Afgelopen week noteerde ik in mijn digitale aantekeningenboekje het woord ‘spelen’. Ik had ter ontspanning en vermaak in de afgelopen weken meerdere James Bond films gezien en kwam daarmee in de stemming en belevingswereld van deze held die alles kan fiksen. Liggend op de bank voelde ik mijn conditie ook significant toenemen. Ik kon oneindig lange sprintjes trekken, driedubbele achterwaartse salto’s maken, tussendoor mensen redden en na wilde achtervolgingen er nog steeds ongehavend en strak uitzien in mijn Italiaanse Bruno Banani vierdelig kostuum. Mijn mindset was optimaal positief gestemd dat ALLES mogelijk is. Mijn hersenen registreerden de bewegingen mee en ik lag dus eigenlijk op mijn bank ook nog eens conditie training te doen, tenminste zo voelde dat. Alleen het ontbreken van ‘de schurk’, was het enige verschil met deze Corona tijd, waarin de mensheid diep getroffen wordt. Verder zou het een perfect scenario geweest kunnen zijn voor een Bond film.

Wij allen

Ik liet het even op mij inwerken en realiseerde mij met een schok dat wij allen eigenlijk ‘de schurk’ zijn. Want wij mensen zijn de veroorzaker van deze ellende. Oneindige economische groei, hebzucht, uitputten van de aarde, een verschrikkelijk uit de hand gelopen vee- industrie, een op hol geslagen ‘Ik’ cultuur en zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Het heeft geleid tot deze futuristisch aanvoelende noodsituatie. De andere (goede) kant van deze trieste en onvoorspelbare tijd is het ontstaan van een wereldwijde bewustwording dat we anders met onze aarde en met elkaar moeten en willen omgaan.

Net doen alsof

Mijn collega had mooie leefstijl adviezen gepost op intranet. Onder andere over thuiswerken. Ik herkende de tips, want er zijn thuis maar een beperkt aantal plekken waar ik werk. Naar mijn werk gaan bestaat momenteel nog steeds uit het ongeveer op dezelfde tijd als altijd opstaan. Na het gebruikelijke ochtendritueel begeef ik mij naar de bovenverdieping. Dit is het werkdomein, zodat de rest van het huis geassocieerd blijft met thuiskomen en ontspanning. ‘Net doen alsof’ werkt ook, omdat onze hersenen geen onderscheid kunnen maken tussen fantasie en werkelijkheid. Denk maar eens dat ik met mijn nagels over een schoolbord kras, waarbij er piepende geluiden bij te horen zijn. Als je jezelf dit goed voorstelt, heeft het dezelfde effecten dan wanneer het echt zou plaatsvinden. Als je dit begrijpt, kun je het vooral voor positieve programmeringen inzetten. Het werkt alleen als je erin gelooft en past bij je overtuigingen.

Spelen

Ik zie achter ons huis kinderen in het weiland bij de sloten met hun spel bezig. Ik zie de lammetjes ‘dartelspelen’ met elkaar. Ik hoor vogels fluiten. Er is volop bedrijvigheid, vogelnesten worden in hoog tempo in elkaar ‘gevlogen’. De natuur staat op het punt van losbarsten in een voorjaar bacchanaal van ongekende weelderigheid en onwaarschijnlijke kleurenpracht.

‘Ik heb het nooit echt goed gezien’ realiseer ik mij beschaamd en voel me opeens een spijtoptant. Ik wil er onderdeel van uitmaken en krijg vanuit deze ‘tweede kans’ opeens zin om te zingen, te dollen, te dansen, te rollen door het gras, te springen van de duinen in het witte mulle zand. ‘Blijf zoveel mogelijk thuis’ kan ook, met voorzichtigheid afstand en respect voor elkaar, buiten in onze natuur, realiseer ik mij in dankbaarheid en levenslust. ‘Dank je wel natuur’ roep ik naar de blauwe lucht, voorjaarszon, het groene gras, naar de bomen, de bloemen, de sjansend fluitende vogels en dans ritmisch door naar de avondschemering. Onze poes zoekt ondertussen een rustiger plekje.

Luistertip:Blof en Ronnie Flex, Omarm me