Meedoen is winnen

Afgelopen weekend mocht ik met enkele collega’s het alternatief voor de sportieve non-stop Socialrun mee ondersteunen. Normaal gesproken zouden er bij de Start/Finish boog doorloop minimaal 25 teams, met honderden deelnemers opeenvolgend lopen, pauzeren en zich weer herpakken voor het volgende te overbruggen traject. In gedachten liet ik de gezellige georganiseerde chaos en drukte van de vorige keren als een film aan mij voorbij komen. Dit keer was het stil bij de start. Tenminste zo leek het. Want ieder half uur brachten we een digitale enthousiaste live verbinding tot stand, om sportievelingen

het bemoedigende startschot te geven voor de sportieve bijdrage aan de 36 uur ‘ketting’. Voor verbinding, voor het onder de aandacht brengen van stigma, voor een inclusieve maatschappij en om uiteraard even lekker te bewegen in de buitenlucht. De estafette kon overal plaatsvinden, met als gevolg dat het op het terrein rondom de start rustig was. Af en toe kwam er een deelnemer live bij onze uit ballonnen opgetrokken startboog en werd door ons luidkeels aangemoedigd. De stilte nam het elke keer weer over. Alsof het ons er steeds weer nadrukkelijk eraan herinnerde dat het toch anders was.

De goed gevoel boog

Er gebeurde ook daadwerkelijk iets anders, daar bij die boog. Alle toevallige voorbijgangers werden spontaan door ons aangemoedigd om vooral over de rode loper en onder de boog door te lopen, of te fietsen in plaats van er vanuit bescheidenheid langs te gaan. Zo ontstond de ‘goed gevoel boog’. Iedereen die eronderdoor ‘durfde’ werd getrakteerd op een welgemeend enthousiast applaus, gecombineerd met aanmoedigingsgeluiden. En dit werkte, het gaf voor iedereen een ‘moment of Fame’, een geluksmomentje.

Freestyle breakdance

De oude man liep na onze aanmoediging schuifelend met zijn rollator en begeleidster over de rode loper richting Start/ finish boog. Bij het moment suprême barste ons applaus los en ineens veranderde hij even in diegene die hij blijkbaar ooit was geweest. De rollator werd los gelaten en een moment waren wij getuige van een lenige freestyle breakdance performance van enkele seconden. De vooruit geduwde rollator werd weer terug omklemt en alsof er niets gebeurd was schuifelde de man weer verder. Alleen, Ik had zijn glimlach en een deel van ‘een verhaal’ gezien. De boog leerde ons over het geven van complimenten, over interesse, inclusie, contact en oprechte aandacht geven. Ook leerde de boog ons om de juiste vragen te stellen.

De paradox

Sommigen wilden vooral juist niet onder de boog, omdat wij dat vanuit ons enthousiasme te nadrukkelijk vroegen. ‘Was het een paradoxale opdracht?’, vroeg ik mijzelf af. Ik vroeg de beveiliger namelijk nadrukkelijk om er juist omheen te fietsen, in de hoop dat ze er dan wel onderdoor zou fietsen. Ze had mij namelijk eerder die morgen met een grote glimlach toevertrouwd, juist tegenovergesteld te reageren bij opdrachten. Ik vond paradoxen altijd al moeilijk, beter: nog niet zo makkelijk. Google vertelde mij dat een paradox een tegenstrijdige conclusie is, die niettemin ontstaat als gevolg van een correcte redenatie binnen een correcte vooronderstelling. ‘Wees nu even spontaan ‘, vond ik een mooi voorbeeld van een paradox, omdat je hiermee iemand de kans ontnam om hierop nog spontaan te reageren. Maar de beveiliger had nog wel een keuze. In ieder geval had het de beveiliger en ons weer even bewust gemaakt van onze eigen communicatie en de respons op je eigen communicatie. Het was een fantastische beleving, daar op het terrein van Dennenoord. ‘laten we vooral doorgaan met contact maken’, dacht ik en zong mee met het nummer van Lauren Hill, everything is everything.

Luistertip: Feeling Good, Faithlesshttps://m.youtube.com/watch?v=YquiHDsH4Mk