit is waarschijnlijk waarom het nog steeds geen dagelijks issue is. Het leven gaat ogenschijnlijk z’n gangetje’, denk ik en plotseling vanuit het niets neemt de zee onze droge kleding mee, die we blijkbaar te dicht bij de vloedlijn hadden gelegd. Alsof het universum mij wil wakker schudden en een boodschap meegeeft. ‘Zo snel kan het gaan’, mompel ik. Overrompeld pak ik zo snel mogelijk de natte kledingstukken die meedeinen op de speels venijnige golven. Terwijl ik schrijf, hoor ik het laatste nieuws: ‘harig mosdiertje spoelt bij duizenden kilo’s tegelijk aan op het strand van Ameland en geeft enorme stank overlast’. Oorzaak; klimaatverandering waardoor deze zeediertjes bij grote getallen sterven en aanspoelen. Opvallend dat alleen de stankoverlast voor de campinggasten aandacht krijgt.

Groningen aan zee

‘Het moet snel anders’, we hebben binnen vijftig jaar Groningen aan zee, constateer ik. Ik moest opeens denken aan de metafoor met intensief roken. Je hebt geen idee van de verwoestende werking, totdat het (te) laat is en de dokter je opdraagt te stoppen met roken, omdat je anders binnen een paar jaar ‘vertrokken’ bent. Vanuit angst is er grote actie bereidheid.

Ons collectieve bewustzijn bepaald de realiteit en daarmee ons gedrag. Hoe bewust zijn we Nu en in hoeverre willen en kunnen we het anders gaan doen?

Luistertip: Here comes the flood , Peter Gabrielhttps://www.youtube.com/watch?v=Ww9JS8dJ9fY (vrolijker kan ik het niet maken)