Categorie: 2024

Het is hoog tijd om het vuur te stoken. Er is op dit moment zoveel gaande. De wereld staat in een polariserende ‘brand’. Het is ‘koud’ in de wereld en als ik mij ervoor openstel ook in mijzelf. Het komt op die momenten ruw en hard binnen. Een soort van ‘druppel die de emmer doet overlopen’. Ik voel op die momenten vooral onmacht, boosheid en soms verdoving. Het is stil in mij. Ik huil om de wereld en vraag mij af; wat kan ik doen, wat is passend voor mij, wat is mijn bijdrage? En hoe dan? Ik vraag dat aan mijzelf en dus ook aan jou.

Ik heb het koud. Dwars door alle lagen heen. De verbazing en verbijstering. Ik heb het koud.

Ik heb het koud. De gemakzucht en nonchalance. De vluchtigheid en het eigenbelang. Ik heb het koud.

Ik heb het koud. De natuurrampen, abrupt afgebroken en kapotgeschoten levens. Het overweldigende verdriet. De oerkrachten en onze breekbaarheid hand in hand. Ik heb het koud.

Ik heb het koud. In de vroege ochtendstilte van al dit tekort hoor ik mijn verborgen pure stem. Fluisterend, verlegen, liefdevol. Ik kijk naar de vlammen en voel haar warme gloed. En besef dat het vuur in mij al die tijd geduldig wacht.

Ik had het koud. En huil dit keer met opluchting om de onmacht te laten gaan. Om het vuur in mij te stoken, mijn oerkracht te laten ontwaken. Om nu op te staan. Want het donker wacht op het zuivere licht. Om zich een weg te banen, dwars door alle donkere overtuigingen heen.

Liefde voor allen, Tonie

Luistertip: Riders on the storm, the Doorshttps://www.youtube.com/watch?v=iv8GW1GaoIc

‘We moeten het ministerie van eenzaamheid bellen, volgens mij is de buurman erg eenzaam’, zegt de vrouw tegen haar partner.

Ik keek en luisterde onlangs naar ‘Wintergasten’, waarin Janine Abbring de econoom Noreena Hertz sprak over onder andere de wereldwijde eenzaamheidscrisis. Haar uitleg over de toename van eenzaamheid in onze maatschappij is helder en triestig.

De maatschappij is eerst door de industrialisatie en daarna via technologische ontwikkelingen en de kenniseconomie steeds individualistisch geworden. Er zijn verschillende wetenschappelijke artikelen over het verband tussen de revolutionaire toename van social media sinds 2012 en de toename van eenzaamheid.

Kortsluiting

Iedereen (jij ook?) zit vaak teveel op z’n telefoon in zijn eigen wereld. Dit creëert overbelasting in de hersenen en blijkt mede een toenemende kans op kortsluiting richting depressie, angsten, burn-out en eenzaamheid. We zitten allemaal in een wereld die te snel gaat, die teveel eisen stelt aan waar je aan zou ‘moeten’ voldoen, zowel tav carrière, alsook hoe je eruit zou moeten zien, succesvol zijn, sociaal zijn, vrienden hebben, aandacht voor je gezin, familie band, mantelzorger zijn etc. Dat is allemaal niet meer bij te houden.

Brand

Daarnaast staat de ‘wereld in brand’; klimaat problematiek, polarisatie, populisme, eenzaamheid, revolutionaire technologische ontwikkelingen. Dirk de Wachter zegt het zo mooi met een metafoor: We zitten met z’n allen in een speedboot (maatschappij) en soms valt er iemand uit en dan gooien we een reddingsboei, heel soms springt iemand erachteraan. Alles om diegene weer binnen boord te halen. Maar we denken er (nog) niet aan om langzamer te gaan varen.

Ministerie van eenzaamheid

En dan hoor ik van Noreena Hertz dat er in Engeland een minister van eenzaamheid is aangesteld. Ik heb het op internet opgezocht en in 2018 heeft de toenmalige premier May hiervoor speciaal een minister aangesteld. Verder is er trouwens weinig over te vinden. Het geeft mij een dubbel gevoel. Ik begrijp de goede bedoeling, echter we zijn blijkbaar zover afgedreven van het om elkaar bekommeren, dat dit ook in een officiële instantie dient te worden ondergebracht. Er wordt geen beroep meer gedaan op de eigen compassie, verantwoordelijkheid en sociale vaardigheden, want er is immers een instantie die het oplost?

