Geïnspireerd door de laatste Westerwijtwerd aardbeving en aanmoedigingen vanuit de politiek om toch vooral te kiezen voor onorthodoxe maatregelen, gecombineerd met welgemeende Haagse excuses, kozen we voor afscheiding van Nederland. We besloten om voor onze eigen Vrijstaat te gaan.
Met een delegatie waren we met de plannen, of beter gezegd, met ons besluit naar Den Haag afgereisd. Niet met mest, niet met hooivorken, niet met tractors om wegen te versperren. Wel met een goed verhaal en duidelijke zakelijke eisen en besluiten behorend bij een definitief afscheid.
Het ging al een tijdje niet meer goed binnen onze relatie. Alles hadden we al geprobeerd; overleggen, subsidies, schadevergoedingen, tenminste als dat al lukte binnen het oerwoud van bureaucratie en mislukte organisatiestructuren.
We hadden veel, teveel gepraat over de onveiligheid en langdurige maatschappelijke ontwrichting en omdat we er beiden te dicht opzaten en ons lieten verstikken door naar binnen geslagen emoties, belangen en eigenbelangen, zagen we het beiden voor langere tijd ook niet meer zo helder. Alleen ons geweten, binding vanuit loyaliteit, cultuur, gewoonte, vertrouwdheid en ook angst voor zelfstandigheid hadden ons er tot nu toe van weerhouden om de beroemde knoop door te hakken. We waren al te lang doorgegaan als broer en zus, de vonk was allang verdwenen.
Daar zaten we dan in ‘het torentje’, met een verontrustend slap kopje koffie met een wat gedateerd schaaltje fantasieloze suffe spritsen en speculaasjes. De hele omgeving ademde voorbije glorie. Ik keek eens heel rustig om mij heen, de boosheid en frustratie waren allang verdwenen en deze stoffige gedateerde omgeving bevestigde mij opnieuw dat we uit elkaar gegroeid waren. Ik voelde vooral compassie en misschien toch ook wel een beetje medelijden. We hadden afgesproken dat ik het woord zou doen.
Vanuit mijn trainingen communicatie had ik geleerd om in deze fase er niet meer omheen te draaien en kort en bondig te zijn.
‘Ik hou niet meer van je’, zei ik.
De stilte bleef als een dikke verstikkende wolk een tijdje hangen en daalde langzaam neer. Er werd heel goed ingezien dat praten geen zin meer had, ondanks de laatste voorstellen en excuses. ‘Je meent het echt hé’, zei Nederland. ‘Ja’, zei ik met schorre stem en voelde toch weer even emoties naar boven komen.

In een flits zag ik de geschiedenis aan mij voorbijtrekken. Onze Romeinse tijd met een leven van overheersing, overstromingen, het gevecht met de zee, de lange oorlogen en het uiteindelijke ontstaan van het Koninkrijk der Nederlanden. Ook de laatste paar wereldoorlogen, met het uiteindelijke dieptepunt de lange hongerwinter van 1944 flitste in een split second aan mij voorbij. De gezamenlijke wederopbouw van ons mooie land begon zo voortvarend. Langzamerhand verdween helaas het eenheidsgevoel, waarbij het Noorden vooral leverde aan de rest van Nederland en niets terug kreeg.

Dit alles ging door mij heen toen ik mijn handtekening, namens onze nieuwe politieke partij PIP (perceptie is projectie), had gezet onder het koninklijk document dat Groningen vanaf heden een zelfstandige vrijstaat zou zijn.

Ik wierp een laatste blik op de foto van onze Koning en stond op.
‘We gaan het anders doen’, zei ik hardop, terwijl ik het tweede bakje slappe koffie resoluut in de sanseveria op de tafel deponeerde en de deur uitliep . Op weg naar de vrijheid, een nieuwe toekomst tegemoet.
Met deze handtekening was de republiek Groningen geboren.

Luistertip: Exit music, Radiohead