Oprechte aandacht

Laten we allemaal starten of doorgaan met oprechte aandacht geven aan elkaar. Je familie, je vrienden, je buren, buurtgenoten en mensen waarvan je weet dat ze het niet makkelijk hebben, of waarvan je gewoon niet weet hoe het met diegene is. Laten we met aandacht aan elkaar vragen hoe het gaat, uitreiken en elkaar een hug geven. Laten we zelf ook om hulp durven vragen en oprecht zijn in het niet altijd weten, oprecht zijn in onzekerheid.

Laten we geduldig en begripvol zijn en compassie hebben en zoals Adriaan van Dis het zo mooi zei, ‘ Ik stel mijn eigen oordeel nog even uit, want des te minder ik vind, des te meer ik ontdek’. En laten we, als we allen bovenstaande uitdragen, vertrouwen hebben dat het goed komt.

Luistertip: how to fight loneliness, Wilcohttps://www.youtube.com/watch?v=7CAYFIpi89k

Quote: Pas op, teveel Social media kan kortsluiting in je hoofd veroorzaken

Wilskracht (gastschrijver: Niek Roerdink)

Het is pikkedonker en ik zit misselijk en draaierig ‘op de wipstoel’. Het kost me alles om mezelf bij elkaar te houden. Ik ben mijn zoontje in slaap aan het wiegen en ondanks alles lukt het ook nog. Ik voel me shit, mijn eerste cafeïnevrije dag gaat niet zoals gehoopt. Na een halfuurtje slaapt hij. De kamer draaiend om me heen, maar mijn handen stabiel. Met alle focus die ik kan oproepen uit mijn totale wezen leg ik hem met veel beleid in bed. Ik sluip weg, doe de deur zachtjes dicht en zet een vederlichte stap op de eerste tree. De tweede tree al iets minder licht en bij trap 3 en 4 heb ik alle voorzichtigheid overboord gegooid. Zwetend loop ik naar de keuken, ik ga koffie zetten.

Pijn

Ik ben het nieuwe jaar begonnen met een fascinatie voor David Goggins. Hij wordt de ‘hardste man’ op aarde genoemd en met goeie reden. Zijn verhaal is groot, maar ik destilleer de volgende boodschap eruit: Doe het. Doe het ondanks dat het niet leuk is, doe het ondanks dat het pijn doet, maar doe het vooral omdat je geen andere optie hebt. Als je het hebt over voornemens is dat een mooi streven. ‘Helaas’ hebben we niet allemaal zoals David een verschrikkelijk hels leven gehad, want minder pijn betekent minder reden om te veranderen. Als je comfortabel bent geef je dat echt niet zomaar op.

Ik besloot dus te stoppen met datgene dat mijn leven meer kleur gaf; koffie. Ik voelde me leeg en koel vanbinnen en ik had geen ‘momentjes’ meer om naar uit te kijken op een dag. Toch voelde me ook voldaan. Het was een geheime overwinning en niemand zal ooit weten hoe de innerlijke oorlog eruit heeft gezien. Maar beloning of niet, er is weinig in het leven dat je kan vergelijken met het doen van wat juist is.

Plezier

Ik zat in de trein naar Amsterdam in een volle coupe. Ik had een plekje bij het raam en keek in trance naar de bomen die een waas vormen van groen en bruin. Ik luisterde muziek, en zoals het ene nummer hoop geeft geeft de volgende weer melancholie. Om me heen zag ik elk mens doen wat een mens graag doet, op zijn telefoon kijken. We zijn genot zoekers en vreugde jagers. Het ligt altijd op de loer voor de volgende high, of dat nu komt uit een chemical of uit het vervullen van een sociaal iets. Die zin leest bijna alsof er iets mis mee zou zijn, maar ik geef ons gelijk. Want waarom leven als het niet voor plezier is?

Misschien omdat dat niet genoeg is. We hebben al in de gaten dat social media ons slechts één kant laten zien en dat is niet in balans. Te veel plezier schept iets akeligs dat elke verslaafde je kan vertellen. Na een X keer drukken op de plezier knop doet die het niet meer. De ziel gaat eruit. Ik keek weer naar buiten om te verdwalen in gevoelens gemixt met gedachten die veel sneller gingen dan de voorbij flitsende bomen, of sterker, nog sneller dan mijn Instagram feed.

Het Recept is Balans

Van de pijn weg en naar plezier toe en daar nog iets tussen dat de twee oerinstincten op de juiste weg houdt. In vrij recente studies is aangetoond dat als mensen dingen doen die ze niet willen doen, maar toch doen, een bepaald breingebied groeit; de ‘Anterior Mid-Cingulate Cortex’. Dit zou de ‘seat of willpower’ zijn. Dus je wilskracht wordt groter als je datgene doet wat moeilijk is, best logisch eigenlijk.

Dagelijks bijhouden is belangrijk en Meneer Goggins – de hardste man op aarde – bevestigd dit. Het dagelijks doen van die oefening, die studie, die schoonmaak, die training, die confrontatie, die wat dan ook, versterkt je wilskracht. Dat is het beste recept tegen de lethargie van te veel comfort in de moderne gemakswereld.

De Lange Weg

Ik zit beneden in de kamer om 18.00 uur s ’avonds een grote bak koffie weg te werken op mijn eerste cafeïne vrije dag en het is onwaarschijnlijk lekker. Later begreep ik dat langzaam afbouwen ook een optie is en ik kan inmiddels beamen dat dit inderdaad een stuk relaxter werkt. Elke dag een beetje werken aan je doel werkt beter dan alles in een keer willen halen. Het uiteindelijk halen van je doel motiveert en het motiveert mij vooral ook om nog verder te kijken naar wat nog meer weg kan. Een soort opruim-high.

Ik moet wel zeggen dat ik heel veel chocola eet, want falen is lekker onderdeel van doelen stellen toch?

Wat is de pijn die jij wil aangaan dit jaar?

Luistertip: Lethargy – No Mana feat. Cafcathttps://www.youtube.com/watch?v=rCAPdaq9lLU

Stop de voornemens

Het is januari en daarmee zijn we opnieuw over de oud en nieuw tijdsdrempel in een nieuw jaar beland. Vorig jaar begon ik ook met deze introductie en ik bedacht me dat het nuttig zou zijn om opnieuw te reflecteren op het voorbije jaar om vervolgens 2024 in te duiken. Het is altijd weer bijzonder hoe priming, ook wel eens suggestie genoemd, werkt. Want 01 januari wordt vooral gekenmerkt door de start van het uitvoeren van goede voornemens. Het nieuwe jaar wordt vaak beleefd als een blanco pagina, waarin nieuwe kansen en mogelijkheden kunnen worden geschreven. Je kunt het ook ervaren als zomaar een getal, waarbij de eigen overtuigingen, waarden en met name doelen allang sluimeren, maar de veranderwensen nog steeds uitgesteld worden. De vaak onbewuste drijfveren zijn doorslaggevender dan de ‘kracht’ van een bewust gekozen start in het nieuwe jaar. De reflectieve periode van december wordt vaak hoopvol ingeruild voor concrete wensen en doelen.

Blue monday

Het blijkt echter dat meer dan tachtig procent van de intenties al in de derde week van januari hard onderuitgaan. ‘Blue monday’ heet het en heeft ‘de eer’ om de meest depressieve dag van het jaar te zijn. Doelen zijn alweer opgegeven, wensen vooruitgeschoven en dromen verhuisd naar dromenland. Oude ingesleten patronen dicteren weer de (uiteindelijk) zelf gekozen waan van de dag.

‘Hoe kunnen we dat voorkomen’?

Wie wil ik zijn

‘Stop vooral met alleen de focus op doelen en richt je vooral op wie je wil zijn’, is mijn wens voor iedereen voor komend jaar. Ik heb ervaren dat doelen alleen nuttig en haalbaar zijn, als ze aansluiten bij wie ik wil zijn. 

‘Mediteer’ op je eigen manier 

Ik zoek regelmatig de rust en stilte in de natuur op. Daarnaast concentreer mij regelmatig op een bewust gekozen ontspannen ademritme en in de retentie van dit ritme ervaar ik wie ik Nu wil zijn. Ik sta bewust stil in het mild zijn voor mijzelf, in dankbaarheid, in liefde en vertrouwen. Ik ben hiermee liefdevol voor mijzelf en ook voor anderen, want ik word door deze acties een prettiger mens.

Hiermee vinden ook doelen en wensen hun weg naar mij in plaats dat ik er achteraan moet gaan. Oftewel, er is altijd al een connectie geweest met wie ik ten diepste ben en vooral mag zijn. Het is vooral ballast loslaten ipv focussen op veranderen, want wij zijn goed genoeg.

Fijn jaar allemaal, liefs Tonie 

Luistertip: De leven, Stien & Joep Bevinghttps://www.youtube.com/watch?v=Nhq1a6YvDhE 

Quote: Veranderen is vooral ‘ballast’ laten gaan